A Victim of Society: Το "Freaktown" είναι αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό, η Αθήνα είναι freak town

A Victim of Society: Το "Freaktown" είναι αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό, η Αθήνα είναι freak town Facebook Twitter
Η αλήθεια είναι ότι απευθυνόμαστε εκτός Ελλάδας, δεν κοιτάμε εδώ, το ταβάνι εδώ πέρα κάπως το βλέπεις. Όταν έχεις κάνει αρκετά live, τελειώνουν οι χώροι, τελειώνει ο κόσμος. Δεν ξέρεις πού να παίξεις και πόσες φορές σε κάθε χώρο – πόσες φορές να πληρώσει ο κόσμος εισιτήριο; Φωτο: Freddie F./LIFO
0

Το νέο άλμπουμ των Victim of Society ξεκινάει με ένα μανιασμένο ροκ εν ρολ, με κιθάρες να ανταγωνίζονται με λύσσα τον ρυθμό των ντραμς, ο ήχος είναι περισσότερο ηλεκτρικός, αλλά λιγότερο ηλεκτρονικός, το drum machine έχει σχεδόν εξαφανιστεί και ακούγονται πια σαν μεγάλη μπάντα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. «Λίγο μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου δίσκου υπήρξε ένας κορεσμός εσωτερικός» λένε. «Tον έχεις ετοιμάσει, τον έχεις ηχογραφήσει, είσαι σε μια φάση που θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό». Έτσι, από ντουέτο έγιναν τρίο, στη σύνθεση της μπάντας προστέθηκε ο Παντελής στα ντραμς, «ο οποίος έφερε νέες δυναμικές, το verse και το chorus, νέα στοιχεία που επηρεάζουν τα κομμάτια ασυναίσθητα, χωρίς να είναι προμελετημένα ή προαποφασισμένα. Περισσότερο στη σύνθεση και στη δομή. Ήταν πολύ ζωτικό που μπήκε ένα παραπάνω άτομο στο σχήμα κι έδωσε νέο ήχο. Πλέον τα κομμάτια τα φτιάχνουμε εντελώς διαφορετικά. Καταρχάς, τα δουλεύουμε ως συγκρότημα, είναι σαν να παίζουμε live μουσική. Πριν δεν ήμασταν συγκρότημα, ήμασταν ντουέτο» λένε γελώντας. Τα τραγούδια του «Freaktown» έχουν πάρει τη μορφή τους μέσα στο στούντιο, ενώ πριν κάθε κομμάτι έπαιρνε μορφή στο σπίτι».


Η συνέχεια του δίσκου είναι ακόμα πιο δυναμική. Η ένταση που ξεδιπλώνεται στα 8 κομμάτια είναι εντυπωσιακή. «Μεγαλώσαμε λίγο, με την καλή έννοια (σ.σ. ο Βαγγέλης και ο Φώτης είναι 28), και ο Παντελής, επειδή είναι πιο μικρός, έχει φέρει φρεσκάδα – περισσότερο στη διάθεση να παίξουμε μουσική, να μπούμε στο στούντιο, να κάνουμε πρόβες και live. Έχουμε πολύ περισσότερο κέφι να παίξουμε μουσική».

Το "Freaktown" είναι αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό, η Αθήνα είναι freak town. Στα αγγλικά μπορεί να μην έχει την ίδια λογική, αλλά στα ελληνικά είναι freak. Εδώ έχουμε μεγαλώσει και το βλέπουμε. Βλέπεις πράγματα πολύ ετερόκλητα και πολύ ακραία, που μπορούν ακόμα να σοκάρουν έναν Ευρωπαίο.


