Το «α μπα» θα απουσιάσει αύριο και επιστρέφει την Παρασκευή.
__________________
1.
Λενα γεια σου!
Ειμαι 26 ετων και το προβλημα μου ειναι οτι δεν εχω οικογενεια να με πλαισιωνει πια. Μεγαλωσα σε πολυ οικογενειακο στυλ, με πολλα τραπεζια, γιορτες εκδρομες, θειους, νονους.
Εδω και εναμιση χρονο, χασαμε τη μητερα και η ολη ιστορια "εσπασε" καθως στηριζοταν σε αυτη. Ο αδερφος μου συγκατοικει με την κοπελα του τους τελευταιους μηνες λιγο εξω απ την πολη μας. Οποτε εχω μεινει εγω με τον πατερα μου ο οποιος ειναι πολυ κλειστος ανθρωπος και κλειστηκε ακομα χειροτερα μετα την απωλεια. Στην ουσια απλα φυτοζωει.
Οι συγγενεις ειναι αφαντοι μετα απο αυτο, με λεκτικο στηριγμα "οτι χρειαστεις πες μου", αλλα πρακτικα αποντες. Δεν μας καλουν καν πλεον σε γιορτες ας πουμε και τις περναμε μονοι μας. Η μητερα μου συνηθιζε να "ενωνει" το σοι και να μαγειρευει, να καλει κοσμο.
Το θεμα, δεν ειναι οτι θελω να εξετασω το κατα ποσο ενωμενο ηταν πραγματικα το σοι απο πριν. Γνωριζα οτι δεν ειναι. Ομως η μιζερια της μοναξιας που πλαισιωνει εμενα και τον πατερα μου σε πασχα και χριστουγεννα δεν αντεχεται.
Αγορι δεν εχω. Εχω πολυ καλους φιλους και καλη δουλεια, αλλα δεν μπορω να μην μπαινω σε συγκρισεις οταν ολοι οι φιλοι μου περνανε στιγμες με τους δικους τους, μαγειρευουν ολοι μαζι την πρωτοχρονια και μετα απο ολα αυτα κανονιζουμε και κατι ολοι μαζι. Εγω τρωω μιζερα με το κουταλι μου κοιταζοντας τον πατερα μου σχεδον αμιλητοι, και περιμενω να περασει η ωρα να φυγουν οι φιλοι μου απ τα σπιτια τους και να βρεθουμε.
Επισης δεν εχω βοηθεια σε τιποτα, απ' το να βρω ετοιμο φαγητο και σιδερωμενα ρουχα μεχρι να μου πλυνει καποιος το αμαξι. Οχι καθημερινα! Παντα ηθελα να ειμαι ανεξαρτητη. Μια φορα το εξαμηνο να νιωσω τη φροντιδα καποιου.
Ειναι πολυ σκληρο να εισαι σε αυτη την ηλικια χωρις τη δημιουργια δικης σου συντροφικης σχεσης και την ταυτοχρονη καταρρευση της προηγουμενης σου οικογενειας.
Πρεπει απλα να αποδεχθω τα νεα δεδομενα ή θα αλλαξουν τα πραγματα εκτιμας; και τι μπορω να κανω εγω;
Υ.Γ: με αυτη τη συμπεριφορα του πατερα μου, ειναι σαν να εχασα και τους 2 μου γονεις ταυτοχρονα καθως δεν μπορει να προσφερει καμια στηριξη και μου εχει δηλωσει πολλες φορες οτι δε θελει να ζει. Δεν μου ζητα τιποτα, ουτε προσπαθει να μου δημιουργησει τυψεις, εγω απο μονη μου καποιες φορες του κραταω συντροφια, αλλα το γενικο κλιμα στο σπιτι ειναι να μην μιλαμε, να μην υπαρχει επικοινωνια και απλα να περιφερομαστε.
- Familess
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Συλλυπητήρια για τη μαμά σου.
Είναι πολύ σκληρό αυτό που ζεις, ναι. Αλλά πρέπει να αποδεχτείς τα δεδομένα για να είσαι σε θέση να αλλάξεις τα πράγματα.
Υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις, αλλά το τι είναι πιο ταιριαστό για σένα εξαρτάται από τον χαρακτήρα σου. Το καλύτερο, με την έννοια της αποτελεσματικότητας, είναι να πας σε ψυχολόγο για να οργανώσεις τη νέα σου ζωή. Από εμένα μερικά σχόλια: οι συγγενείς σας δεν σας αποφεύγουν απαραίτητα επειδή δεν ήσασταν ποτέ δεμένη οικογένεια. Βιώνουν και αυτοί μια απώλεια. Μπορεί να μην ξέρουν τι να σας πουν, μπορεί να πιστεύουν ότι δεν θέλετε τώρα προσκλήσεις σε γιορτές. Το «ό,τι χρειαστείς πες μου» στη θέση σου θα το δοκίμαζα πριν το απορρίψω ως υποκρισία. Πάρε εσύ τηλέφωνο πριν τις γιορτές και πες τους ότι θα θέλατε παρέα. Αν έχεις κουράγιο, κάλεσε τους εσύ, φτιάξε εσύ το φαγητό, πες στον πατέρα σου να σε βοηθήσει. Ή πες μόνο στον αδερφό σου και στην κοπέλα του. Ή πρότεινε στον αδερφό σου να κάνετε κάτι στο δικό του σπίτι. Δεν είναι πια εδώ η μαμά σου για να φροντίζει το σπίτι και εσένα. Δεν προτείνω να αναλάβεις το ρόλο της, αυτό δεν γίνεται, και η προσπάθεια θα ήταν επικίνδυνη. Προτείνω να προσπαθήσεις να βρεις μαζί με την βοήθεια των άλλων τις συνήθειες της καινούριας σας ζωής.
Ο πατέρας σου χρειάζεται οπωσδήποτε βοήθεια από ειδικό. Δεν μπορείς να τον αναγκάσεις να την αναζητήσει, αλλά πρέπει να το ξέρεις και εσύ και αυτός ότι χρειάζεται βοήθεια.
__________________
2.
Α μπα μου γεια σου. Ειμαι 20 χρονων και αντιμετωπιζω προβληματα με μια φιλη. Την γνωρισα στο λυκειο, ταιριαξαμε απο την πρωτη στιγμη, μιλαγαμε καθημερινα, βγαιναμε παντα μαζι ειτε οι δυο μας ειτε σε μεγαλυτερες παρεες. Ωρες ωρες ομως ενιωθα οτι με αμελει (αν πχ σε ενα διαλειμμα τυχαινε να μιλαει με καποια αλλη κοπελα) η ζηλευα οταν την εβλεπα να περναει καλα με αλλο κοσμο. Φυσικα μου πηρε καιρο να παραδεχτω το ποσο κτητικη παραλογη και ζηλιαρα ειμαι. Στην αρχη δεν της εκανα παραπονα ή της εκανα σπανια μεταξυ σοβαρου κιαστειου. Καποια στιγμη η ζηλεια αρχισε να με κυριευει οποτε της ελεγα ανοιχτα τα παραπονα μου οσο παραλογα και αν ηταν. Αρχικα εκανε προσπαθειες να τα διορθωσει και να συζητησει, αλλα εγω συνεχιζα να εστιαζω στα αρνητικα και να της τα λεω. Καταντησαμε να βγαινουμε οι 2 μας και να συζηταμε μονο τα παραπονα μου ενω πολλες φορες αρνιομουν να βγουμε με αλλες κοπελες γιατι ενιωθα ''απειλη''. Ουτε εκεινη περναγε καλα μαζι μου ενω και εγω παροτι ηθελα να βγαινουμε ειχα πολλα -αβασιμα- παραπονα. Τα 2 τελευταια χρονια εχουμε καταληξει στο να μη σηκωνει τηλεφωνα, να μην απανταει σε μηνυματα που εχουν σχεση με παραπονα και να βγαινουμε 1-2 φορες το μηνα με κοινη παρεα εχοντας μονο εκει μια επαφη κιαυτη παγωμενη. Νιωθω οτι απο δικο μου λαθος εχασα την κολλητη μου και την εχω κανει πια να πιστευει οτι δε θα αλλαξω ποτε. Εκεινη ειναι για μενα η σημαντικοτερη και δεν ξερω πως να ξαναταιριαξουμε και πως να αντιμετωπισω τη ζηλεια που ακομα με κυριευει.