H Σtella είναι η μοναδική Eλληνίδα μουσικός που έχει δώσει συνέντευξη στο περιοδικό «i-D». Γράφουν ότι η μουσική της δίνει απλότητα στη δουλειά και στο έργο της – και είναι αλήθεια. Από κοντά είναι αυτό που δείχνει, αρκετά απλή. Τη συναντάω λίγο μετά την επιστροφή της από το Όστιν του Τέξας, όπου έπαιξε με το συγκρότημά της στο φεστιβάλ SXSW. Τα τραγούδια της ακούγονται σε heavy rotation στο ελληνικό ραδιόφωνο, δηλαδή τα μεταδίδουν συνέχεια. Μπορεί να μη γνωρίζεις τους τίτλους, αλλά καταλαβαίνεις ότι είναι αυτή επειδή έχει χαρακτηριστική και καθαρή φωνή. Κι αν δεν ακούει κανείς ραδιόφωνο, σίγουρα τα έχει πετύχει σε καφετέριες και μαγαζιά. Για αγγλόφωνη ποπ αυτό είναι σίγουρα επιτυχία. Παρ' όλα αυτά, δεν βγάζει λεφτά από τη μουσική, όπως συμβαίνει συχνά σήμερα με τους νέους μουσικούς.
«Αυτή είναι η πικρή αλήθεια», λέει. «Τα άλμπουμ έχουν πάει καλά. Τουλάχιστον, το πρώτο πούλησε αρκετά. Δεν βγάζεις όμως λεφτά. Πόσα να βγάλεις; Όλοι πλέον ακούνε τα άλμπουμ στο YouΤube. Η ΑΕΠΙ είναι ένα αστείο. Είναι τραγικά τα πράγματα. Υπάρχει φοβερή εκμετάλλευση. Είναι πολύ στενόχωρα αυτά. Αυτό που μπορεί να κάνει σήμερα ένας μουσικός είναι πάρα πολλά live και να δώσει και κάτι για διαφήμιση. Προσωπικά, δεν μου αρέσει και δεν το έχω κάνει, μπορεί να συμβεί όμως. Το να γράφεις μουσική για διαφήμιση έχει διαφορά, με την έννοια ότι ψυχολογικά είσαι προετοιμασμένος πως αυτό που κάνεις προορίζεται για καθαρά εμπορικό σκοπό. Μου είχαν ζητήσει το "Picking Words", αλλά όταν έχω συνδυάσει κάτι με μια φάση ή μια συνθήκη και το βλέπω συναισθηματικά, δεν μου αρέσει να το ακούω σε διαφήμιση για μία τράπεζα ή μία εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Θα ήταν σαν να το πρόδιδα, σαν να το ξεφτίλιζα».
Τα δυο φύλα έχουν πάρα πολλές διαφορές. Θυμάμαι πάντα κάτι που με ρωτούσε ο πατέρας μου: αν αφήσεις έναν άντρα και 100 γυναίκες σε ένα νησί, πόσα παιδιά θα κάνουν; Απαντούσα, 100. Και αν συμβεί το αντίθετο; Του έλεγα, ένα. Ήταν ένα πολύ ωραίο παράδειγμα για το πόσο διαφορετικοί είμαστε.
Στο «i-D» μου έκανε εντύπωση η αισιόδοξη άποψη που είχε για την κρίση. Τη ρωτάω γι' αυτό.
«Τη βλέπω πιο πολύ θετικά παρά αρνητικά. Στενοχωριέμαι, βέβαια, που οικογένειες αναγκάζονται να φύγουν από το σπίτι τους. Είναι άσχημο αυτό. Όλοι όμως ενδιαφέρονται για την Αθήνα τελευταία. Όσοι ξένοι έρχονται, τρελαίνονται. Έρχονται για έναν μήνα και δεν θέλουν να φύγουν. Είναι όλα τόσο φτηνά. Αγοράζουν διαμέρισμα με ψίχουλα. Είμαι πραγματικά περίεργη να δω τι θα γίνει τα επόμενα 5 χρόνια. Ή θα βουλιάξουμε ή θα αναστηθούμε – αν και τώρα έχουμε βουλιάξει. Πιστεύω ότι η κρίση καθάρισε το τοπίο κατά κάποιον τρόπο. Είμαστε μια χώρα 10 εκατομμυρίων. Γιατί πρέπει να έχουμε 10.000 περιοδικά; Ποιον ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα; Τι μας ενδιέφερε τόσα χρόνια τι έκανε ο Κωστόπουλος ή η Μιμή Ντενίση; Τι τα θέλαμε όλα αυτά;». Μου αναφέρει τα περιοδικά, επειδή δούλευε ως γραφίστρια πριν τα παρατήσει και ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.
«Για κάποια χρόνια μετά την Καλών Τεχνών δούλευα σε έντυπα, επειδή ήθελα να βγάλω λεφτά και να είμαι ανεξάρτητη. Έβγαλα λεφτά, αλλά πιέστηκα πολύ. Κάποιες φορές έχεις ένα όνειρο, αλλά στην πορεία συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν αυτό που ήθελες. Μικρή έλεγα ότι τα σχέδια σκίζονται. Κάποιες φορές κολλάμε με κάτι και μετά αναρωτιόμαστε γιατί το κάναμε. Βέβαια, τότε είχα άρνηση, δεν ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική. Από μικρή φοβόμουν δύο πράγματα: τα αεροπλάνα και την έκθεση στο κοινό. Έβγαινα να πω ένα ποίημα στο σχολείο και λιποθυμούσα. Δεν το άντεχα, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Κοντραριζόντουσαν δύο πράγματα μέσα μου, επειδή είχα φοβερή αγάπη και πάθος για τη μουσική. Τώρα έχω ξεπεράσει και τον φόβο για το αεροπλάνο, σαν να έφυγαν μαζί. Πλέον, δεν φοβάμαι. Αν με απασχολεί κάτι, είναι να μη σταματήσω να κάνω πράγματα».
