Αγαπητέ αναγνώστη/τρια. Παρακάτω θα διαβάσεις ένα γραμμα που δεν ανοίχτηκε πότε. Το δικό μου γράμμα. Η διαδρομή του άλλαξε 3 πόλεις, μα απορρίφθηκε και δεν παραλήφθηκε πότε από τον παραλήπτη. Οι λέξεις του αποστολέα δεν διαβάστηκαν πότε από αυτόν που προοριζόταν. Επεστράφη απλά στο αρχικό του σημείο και όλη του η ενέργειά παρέμεινε κλειστή ανάμεσα σε άλλα τόσα αζήτητα του ταχυδρομείου. Αυτό το γραμμα, όμως, αποφάσισα πως έχει παραλήπτη.
Έχει παραλήπτη, Εσένα, που διαβάζεις αυτό το άρθρο...
Εσένα, που θα νιώσεις την ενεργεία του και θα ταυτιστείς μαζί του...
Εσένα, που αγαπάς βαθιά και που πιστεύεις σε αυτή τη "Λάμψη"...
Αυτό το γραμμα πρέπει να "ανοιχτεί".
Και είσαι ΕΣΥ αυτή/ός που θα το κάνει . . .
"ΛΑΜΨΗ"
[Μεσημέρι.. 12 παρά τέταρτο. Ήμερα Σάββατο.
(Ξεκινάω να σου γράψω, μα το πρώτο πράγμα που αρχίζω είναι μια μουντζούρα.
Μια μικρή γραμμή , μια ακόμα μεγαλύτερη και στο τέλος ένα συνονθύλευμα χάους αποτυπωμένο με μελάνι).
Σε αυτές τις γραμμές θέλω να σου γράψω...
(Σταμάτησα.
Σκέφτομαι πως δεν αξίζει να το κάνω αυτό. Ότι δεν αξίζει κανένας να του προσφέρω κάτι τέτοιο.
Σκέφτομαι Ότι θα σου ανοιχτώ για μια ακόμη φορά και εσύ απλά θα μου πετάξεις όσα γυαλιά απέμειναν από "παλιές σπασμένες βιτρίνες σχέσεων" μόνο και μόνο για να με πληγώσουν . Κάτι που παραδέχομαι οτι κάνω και εγώ η ίδια.. με τον δικό μου τρόπο!)
Να ξέρεις ότι σε διαισθάνομαι ! Ξέρω ακριβώς πότε με σκέφτεσαι και πότε όχι. Με διαπερνά πάντα η σκέψη σου σαν ένα κύμα ρίγους πάνω στο δέρμα μου.
Ίσως για αυτό και όσες φόρες σε είχα συναντήσει πριν γνωριστούμε μου τραβούσες τόσο πολύ το ενδιαφέρον ώστε να σε περιεργάζομαι έτσι ασυναίσθητα!
Συγκεκριμένα , κάτι ακόμα που δεν στο είπα ποτέ, έχει φωτογραφηθεί μια εικόνα στο μυαλό μου την οποία ανακάλεσα από τις πρώτες φορές που ήμασταν μαζί.
Θα σου πω την ουσία χωρίς πολλές λεπτομέρειες...
Ήσουν σε ένα μπαρ, μόνος σου, καθόσουν σχετικά κοντά μου. Σηκώθηκες να φύγεις και θυμάμαι έντονα... τον τρόπο που έπιασες τα τσιγάρα σου , το βλέμμα που έριξες σε αυτή που ήθελες , την κίνηση που έκανε το κορμί σου όπως κατέβηκες από το σκαμπό και τον αέρα που περπάτησες για να βγεις από την πόρτα. Όλη αυτή η κίνηση και όλη αυτή η αύρα μου ήρθαν σαν φλας στο μυαλό κάποια στιγμή σπίτι σου που σε κοίταζα από τον καναπέ να περπατάς για να φέρεις ξύλα για το τζάκι.
(12.30μμ Σκέφτομαι ξανά ότι δεν πρέπει να σου τα πω.
12.35μμ παίζω με το στυλό νευρικά! Σκέφτομαι ότι δεν θα καταλάβεις και θα με χλευάσεις. οτι ίσως δεν αξίζεις να τα ξέρεις.
12.40μμ Διχάζομαι στο να συνεχίσω αυτά που προσπαθώ να σου πω... αλλά τελικά αποφασίζω να το ολοκληρώσω...)
Καθρεφτίζεις κάτι. Κάτι δικό μου. Παρατηρώ τις κινήσεις σου και τις αντιδράσεις σου και συνειδητοποιώ πόσο όμοιοι είμαστε...
"...Πιστεύουμε εύκολα σε ανθρώπους...!"
(12.50μμ Σταμάτησα πάλι. Σκέφτομαι ότι θα πεις ότι δεν μοιάζουμε. Ότι εγώ είμαι κάτι άλλο και δεν σε καταλαβαίνω. Ταυτόχρονα μου έρχονται ξανά σαν λουπες όλα αυτά που είπες και είπα!!