(Ολο αυτο το διαστημα πολλες φορες εχω ζητησει συγγνωμη και εχω υποσχεθει να αλλαξω και παλι καταληγουμε να κανω ανοητα παραπονα. Με ολες τις υπολοιπες φιλες μου ειμαι αρκετα ανετη και δε ζηλευω)
- Μαρια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν μπορείς να αλλάξεις αν δεν καταλαβαίνεις τι σου ξυπνάει αυτή η σχέση και γιατί σου το ξυπνάει. Είναι πολύ θετικό ότι καταλαβαίνεις απολύτως τι κάνεις και πόσο βλαβερό είναι για μια σχέση, αλλά δεν αρκεί να βλέπεις τι κάνεις και να αναγνωρίζεις τις συνέπειες, πρέπει να καταλάβεις τον μηχανισμό πίσω από τις αυθόρμητες σου αντιδράσεις, γιατί τις αυθόρμητες σου αντιδράσεις δεν μπορείς να τις ελέγξεις, εξ ου και το «αυθόρμητες». Αλλιώς θα συνεχίσεις να κάνεις ακριβώς αυτό που κάνεις, και το ότι δεν το κάνεις με άλλον άνθρωπο δεν είναι εγγύηση ότι δεν θα το κάνεις ποτέ ξανά σε άλλον άνθρωπο. Και τώρα, το μάντρα του 'α μπα'. Όταν έχουμε μια συμπεριφορά που μας δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα μας ή στις σχέσεις μας με τους άλλους και δεν ξέρουμε πώς να την αλλάξουμε, η μόνη λύση που έχουμε είναι να πάμε στον ψυχολόγο.
__________________
3.
***ΕΠΕΙΓΟΝ***
Καλησπέρα Α μπα! Είμαι με έναν άντρα εδώ και 3 χρόνια. Δεν έχει κάποιο πτυχίο, δουλεύει από μικρός σε δουλειές πολύ απαιτητικές σωματικά και σε κακό κλίμα, είναι τρομερά εργατικός. Εγώ απ την άλλη σε άλλο τομέα, προς το παρόν σε ένα καλό κλίμα και με σχετικά καλές για την εποχή αποδοχές... Μέχρι πολύ πρόσφατα οι γονείς μου έστελναν λεφτά, πρόσφατα το έκοψαν μετά από δική μου παραίνεση, γιατί κάποια στιγμή πρέπει κι εγώ να σταθώ στα πόδια μου, πλησιάζω τα 30. Και ξαφνικά ένιωσα ένα τεράστιο σοκ, ότι μπορεί και κάποια στιγμή να μην έχουμε λεφτά, ο άντρας μου έχει περάσει και ανεργία όσο είμαστε μαζί οπότε ο φόβος για το μέλλον μεγάλωσε ανεξέλεγκτα. Δηλαδή από εκεί που ήμουν στο ροζ συννεφάκι μου, έπεσα απότομα βλέποντας ότι η ζωή δεν είναι τόσο όμορφη όσο τη σκεφτόμουν. Κάποιο σπίτι δικό μας δεν έχουμε, κι από αποταμιεύσεις ελάχιστα. Αγαπιόμαστε πολύ, νιώθω ότι στα περισσότερα κομμάτια της σχέσης ταιριάζουμε πάρα πολύ. Έχουμε κάνει μαζί και συμβουλευτική για κάποια θεματάκια που είχαν προκύψει και έχουν λυθεί...η ερώτησή μου είναι η εξής: αποφασίζεις να κάνεις μια κοινή ζωή με κάποιον που δεν έχει τίποτα, η αυτό ισοδυναμεί με μια ζωή γεμάτη δυστυχία?