Στο νέο της άλμπουμ, το «Works for you», που είναι το τελευταίο με την Inner Ear και κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες, ακούγεται πιο άνετη και τα κομμάτια έχουν την οικειότητα που βγάζει και η ίδια από κοντά. Είναι σαφώς πιο προσωπικό άλμπουμ, «πιο ψύχραιμο και μελό», όπως λέει. «Εμπνέομαι από απλά πράγματα. To "Nest" π.χ. είχε να κάνει με την οικογένειά μου, τη φωλιά μου ή τις "φωλιές" στις οποίες μπαίνεις μεγαλώνοντας. Το "Watch me dive" γράφτηκε σε μια φάση που δεν ήμουν καλά και κάποιος με κοιτούσε να πέφτω. Το "One Toy" ήταν για την παιδική μου ηλικία και το bullying. Το δημοτικό ήταν δύσκολο για μένα. Θυμάμαι, το είχα βγάλει όλο στο μπαλκόνι, μόνη μου. Γενικά, δεν μου άρεσε το σχολείο και στο δημοτικό είχα μεγάλο πρόβλημα. Ήταν σαν να μην ανήκα πουθενά. Όταν προσπαθούσα να κάνω παρέες, δεν τα κατάφερνα. Στο δημοτικό έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αγόρια μόνο. Ήθελαν να παίζω στην ομάδα τους, αλλά ζήλευαν λίγο και με κορόιδευαν. Με φώναζαν για πλάκα "Πελού", από τον Πελέ. Μετά στράβωναν κι έτρωγα και καμιά σπρωξιά. Ήταν μια σχέση αγάπης-μίσους. Μετά, στο γυμνάσιο, πήρα την απόφαση να αλλάξω, να μην είμαι αυτή που είμαι, επειδή δεν με έκανε κανείς παρέα – έπρεπε να μπω σε κουστουμάκι. Προσπάθησα να γίνω κουλ και μετά το πράγμα άλλαξε».
— Το ότι είσαι γυναίκα σε εμπόδισε ποτέ σε αυτά που ήθελες να κάνεις;
Σίγουρα συνάντησα δυσκολίες, αλλά πιστεύω ότι τις έχω ξεπεράσει. Οι γυναίκες κάνουν κλίκες μεταξύ τους, το ίδιο και οι άντρες. Πιστεύω ότι αν ήμουν άντρας θα είχα άλλη αντιμετώπιση, αλλά αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Δεν έχει φύλο η μουσική. Το θέμα είναι αν σου αρέσει ή όχι κι έχει να κάνει κυρίως με την παιδεία του άλλου. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, είτε άντρας είτε γυναίκα, αν έχει κάτι στο μυαλό του, θα το καταφέρει. Τα δυο φύλα έχουν πάρα πολλές διαφορές. Θυμάμαι πάντα κάτι που με ρωτούσε ο πατέρας μου: αν αφήσεις έναν άντρα και 100 γυναίκες σε ένα νησί, πόσα παιδιά θα κάνουν; Απαντούσα, 100. Και αν συμβεί το αντίθετο; Του έλεγα, ένα. Ήταν ένα πολύ ωραίο παράδειγμα πόσο διαφορετικοί είμαστε.
— Τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
Θα ήθελα να παίζω σε καινούργια μέρη, να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους. Σκεφτόμουν στο Όστιν ότι ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσα στη γλώσσα αυτών που με βλέπουν. Είναι άλλο πράγμα να τραγουδάς εδώ. Θα ήθελα να φύγω στο εξωτερικό. Να βγάλω κάτι, αλλά όχι μόνο στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι γαμάτη, το κοινό της είναι πολύ θερμό και ωραίο, αλλά αρκετά μικρό. Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα είχα τέτοια ανταπόκριση. Όταν ξεκινάς, ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει. Υπήρξε κάποια πρόοδος, αλλά τώρα είναι κάπως στάσιμα τα πράγματα. Δεν μπορώ να καταλάβω ποια θα είναι η συνέχεια. Δεν τη βλέπω. Η χαρά μου και η ευγνωμοσύνη μου γι' αυτό που κάνω είναι απέραντη, επειδή καταφέρνω να το κάνω. Δεν ξέρω αν είναι καλό που ζητάω πιο πολλά. Ουσιαστικά, αυτό που έχω ανάγκη είναι να μπορώ να κάνω live συνέχεια. Αυτό εννοώ όταν λέω πως θέλω να υπάρξει μια συνέχεια σε αυτό που κάνω. Δεν έχει να κάνει με την ανάγκη να γίνω πιο γνωστή. Δεν με νοιάζει κάτι τέτοιο.
Info:
Η Σtella θα παίξει στο Μπάγκειον (πλ. Ομονοίας 18) την Παρασκευή 5 Μαΐου, είσοδος: 3 ευρώ
σχόλια