Είναι κατάρα το να μισείς τον εαυτό σου και τη ζωή σου. Είναι κατάρα να θέτεις αρκετά υψηλούς στόχους, συχνά ανέφικτους και ουτοπικούς, και να απογοητεύεσαι όταν δεν τους καταφέρνεις. Είναι κατάρα να ζεις με την αρρώστια της τελειότητας-της υπέρμετρης τελειότητας- που άμεσα ή έμμεσα σε ιθύνει στην απογοήτευση και στην αθυμία.
Τελειότητα; Δηλαδή; Να είσαι τέλειος; Να καταφέρνεις τα πάντα άψογα; Να είσαι ευάρεστος στον κόσμο; Να πετυχαίνεις κάθε επιδίωξη σου και μάλιστα με υπεροχή; Να θεωρείς και να σε θεωρούν- ολοσχερώς- ως παράδειγμα προς μίμηση; Να είσαι θαυμαστός; ΝΑΙ, Εικάζω πως αυτό σημαίνει...και καταληκτικός σκοπός της, μάλλον, το ιδεατό.
Με μια δεύτερη σκέψη, συνειδητοποιείς πως σου λείπει η ανεμελιά και η αναισθησία, σου λείπουν τα θέλω σου...έχεις κουραστεί να είσαι τόσο άτεγκτος και βάναυσος με εσένα. Αντιλαμβάνεσαι ότι Είσαι αντίπαλος του εαυτού σου αντί για συμπαίκτης...
Μα, πως γίνεται αυτό; Πως; Θεωρητικά, αλλά και πρακτικά είναι αδύνατο...όλοι φέρουν κάποια ελαττώματα....δεν δύνασαι να είσαι τέλειος για όλα και για όλους. Αξίζει να το καταλάβεις αυτό...Είναι αδύνατο! Ίσως, βέβαια, είναι καλό να προσπαθείς να αρέσκεσαι στον εαυτό σου, όμως και εδώ κρύβονται παγίδες...οπότε, σε παρακαλώ, με προσοχή.
Μα απορείς γιατί με προσοχή; Προσοχή, γιατί όταν έχεις μπλέξει με την υπερβάλλων τελειότητα και την άκριτη φιλοδοξία είναι δύσκολο να ανταπεξέλθεις! Και η αντιξοότητά αυτή είναι που σε παρασύρει στα άδυτα της τελειομανίας και στον φαύλο κύκλο της.
Σήμερα πρέπει να πετύχω όλους τους στόχους της ημέρας...σε ένα μηνά πρέπει να έχω κάνει αυτό και εκείνο και το άλλο...σε ένα χρόνο οφείλω να έχω πάρει τουλάχιστον, προαγωγή, να έχω βάλει τη ζωή μου σε μια πορεία, να έχω πάει τόσα ταξίδια, να έχω μαζέψει τόσα λεφτά, να έχω χάσει ή πάρει τόσα κιλά, να είμαι εμφανές διαφορετικός , να, να, να...να με θαυμάζουν συγγενείς και φίλοι, να έχω ανταπεξέλθει και επιβεβαιώσει τις προσδοκίες τους, να είμαι On the top... Αυτός είσαι ΕΣΥ.
Αυτό δεν το κατάφερες...αυτό θα μπορούσες να το κάνεις καλύτερα...κοιτά ο άλλος το ξέρει καλύτερα από σένα... δεν έχεις πετύχει τίποτα από ότι θέλεις... δεν έχεις αδυνατίσει ή παχύνει...δεν είσαι αρεστός στους άλλους; Θα τους απογοητεύσεις όλους...Επιβάλλεται να το κάνεις... θέλεις, δεν θέλεις...πρέπει να κάνεις χαρούμενα τα αγαπημένα σου πρόσωπα....Απέτυχες πάλι...μα καλά είσαι άχρηστος και ανίκανος; Αυτή είναι η ΤΕΛΕΙΟΜΑΝΙΑ.