Σ ευχαριστώ πολύ...
- Μπέρδεμα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Χμ. Από πού βγαίνει ότι αυτός δεν έχει τίποτα και εσύ έχεις; Δικό σας σπίτι δεν έχετε, λες, και αποταμιεύσεις επίσης όχι, άρα να συμπεράνω ότι δεν έχεις δικό σου σπίτι, ούτε αποταμιεύσεις. Βασίζεσαι στα λεφτά των γονιών σου; Ως πότε; Αποκλείεται να μείνεις εσύ άνεργη; Αν έχετε οικογενειακή περιουσία που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, τότε δεν κάνεις μια κοινή ζωή με κάποιον που δεν έχει τίποτα, έχεις μια ζωή με κάποια σχετική ασφάλεια. Δεν είμαι η λογίστρια σου για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα, αλλά δεν χρειάζεται να είμαι και λογίστρια για να πω το εξής: είναι πιο εύκολη η ζωή όταν έχεις λεφτά, παρά όταν δεν έχεις. Η κοινή σας ζωή είναι υπόθεση και των δύο, και αν πρέπει να αυξήσετε το εισόδημα σας, θα πρέπει να το κάνετε από κοινού, δηλαδή με αλληλοϋποστήριξη. Αν πιστεύεις για κάποιο λόγο ότι εσύ θα είσαι για πάντα αυτή που θα βγάζει τα λεφτά στην οικογένεια, σκέψου πώς σου φαίνεται αυτή η προοπτική. Δεν ισοδυναμεί με μια ζωή γεμάτη δυστυχία, εκτός αν το πιστεύεις εσύ.
__________________
4.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να χωρίζουμε; Γιατί ενώ μπορεί να έχουμε πάψει να είμαστε ερωτευμένοι ή να έχουμε προδοθεί ή να έχουμε προδώσει ή να βαριόμαστε να είμαστε με τον άλλον όταν τελικά χωρίζουμε είμαστε τόσο δυστυχισμένοι; Γιατί το μυαλό δε μας βοηθάει και σκεφτόμαστε μόνο τις καλές στιγμές και αναπολούμε όσα ζήσαμε τότε ενώ οι κακές είναι τόσο θολές, σχεδόν ξεχασμένες; Γιατί ενώ ξέρουμε ότι αυτό είναι το σωστό φαίνεται το μεγαλύτερο μας λάθος;
Σερενάτα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Διότι η εξουδετέρωση της αβεβαιότητας είναι η μόνιμη επιθυμία του ανθρώπινου είδους και η βάση της επιβίωσης του. Αν δοκιμάζαμε συνέχεια καινούρια πράγματα θα είχαμε εξαφανιστεί πριν κατέβουμε από τα δέντρα. Αυτό που πρώτα από όλα προσπαθούμε να κάνουμε είναι να αποφύγουμε την αλλαγή γιατί δεν ξέρουμε τι επιπτώσεις θα φέρει στο μέλλον, ακόμα και όταν είναι βέβαιο ότι η αλλαγή θα είναι για καλό, γιατί πάντα σκεφτόμαστε «και αν δεν είναι;» Κάνουμε απίστευτες χαζομάρες, υπομένουμε ανήκουστες κακουχίες, για να μην αλλάξουμε τίποτα. Ακόμα και όταν αλλάζει κάτι προς όφελός μας, η μισή -τουλάχιστον - κοινωνία γκρινιάζει ότι πριν ήταν καλύτερα και δεν καταφέρνει να το ξεπεράσει ποτέ. Είναι μεγάλη ικανότητα η προσαρμογή σε νέα δεδομένα, και δεν την έχουν όλοι.
__________________
5.