Τους ρωτάω αν στα χρόνια που παίζουν έχει ανανεωθεί το κοινό τους και αν υπάρχει αρκετός κόσμος που να μπορεί να στηρίξει αυτό το είδος της μουσικής. «Έχουν αλλάξει τα πράγματα» λέει ο Φώτης. «Εγώ το βλέπω λίγο σαν Gilli Diet, πριν και μετά. Όταν ήμασταν ντουέτο με drum machine και την νταρκίλα των Suicide, ερχόταν πιο μεγάλος κόσμος, που γούσταρε πάρα πολύ και πέρναγε καλά στα live. Από τη στιγμή που γίναμε πιο "οργανικοί" και πιο interactive στα live –γιατί με τον καιρό αποκτήσαμε άλλη δυναμική πάνω στη σκηνή, πιο μεγάλη άνεση–, έχω αρχίσει να βλέπω και πιο νεαρό κόσμο να έρχεται». «Το κοινό ήταν ανέκαθεν λίγο» προσθέτει ο Παντελής. «Είναι πολύ μικρό το ποσοστό του κόσμου που ακούει μουσική σαν τη δική μας, όχι μόνο εδώ, γενικά. Αλλά είναι διαφορετικό να μιλάμε για μικρό ποσοστό σε μια χώρα δέκα εκατομμυρίων και διαφορετικό σε μια μεγάλη χώρα. Η αλήθεια είναι ότι απευθυνόμαστε εκτός Ελλάδας, δεν κοιτάμε εδώ, το ταβάνι εδώ πέρα κάπως το βλέπεις. Όταν έχεις κάνει αρκετά live, τελειώνουν οι χώροι, τελειώνει ο κόσμος. Δεν ξέρεις πού να παίξεις και πόσες φορές σε κάθε χώρο – πόσες φορές να πληρώσει ο κόσμος εισιτήριο; Γιατί δεν γίνεται να μη βάλεις εισιτήριο, είναι full time δουλειά. Ενάμιση χρόνο το δουλεύαμε αυτό το άλμπουμ, κάποια στιγμή πρέπει να πάρεις κάτι πίσω. Βέβαια, δεν μπορούμε να το περιμένουμε αυτό στην Ελλάδα, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν τόσα χρόνια και ακόμα δεν το έχουν πάρει. Το "Freaktown" είναι αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό, η Αθήνα είναι freak town. Στα αγγλικά μπορεί να μην έχει την ίδια λογική, αλλά στα ελληνικά είναι freak. Εδώ έχουμε μεγαλώσει και το βλέπουμε. Βλέπεις πράγματα πολύ ετερόκλητα και πολύ ακραία, που μπορούν ακόμα να σοκάρουν έναν Ευρωπαίο. Αν τον πας μια βόλτα στην Αθήνα, τη βλέπει σαν τσίρκο. Αν το δεις για λίγο, όλο αυτό είναι εντυπωσιακό, κι εμένα για λίγο μου αρέσει. Είναι σαν να βλέπεις ένα θρίλερ για μιάμιση ώρα και μετά "γεια σας". Για μία εβδομάδα περνάς καλά. Αν το βλέπεις για πολύ, αρχίζει να γίνεται πρόβλημα».

A Victim of Society: Το "Freaktown" είναι αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό, η Αθήνα είναι freak town Facebook Twitter
Φωτο: Freddie F./LIFO


Ρωτάω τον Βαγγέλη πώς αποφάσισε να τραγουδήσει στα ελληνικά στο «Amnesia», ένα κομμάτι που σε ξενίζει όταν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι στα αγγλικά. Του λέω ότι πέρασε το μισό κομμάτι για να καταλάβω σε τι γλώσσα τραγουδάει. «Είναι ωραίο που σε ξενίζει» λέει. «Δεν κόλλαγαν με τίποτα αγγλικοί στίχοι και είπα να δοκιμάσω ελληνικούς. Ο Νίκος Τριανταφύλλου μου το πρότεινε, σκάλωσα, του είπα "όχι", αλλά τελικά ταίριαζαν στον ρυθμό του, που είναι σχεδόν πανκ. Είναι ένα κομμάτι που μιλάει για μια κατάσταση στην οποία έχεις μπει μόνος σου, έχεις σκάψει μόνος σου τον ίδιο σου τον λάκκο και μετά δεν μπορείς να ξεφύγεις. Σε δένουν κάποια πράγματα που έχεις πει, που έχεις κάνει, και στο τέλος θέλεις απλώς να τα ξεχάσεις. Είναι ηθελημένη αμνησία: "Ηχηρά λουκέτα μας κλείσανε εδώ. Με ξένα ρούχα με ντύσαν και τώρα έτσι ζω./ Έχω πια ξεχάσει τι ήθελα να πω. Το ξερίζωσαν από ψυχή και μυαλό./ Άπειροι ψεύτες μ' αγριεμένες φωνές. Φίμωσαν τις σκέψεις, άφησαν πληγές ανοιχτές./ Σε γλυκά παραμύθια με πικρές τροφές σε χώσαν να κλαις, σε χώσαν και κλαις"».

