Η τσάντα παίρνει την θέση του εαυτού της και η αναζήτηση σε αυτή μετονομάζεται ενδοσκόπηση αν αφορά την ίδια ή εξερεύνηση, όταν πρόκειται για κάποιον άλλο, ενώ τα κλειδιά, το (ανα)ζητούμενο, γίνονται η απάντηση στην ερώτηση του «τι έχεις;».
Μάταια άλλος άνθρωπος πέρα από την ίδια θα καταφέρει να βρει τα κλειδιά της, σε αυτόν τον αψυχολόγητο κόσμο της «γυναικείας τσάντας». Κι αν κάποτε τα βρει, αυτό θα συμβεί είτε από τύχη, με την πρώτη φορά, είτε επειδή την ξέρει πια τόσο καλά, που θα έχει μάθει πλέον πού τα κρύβει.
Εκ πρώτης όψεως, ο παραλληλισμός του κόσμου της γυναίκας με την γυναικεία τσάντα, μοιάζει να είναι τόσο ρηχός, όσο και αντικειμενοποιητικός. Τα κοινά, ωστόσο, είναι πάρα πολλά. Το βασικότερο; Δεν την ανοίγεις αν η ίδια δεν σε αφήσει, ένα είδος άγραφου κανόνα, που ισχύει νομοτελειακά σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν ψάχνεις, αν η ίδια δεν σου το επιτρέψει. Αν το κάνει, όμως, άλλες τσάντες ανοίγουν εύκολα ενώ άλλες σε ζορίζουν. Και σε εκείνο το σημείο, οι συνήθεις αντιδράσεις είναι δύο: ή καρτερικά προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα με το ζόρικο φερμουάρ, ή αγανακτάς και της δίνεις την τσάντα να πάρει αυτό που θέλει, μόνη της.
Αν τα παρατήσεις επειδή το φερμουάρ είναι ζόρικο, δεν σημαίνει πάντα ότι είσαι ανίκανος ή ότι φταις. Προσπάθησες, αλλά μάλλον η ίδια έχει ασφαλίσει τόσο έντονα τον εαυτό της, μάλλον έχει μάθει να παίρνει αυτό που θέλει μόνης της και να μη βασίζεται σε άλλους.
Γυναίκα που δεν βρίσκει η ίδια τα κλειδιά στην "τσάντα" της, πρώτα απ' όλα δεν έχει βρει τον εαυτό της. Ξέρει ότι η απάντηση που ψάχνει υπάρχει μέσα της, αλλά κάποιοι άλλοι, όχι τόσο σχετικοί παράγοντες, επισκιάζουν και κρύβουν τα κλειδιά που ψάχνει. Κάποια στιγμή θα τα βρει, μέχρι τότε, όμως, πολλοί θα έχουν προσπαθήσει και κάποιοι από αυτούς, θα την έχουν φθείρει.
* Κάθε φορά που ψάχνω και δεν βρίσκω τα κλειδιά στην τσάντα μου, πιάνω τον εαυτό μου να παραμιλά και να αγανακτά με την γυναικεία τσάντα. Αν δεν μπορώ εγώ η ίδια να βρω τα κλειδιά μου στην τσάντα μου, πώς απαιτώ να μπορέσουν να βρουν τα "κλειδιά" μου οι άλλοι;
σχόλια