Αγαπητή α μπα και αναγώστες/τριες καλημέρα σας! Ελπίζω να απολαμβάνετε όλοι/ες μια κούπα ζεστό καφέ αυτή τη στιγμή (αν δημοσιευτεί και το βλέπετε). Θα μπω αμέσως στην ουσία. Με αφορμή ένα ερωτικό τράβηγμα κάποιων μηνών συνειδητοποίησα ότι είμαι ανίκανη να αποχωρήσω από μία κατάσταση πριν μου κλείσουν την πόρτα στα μούτρα άνθρωποι και το σύμπαν ολάκερο. Συνοπτικά η ιστορία είναι η εξής: Με το παιδί ξεκινήσαμε μια ωραία ιστορία πριν από 7 μήνες, πολλές λεπτομέρειες δεν είναι απαραίτητες γιατί δεν διαφέρει ιδιαίτερα από άλλες ανάλογες περιπτώσεις, και το μόνο που έχει σημασία για την ιστορία είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα μέναμε σε διαφορετικές πόλεις ενώ εγώ τώρα λόγω δουλειάς μετακομίζω στη δική του. Δεν έχει δείξει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για πιο εντατική επικοινωνία και δεν με απασχολεί καν το κίνητρο του για περίεργες και αμφίσημες συμπεριφορές και μηνύματα. Εγώ από την άλλη (γιατί να κρυβόμαστε;) καίγομαι και τον εθέλω. Το πρόβλημα μου είναι ότι έχω την τάση να είμαι πολύ «αυστηρή» με τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν και να κρατάω ψηλά τον τοίχο (κατάλοιπα άλλης σχέσης και όχι της παρούσης) με αποτέλεσμα να με ενοχλεί που δεν καταστώ τον δικό μου ορίζοντα προσδοκιών σαφή και να αναρωτιέμαι πάντα μήπως έπαιξα εγώ λάθος τα χαρτιά μου. Και αυτό είναι που με οδηγεί στο να παρατείνω καταστάσεις που βγάζει μάτι σε όλους ότι είναι lose-lose αποτέλεσμα για μενα, γιατί αν δεν φτάσει ο άλλος στο αμήν να μου πει ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ θεωρώ ότι ακόμα κάτι μένει να κάνω. Γενικά είμαι φρικτά επίμονη σε όλους τους τομείς της ζωής μου και δεν υποχωρώ μέχρι να κατακτήσω τον στόχο μου, το οποίο στα επαγγελματικά μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενώ είμαι τόσο διεκδικητική, στα γκομενικά μου υψώνω τοίχο και περιμένω μια καλή συμπαντική εξέλιξη χωρίς να κάνω ή να λέω αυτό που θέλω. Είναι μια ατελείωτη λούπα χλιαρής προσπάθειας και άρνησης να τα παρατήσω. Σε ψυχολόγο πήγαινα πριν 2 χρόνια και σκέφτομαι να ξαναρχίσω μόλις εγκατασταθώ που θα χω και μια οικονομική άνεση λόγω νέας δουλειάς. Στο ρεζουμέ τώρα: να του πω χρυσό μου παιδί μου αρέσεις σαν άνθρωπος θα θελα να βρισκόμαστε πιο συστηματικά κι ας φάω την απόρριψη στη μάπα ή πρέπει επιτέλους να μάθω να αναγνωρίζω ότι το no message είναι από μόνο του message και να πάω παρακάτω; Σ' ευχαριστώ α μπα μου!