 

«Και ποια είναι η Ναταλί στο "A painful heritage of beauty";» «Η Ναταλί είναι η ηρωίδα από ένα βιβλίο, από τα Μάτια γαλάζιου σκύλου του Μάρκες. Είναι για μια κοπέλα σε ένα δωμάτιο η οποία ήταν νεκρή, και δεν ήξερε ότι ήταν νεκρή. Το καταλαβαίνει στο τέλος, όταν συμβαίνει κάτι που δεν θέλω να αποκαλύψω. Διάβασε το βιβλίο. Το δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη όταν ήμουν στο Ναυτικό και δεν το επέστρεψα ποτέ».

Ιnfo:

Το «Freaktown» κυκλοφορεί από την Inner Ear.

22/8 The Blackest Lips in Freaktown

24/8 Black Lips

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

O Kristof και το τέλος του παιχνιδιού

Μουσική / «Αν δουν ένα αγόρι με ρούχα που θεωρούν ότι δεν είναι αντρικά, ξαφνικά το φετιχοποιούν»

Στο νέο άλμπουμ του, ο Kristof εμπνέεται από τα παιχνίδια κάθε είδους και τo fluidity, κυκλοφορώντας την πιο προσωπική δουλειά του μέχρι σήμερα, η οποία συνοδεύεται από ένα επιτραπέζιο.
M. HULOT
Autow Nite Superstore: Ελληνική dance electronica διεθνών προδιαγραφών

Μουσική / Autow Nite Superstore: Ελληνική dance electronica διεθνών προδιαγραφών

Το άλμπουμ του ανερχόμενου παραγωγού από τη Θεσσαλονίκη, που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον, φέρνει έναν νέο, πιο προσωπικό ήχο στη σκηνή της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής, που δεν προορίζεται απαραίτητα για τα clubs.
M. HULOT
SARA LANDRY

Μουσική / Η ωμή techno της Sara Landry απέναντι στους haters

Όσα πρέπει να ξέρετε για την DJ που ξεκίνησε από τα σκοτεινά κλαμπ του Τέξας, κατάφερε να χτίσει τον δικό της θρόνο σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από ανδρικά ονόματα και ετοιμάζεται να δονήσει για πρώτη φορά την Αθήνα με 150 bpm και πάνω.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Ο Μότσαρτ και τα μυστήρια

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ο Μότσαρτ και τα μυστήρια

Η πιο διάσημη Συμφωνία του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ κρύβει ακόμη και σήμερα άλυτα μυστήρια για ακροατές και μελετητές, τόσο για τη δημιουργία της όσο και για την πρώτη της εκτέλεση. Η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 21 Μαρτίου στο Μέγαρο Μουσικής, στην οποία θα ακουστεί το περίφημο έργο, γίνεται αφορμή για τη Ματούλα Κουστένη να «σκαλίσει» τη ζωή του μεγάλου συνθέτη και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκαν τα τελευταία του έργα.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Δημήτρης Μπάκουλης: «Έχω σταθεί τυχερός λόγω του φύλου μου»

Lifo Videos / Δημήτρης Μπάκουλης: «Έχω σταθεί τυχερός λόγω του φύλου μου»

Ο τραγουδοποιός που ξεκίνησε από το YouTube μιλά για τη νέα του δουλειά «Η άνθρωπος», για την ανάγκη να σπάσουν τα γλωσσικά στερεότυπα και για τον σεξισμό που επικρατεί στη μουσική βιομηχανία. 
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η «καταραμένη γενιά» των Βρετανίδων ποπ σταρ

Μουσική / Η «καταραμένη γενιά» των Βρετανίδων ποπ σταρ

Η μουσική βιομηχανία συχνά ρομαντικοποιεί τον πόνο, αλλά οι γυναίκες πληρώνουν το τίμημα. Από την Amy Winehouse μέχρι τη Duffy, πολλές επιτυχημένες τραγουδίστριες έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με ανελέητη πίεση, κακοποίηση και προβλήματα ψυχικής υγείας.
THE LIFO TEAM