Και τώρα πάλι ΕΣΥ.... Είμαι απογοητευμένος από τη ζωή μου...δεν έχω κάνει κανένα επίτευγμα... είμαι ανίκανος...έχω απογοητεύσει τους πάντες. Δεν ξέρω πως να κουμαντάρω τη ζωή μου, δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω και το χειρότερο δεν ξέρω γιατί...δεν θέλω να το κάνω αλλά πρέπει...δεν θέλω να δω κανένα...θέλω να μείνω σπίτι, να φάω ή να μην φάω ή να κάνω εμετό...ντρέπομαι να κυκλοφορήσω....Δεν αντέχω άλλο...θέλω να μείνω μονός...είμαι δυστυχισμένος...Γιατί όταν ορθώνομαι, ξαναπέφτω; ΕΣΥ.ΕΣΥ.ΕΣΥ.
Η τελειομανία σε κατεύθυνε...σε κατεύθυνε και σε υπέταξε στη θλίψη, στην κατάθλιψη....Κατέληξες να αισθάνεσαι άθλια για τον εαυτό σου. Να πιστεύεις ότι δεν θα κερδίσεις ποτέ...να πιστεύεις πως είσαι ο χειρότερος και κατώτερος άνθρωπος στον πλανήτη γη- για τον Άρη δεν γνωρίζω αν ισχύει! Και όλα αυτά, διότι, η ιδιότητα του να είσαι τέλειος σε μαγνήτισε και σε τράβηξε περισσότερο από την κύρια ιδιότητα σου: ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Με μια δεύτερη σκέψη, συνειδητοποιείς πως σου λείπει η ανεμελιά και η αναισθησία, σου λείπουν τα θέλω σου...έχεις κουραστεί να είσαι τόσο άτεγκτος και βάναυσος με εσένα. Αντιλαμβάνεσαι ότι Είσαι αντίπαλος του εαυτού σου αντί για συμπαίκτης...νιώθεις αποτροπιασμό που είσαι σε μια μάχη ενάντια του ΕΓΩ σου και αδημονείς τη στιγμή που θα σε επιβραβεύσεις- έστω και για ένα χαμόγελο σου.
Τον εγκέφαλο σου ταλανίζει ένα διττό ερώτημα συνέχεια: Γιατί και Πως; Γιατί σε μένα; Πως να πράξω; Αφού σου το εξήγησα και πιο πάνω! Παραμέλησες και παραμελήσαμε την ιδιότητα να είμαστε άνθρωποι. Να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ και να ΖΟΥΜΕ. Ξεχάσαμε ότι δεν είμαστε άτρωτοι και αθάνατοι. Παραβλάψαμε ότι έχουμε συναισθήματα, όρια και αντοχές. Ξεχάσαμε την λέξη ευγνωμοσύνη και ανθρωπιά. Ξεχάσαμε να εκτιμάμε τη ζωή, όπως πρέπει, και να νιώθουμε λαχταρά για αυτή μέσα από τις απλές στιγμές της καθημερινότητας που μας κλείνουν το μάτι. Ωστόσο, το χείριστο, ξεχάσαμε να αρκούμαστε σε αυτά που έχουμε και σηκώσαμε ιστία για τον κόσμο της αφθονία, της απληστίας και της αδηφαγία.
Και τώρα ρωτάς: τι κάνουμε; Πως πράττουμε; Θες να βρεις τον εαυτό σου ,όμως, σου μοιάζει αδύνατο... Θα σου πω, λοιπόν, ένα κοινό μυστικό! Θεωρείς πως είσαι μονός αλλά δεν είσαι...Σε όλο τον κόσμο χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στο ίδιο εμπόδιο, αυτό του μαραζώματος και της κατάθλιψης... Για αυτό μιλά και μη φοβάσαι!! Ομιλήστε! Ας ομιλήσουμε όλοι μας!! Δεν είσαι, είστε, είμαστε μονοί! Όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε τον εκφοβισμό της τελειομανίας! Ξεκίνα από σήμερα! Αμέσως τώρα...μίλα! ΑΑ και κάνε και κάτι τελευταίο αλλά ύψιστης αξίας...επαναπροσδιόρισε την έννοια της ζωής.... καθιέρωσε το χαμόγελο και την αισιοδοξία! ΔΕΣ το αγαπημένο σου ποτήρι μισογεμάτο(Ποτέ πια μισοάδειο!)! Κλείσε και εσύ το μάτι στην όμορφη Ζωή! Και πρωτίστως: ΖΗΣΕ!
Με αγάπη,
ΧΧΧ
Υ.Γ Συγγνώμη αν σε κούρασα!!
σχόλια