- let it go already!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είμαι πολύ θερμή υποστηρίκτρια της άποψης ότι το no message είναι ένα message. Επίσης δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι μια σχέση δεν προχώρησε επειδή ο ένας από τους δύο δεν το κατέστησε σαφές, ενώ ήθελε να συνεχιστεί. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι δυνατό να θέλεις κάποιον και να το κρύβεις τόσο αποτελεσματικά – παρά τη θέληση σου – ώστε ο άλλος να αποχωρήσει. Αλλά ας πούμε, για φιλοσοφικούς λόγους, ότι γίνεται. Σε αυτή την περίπτωση, δεν πιστεύω ότι η λύση είναι «να το πεις». Φέρνεις τον άλλον στο δια ταύτα και τον αναγκάζεις να πάρει θέση για κάτι που μπορεί να μην έχει σκεφτεί, ή να το έχει σκεφτεί και να μην ξέρει ποια είναι η απάντηση (γιατί οι άλλοι δεν είναι μεταξύ του διπόλου σε θέλω/δεν σε θέλω. Συχνά είναι στο δεν ξέρω/δεν απαντώ). Οπότε, ή θα σου δώσει μια υπόσχεση που δεν θα μπορέσει να τηρήσει (αν είναι ενοχικός) ή θα σου απαντήσει κάτι απότομο χωρίς να το πολυθέλει γιατί δεν θα έχει αρκετό χρόνο ώστε να αποφύγει την συζήτηση με κομψό τρόπο (αν είναι πάνω κάτω, κανονικός).
Οπότε προτείνω να πας στη πόλη του και πρώτα να βρεις ψυχολόγο, γιατί αυτό επείγει να γίνει πρώτο, και όχι μια εξομολόγηση που ουσιαστικά είναι εκβιασμός.
__________________
6.
Από μικρή δεν ήξερα ποτέ τι να απαντήσω στην ερώτηση "Απο που είσαι;", κι ακόμα δεν ξέρω! Όποτε το συζητούσα σε παρέες μου έλεγαν "μα απο το χωριό του πατέρα σου!"΄. Έλα όμως που εγώ δεν εχω καμία σχέση με το χωριό του, ούτε πάω ούτε ξέρω ακριβώς που πέφτει. το ίδιο και με το χωριό της μητέρας μου. Δε θα σκαγα κιόλας να το αναφέρω αλλά στην Ελλάδα κάθε περιοχή είναι συνδυασμένη και με ένα πακέτο χαρακτηριστικών (πχ Κρήτη, Μάνη). Και γιατί να μην "είμαι" απο εκεί που γεννήθηκα; ή ακόμα καλύτερα από εκεί που μεγάλωσα; Θα μπορούσα να απαντάω και Γουαδελούπη αλλά θα θελα να ξέρω τι απαντάς εσύ και τα παιδιά στα σχόλια.. κι αν θεωρείτε ότι είναι βασικό στοιχείο ώστε να σχηματίσεις γνώμη για κάποιον.
-Φύτρωσα.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
«Ο πατέρας μου είναι από το Άνω Πετρούλι Αρκανθίας, εγώ γεννήθηκα στη Γη του Πυρός και μεγάλωσα στο Κουήνς». Παράδειγμα ήταν αυτό. Προσάρμοσε το στα δικά σου. Όσο για τις προκαταλήψεις που υπάρχουν για τους κατοίκους της κάθε περιοχής, κάποτε πρέπει να αδιαφορήσεις γιατί αυτά είναι ανοησίες. Μια σταλιά χώρα, νομίζουμε ότι έχουμε και διαφορές.
_________________
7.