Παίρνω ανάσα ... )
Θέλω να πιστέψω σε ΕΣΕΝΑ.! Να αφεθώ!
Θέλω να νιώσω ότι μπορώ να φτάσω στο υπέρτατο μαζί σου.
Να σταματήσω να φοβάμαι ότι θα σου πασάρω ένα μικρο συναίσθημα αγάπης και εσύ θα το πάρεις και θα το πατήσεις με δύναμη στο έδαφος για να μην φανείς συναισθηματικός.
Θέλω να σε εμπιστευτώ..
Να σου πω το μεγαλύτερο μου όνειρο και τη χειρότερη μου γκάφα. Να σε ρωτώ και να μου απαντάς χωρίς να νιώθω αυτό το εριστικό σου ύφος να με κρίνει απαξιωτικά , δίχως καν να έχεις μπει ποτέ στη διαδικασία να με μάθεις.
Θέλω να μου πεις όλα όσα ξέρεις. Να μου ανοίξεις όλο αυτό που κρατάς κριμένο.
Να μου δόσεις να κατανοήσω τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα δικά σου μάτια και να κάνω και εγώ το ίδιο μαζί σου.
Θέλω να κατευνάσουμε μαζί ότι σκοτεινό υπάρχει μέσα μας και γύρω μας..
Να δημιουργήσουμε.. μια Λάμψη !
Μια μικρή έκρηξη της απόλυτης ένωσης..!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΓΩΝΟΜΑΣΤΕ..!!
Γιατί εσύ και εγώ , δεν γεννηθήκαμε σε αυτόν τον κόσμο για αυτόν τον λόγο..
Είμαστε εδώ για να διδάξουμε... να προσφέρουμε αυτή την έμφυτη σοφία που ο καθένας μας έχει μέσα του και προσπαθεί να ανακαλύψει με τον δικό του τρόπο.
Είμαστε εδώ για να δημιουργήσουμε ... να εξελιχθούμε , να μάθουμε και να διαδώσουμε αυτές τις γνώσεις..
Όλα αυτά.. χρειάζονται ένα και μόνο ένα πράγμα για να επιτευχθούν .
ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ!!
Να μας προσφέρουμε το κλειδί της ψυχής μας και να την ελευθερώσουμε από αυτή την σκληρή αιχμαλωσία. Να σταματήσουμε να την πετροβολούμε με λόγια και κινήσεις μέχρι να ματώσει , για κάθε φορά που άπλα τόλμησε να νιώσει το οτιδήποτε!
Να την αφήσουμε ελεύθερη. . .
Και τέλος , Να διακρίνουμε την διαφορετικότητα μας από το κοινό σύνολο και να μην μας υποβιβάζουμε σκοπίμως απλά για να προλάβουμε το κακό!
ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΕΚΕΙ!!!
Αυτή είναι η απάντηση μου στο "τι θέλεις ?"
Που δεν δίνεται μέσα σε μια απλή φράση.. Γιατί πολύ άπλα δεν περικλείει τίποτα το εγκόσμιο. Τίποτα που να έχει κουφέτα , σπίτια , αυτοκίνητα , λεφτά ... και ασφάλεια.
Και γιατί οπού και να την πεις θα σε περάσουν για τρελή. Για αυτό !!!
Γιατί αυτή την "μικρή ιδανική ουτοπία" που μόλις σου μοιράστηκα...όσο και να με φοβίζει , όσο και να προσπαθώ να την αγνοήσω , ένιωσα ότι μπορούμε να τη φτιάξουμε μόνο ΜΑΖΙ.
Για αυτό επιμένω ...
και ας μας πετροβολούμε , κάθε φορά..!
Υ.Σ. Δεν περιμένω να μου απαντήσεις κάτι. Δεν δίνω για να πάρω κάτι. Δεν υπονοώ τπτ σε αυτό το γραμμα και είναι ακριβώς όπως το διαβάζεις.
Οφείλω στον εαυτό μου να τις μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου μαζί σου.
Καταλαβαίνω κάθε φορά τι προσπαθείς να μου πεις..
Επίσης καταλαβαίνω ότι και εσύ προσπαθείς να το πολεμήσεις.. Ο καθένας μας το επικοινωνεί με τον δικό του τρόπο.
Ήρθε η στιγμή αυτός ο φαύλος κύκλος να φτάσει στο τέλος του.
Από μέρους μου τουλάχιστον!
Για αυτό...
Ζητώ συγνώμη για όλα.. για αυτά τα "τι κάνεις?" που ήθελα και δεν ρώτησα ποτέ ...για τις γιορτές και τις διακοπές που δεν περάσαμε μαζί ...για το ότι έφυγα... για το ότι δεν σε κέρδισα ποτέ...για τις άπειρες φορές που ήθελα να σου πω Σ' αγαπώ και το έπνιξα..
και για χίλια άλλα..
Και Εύχομαι....
ότι κακό δημιουργήθηκε ποτέ μέσα σου και γύρω σου να μεταμορφωθεί στην ύστατη και αγνότερη μορφή του.
Με Αγάπη,
.....]
σχόλια