Τέλειωσα το μεταπτυχιακό μου πριν τρεις μήνες σε ξένη χώρα όπου ερωτεύτηκα σφοδρά έναν τύπο που βρίσκεται σε σοβαρή σχέση. Γνωριστήκαμε μέσα από κάποιες ακαδημαϊκές δραστηριότητες (δεν είναι καθηγητής, αλλά έχει σημαντική θέση σε ένα ερευνητικό πρότζεκτ). Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε λοιπόν κατάλαβα ότι του άρεσα και σύντομα μάλιστα ξεκίνησε να με φλερτάρει πράγμα που κράτησε για μήνες και να μου στέλνει μηνύματα με αφορμή το πρότζεκτ (με καλούσε να περάσω από το γραφείο τους παραπάνω μέρες χωρίς να χρειάζεται και πολύ εδώ που τα λέμε), ώσπου πάνω που άρχισα να ανταποκρίνομαι και έστειλα πρώτη εγώ ένα μήνυμα στο οποίο δεν απάντησε ποτέ, ανακάλυψα λίγο αργότερα ότι είναι σε σχέση και συζεί. Βλέποντας με ότι μετά απ'αυτό απομακρύνθηκα, άλλαξε εντελώς στάση, έγινε πολύ ψυχρός και τυπικός, μέχρι που στα γενέθλιά μου τους πήγα γλυκά και φαίνεται 'γλυκάθηκε', τι να πω, χαχα, κι άρχισε να με ξαναφλερτάρει, αγγίγματα, κοιτάγματα, ατάκες κάθε μέρα, ψάρεμα αν είμαι με κάποιον, ακόμα και μπροστά σε κόσμο, πειράγματα, και τέτοια. Δεν τον γνωρίζω καλά αλλά τον έχω δει αρκετά να συναναστρέφεται γυναίκες και είναι πάντα πολύ σοβαρός, δεν είναι δηλαδή ο τύπος που θα σαχλαμαρίσει. Μόλις ξανάρχισε το φλερτ, με φώναξε μια μέρα να πάω κάπου εκτός γραφείου να βοηθήσω (σε μια δραστηριότητα τοπικού χαρακτήρα, έμμεσα συνδεδεμένη με την έρευνά μας), πήγα όντας σίγουρη ότι θέλει να κάνει κάποια κίνηση και να μου μιλήσει, φτάνω, χαιρετιόμαστε, έπιασα δουλειά, τον πρόσεξα να έρχεται κοντά και να με κοιτάει, αλλά δεν ήρθε καν να με ρωτήσει τι κάνω ενώ δούλευα σε άγνωστο περιβάλλον και με άγνωστα άτομα, τέλειωσα, έφυγα κι αυτό ήταν όλο. Εκείνη τη μέρα κάτι είχε σπάσει μέσα μου γιατί είμαι σίγουρη πως με φώναξε με την πρόφαση της δουλειάς και κάτι άλλο ήθελε, και το ξέραμε κι οι δύο, κι όχι μόνο έκανα τόσο δρόμο τζάμπα για αυτό το κάτι που ήθελε, αλλά δεν έδειξε καν τη στοιχειώδη ευγένεια να μου πιάσει την κουβέντα. Ύστερα από αυτό, μου πέταξε μια τελευταία φορά μια άλλη μέρα κάτι για το αν έχω γκόμενο (στο οποίο αποφεύγω να απαντήσω κι ας μην έχω, αλλά ρε φίλε, αν θες κάτι πες το ξεκάθαρα, εσύ είσαι αυτός που συζεί) και ύστερα πάλι συμπεριφορά τυπική έως και κρύα, τα σταμάτησε και τα μηνύματα για τα καλέσματα και όλα. Να προσθέσω ότι λίγες φορές που έχει περάσει η σύντροφός του από κει, αυτός κάνει λες και δεν υπάρχω (κι έχω την αίσθηση ρε Άμπα ότι αυτή με κοιτάει εκτός αν νομίζω ότι όλα περιστρέφονται γύρω μου). Το θέμα μου είναι ότι εκτός από το ότι έχω δαγκώσει τη λαμαρίνα με τον τύπο (μιλάμε για άνθρωπο πολύ γοητευτικό, έξυπνο, καλλιεργημένο, ικανό ο οποίος κατά μία έννοια καθρεφτίζει το πώς θα ήθελα να είμαι εγώ σε δέκα χρόνια, πράγμα που χτυπάει φλέβα γιατί τώρα ψάχνω για δουλειά, δηλαδή είμαι σε φάση αδιαμόρφωτη ακόμα και αδύναμη ψυχολογικά, με όλα τα άγχη και τα υπαρξιακά της πραγματικής ενηλικίωσης και ο τύπος με έχει ψαρώσει τρελά), είμαι ακόμα στην πόλη αυτή, μακριά από την Ελλάδα, μακριά από τους φίλους μου (εδώ έχω μόνο τη συγκάτοικό μου, οι άλλοι όλοι έχουν φύγει) ψάχνοντας δουλειά, επειδή ναι μεν φοβάμαι να γυρίσω Ελλάδα και να πέσω σε κατάθλιψη, αλλά κι επειδή όλο αυτό δεν έχει λήξει μέσα μου και φοβάμαι ότι αν φύγω θα παραμείνει ανοιχτό για καιρό χωρίς να τον ξαναδώ ποτέ. Βέβαια κι εδώ σε κατάθλιψη είμαι, έχω κόψει επαφή με το πρόγραμμα του πανεπιστημίου (δεν τίθεται θέμα αμοιβής στην παρούσα φάση, είπα δεν ενδιαφέρομαι να κάνω άμεσα αίτηση για διδακτορικό, αλλά θα μπορούσα κι έτσι να πηγαίνω γιατί με θέλουν κι ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον) για να μην τον βλέπω κι είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν άδραξα την ευκαιρία να του μιλήσω ευθέως, πχ όταν με ρώταγε για γκόμενο να του έλεγα 'γιατί ενδιαφέρεσαι;' και νιώθω ότι εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι ήμουν νεοφερμένη, ξένη και ψαρωμένη. Το ξέρω πως ακούγομαι σαν drama queen κι ότι έχω φάει κόλλημα με έναν άγνωστο, αλλά για μένα ήταν σημαντική αυτή η εμπειρία και με πληγώνει που με φλέρταρε άσκοπα, που ήταν τη μία έτσι και την άλλη αλλιώς, δείχνοντας πως δε με σέβεται, και όλα αυτά γίνονται σε μια φάση της ζωής μου που νιώθω ξεκρέμαστη. Το αποτέλεσμα είναι αυτές τις μέρες να μην έχω όρεξη για τίποτα που είμαι εδώ, είμαι πνιγμένη σε μια κουταλιά νερό και δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω σε ποια πόλη θέλω να είμαι και που να χτίσω τη ζωή μου σε αυτό το μεταβατικό στάδιο. Έχω χάσει τα ενδιαφέροντά μου. Αυτός δεν ξέρει ότι ψάχνω δουλειά εδώ, νομίζει πως θα φύγω. Τι να κάνω για να βγω από όλη αυτή τη μιζέρια;
-κλάψα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να δραστηριοποιηθείς για να βρεις δουλειά, εκεί ή αλλού, και να σκεφτείς σοβαρά αν θέλεις να κάνεις διδακτορικό ή όχι.
Αυτό που σε έχει βυθίσει σε ένα δυσανάλογο τέλμα είναι ακριβώς αυτό, η μεταβατική φάση. Ότι είσαι ξεκρέμαστη και μακριά από φίλους. Γαντζώθηκες υπερβολικά πολύ από μια αχνή υπόσχεση που σε άλλη περίπτωση ούτε θα είχες πάρει χαμπάρι, ή μπορεί να κορόιδευες. Ο λεγάμενος δεν καθρεφτίζει όλα όσα θέλεις να πετύχεις. Ελπίζω σε δέκα χρόνια να μη λιγουρεύεσαι συνεργάτες που βρίσκονται σε χαμηλότερη βαθμίδα ενώ είσαι σε σχέση και συζείς. Αυτό που καθρεφτίζει είναι αυτό που νομίζεις ότι είναι, και αυτό που νομίζεις ότι θέλεις να είσαι σε δέκα χρόνια.
Και για άλλη μια φορά. Αν κάποιος σου φέρεται αλλόκοτα, και «δεν σε σέβεται», όπως λες, αν εσύ είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, δεν λέει κάτι για εσένα, αλλά για τον ίδιο. Δεν μπορεί να σε υποτιμήσει κάποιος επειδή έτσι το αποφάσισε. Πρέπει να τον αφήσεις. Και σίγουρα δεν λέει κάτι για σένα το γεγονός ότι σε φλερτάρει κάποιος που συζεί. Εσύ κρίνεσαι από το τι κάνεις με αυτό το δεδομένο. Τι περίμενες να γίνει δηλαδή;
σχόλια