"Ναι", μου λέει , "ήμασταν τόσο ερωτευμένοι"-με μια μικρή παράταση (μήπως ερωτηματικό;) να τραβάει το τελευταίο έψιλον, λες και την ώρα που το διηγείται έχει μια φλασιά, μια έκλαμψη του πόσο συγκλονιστικά ήταν τότε αλλά ταυτόχρονα λες και αποκωδικοποιεί εκείνη τη στιγμή τι είναι (ήταν?) ο έρωτας για εκείνον. Μια ανεπαίσθητη παύση για να αναρωτηθεί αν μιλάτε την ίδια γλώσσα, ή αν ακόμα έχει οποιοδήποτε κοινό με εκείνο τον πρώην ερωτευμένο εαυτό του.
"Ήμασταν τόσο ερωτευμένοι που το κάναμε με την γυναίκα του να κοιμάται στο δίπλα δωμάτιο, τόσο ερωτευμένοι που σε κάθε καυγά έφευγαν κινητά και βάζα πάνω στις τζαμαρίες-οι γείτονες καλούσαν την αστυνομία, τόσο ερωτευμένοι που πηδιόμασταν πάνω σε βρώμικες τραπεζοκαρέκλες λαικής ξεχασμένες σε μια παραλία μέσα Νοέμβρη".
Αν όλη αυτή η εσωτερική ζεστασιά και η επιθυμία ξέφτισαν τόσο γρήγορα στα αντίθετά τους, αν η θεωρητικά (μουχαχα) βασισμένη σε υπαρκτά στοιχεία του άλλου γοητεία γίνεται τόσο εύκολά και τόσο απόλυτα αμοιβαία απογοήτευση, να το κλείσουμε το μαγαζί.
Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι αν οι 'ερωτευμένοι' απέχουν μονάχα μια λεπτή γραμμή από τους 'εξαιρετικά καυλωμένα ψυχιατρικά περιστατικά εν μέσω εγωκεντρικού τριπ' ή αν είναι ακριβώς ένα και το αυτό πράγμα.
Φυσικά δεν υπάρχουν μόνο αυτοί οι ερωτευμένοι. Υπάρχουν και οι "ήθελα να πάρω πράγματα".
Οι "ήθελα να πάρω πράγματα" είναι οι αθώοι πλην απληροφόρητοι συνάνθρωποι μας που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την ύπαρξη των ΙKEA, LIDL , Μall (ή έστω των αυτοδιαχειριζόμενων 'από-τον-παραγωγό-στον- καταναλωτή' παζαριών για πιο αντικαπιταλ καταστάσεις) τα οποία έχουν δημιουργηθεί ακριβώς γι' αυτή τους την ανάγκη, "να πάρουν πράγματα" και έχουν βαλθεί να τα πάρουν αμέτι μουχαμέτι από τον δύσμοιρο τον Άλλο, δίχως καν να μπουν στον κόπο να τσεκάρουν αν τα έχει στο στοκ.
Συναισθηματική ασφάλεια εφ όρου ζωής; Τον υπερπροστατευτικό γονιό που ποτέ δεν είχαν να τους φροντίζει μέρα νύχτα; Αυτοεκτίμηση με το στανιο; Αξία για τους έξω; Δεκανίκια με φτερά σε χρώμα ουράνιου τόξου; Αποφλοιωτή πατάτας που διαχειρίζεται όλους σου τους λογαριασμούς και streamάρει live σειρές πριν καν βγουν στον αέρα;
Εσύ ονόμασέ το, και να σαι σίγουρος οτι κάποιος, κάπου, κάποτε, το ζήτησε από τον ρημάδη σύντροφό του, έπεισε τον εαυτό του οτι είναι ερωτευμένος περιμένοντας να το πάρει κι έδωσε, κι έδωσε (έδωσε;)...μέχρι που ένα κυριακάτικο μεσημέρι ένιωσε πιο ακάλυπτος από μπουγάδα σε μουσώνα και γύρισε με λύσσα να ζητήσει πίσω το χρόνο του, τη ζωή του και τα 'πράγματα' που έδινε για να πάρει τα 'πράγματα' που δεν πήρε τελικά.
Συχνότατα οι δύο κατηγορίες αλληλοεπικαλύπτονται, αλλά άμα δεν υπάρχει αυτός ο ενθουσιασμός, αυτές οι καρδούλες στα μάτια, αυτή η μανία να ξεσκιστείτε πάνω σε καπό και σε τραπέζια που δυσανασχετούν, να γδαρθείτε σε μοκέτες και στου γιαλού τα βοτσαλάκια, μπορείτε να προσπεράσετε στα γρήγορα όλη την επερχόμενη απογοήτευση για τα 'πράγματα' που δε θα πάρετε έτσι κι αλλιώς, ψωνίζοντας αληθινά, χειροπιαστά πράγματα με τα κουπόνια ΑΒ που θα σας δώσω εγώ. Αλήθεια, μου περισσεύουν.
Κι ερχόμαστε στη στιγμή που λες δε γίνεται. Αν εγώ είμαι αυτή η ερωτοχτυπημένη που ερχόταν τόσα χιλιόμετρα για ένα απόγευμα μαζί σου, που σου έκανε σκηνές ζήλιας στις 4 το πρωί, που σε ήθελε επί τόπου από καναπέ σε πάτωμα, που σε θαύμαζε, κι εσύ αυτός που κερνούσε ομελέτα στις 8 μετά το ξενύχτι και δεν έβλεπε την ώρα να με δει και ήθελε τόσο να με μάθει.
Τότε ποιος μαλάκας είναι αυτός που δεν μ ακούει ούτε με ντουντούκα, που δεν επικοινωνούμε ούτε με διερμηνέα, που μου τη σπάει κάθε του παραξενιά, που με ενοχλεί τόσο που θα προτιμούσα να επισυρράπτω εθελοντικά άδειες σελίδες Α4 μεταξύ τους για να τον αποφύγω, που τον αναγνωρίζω σε όλα τα άρθρα "μήπως ο έτσι σας είναι ένας ναρκισσιστικός, παθητικά επιθετικός, χειριστικός, τοξικός, κοινωνιοπαθής, μαμάκιας μισογύνης;".
Αν όλη αυτή η εσωτερική ζεστασιά και η επιθυμία ξέφτισαν τόσο γρήγορα στα αντίθετά τους, αν η θεωρητικά (μουχαχα) βασισμένη σε υπαρκτά στοιχεία του άλλου γοητεία γίνεται τόσο εύκολά και τόσο απόλυτα αμοιβαία απογοήτευση, να το κλείσουμε το μαγαζί.
Αν είναι ανθρωπίνως δυνατόν αυτός που ερωτεύτηκα τόσο ειλικρινά τότε να είναι ο ίδιος άνθρωπος που η απόπειρα συνύπαρξης μαζί του με εξουθενώνει πιο πολύ κι από το να βρίσκομαι σε ασφυκτικά γεμάτο 230 κολλημένο στην κίνηση με μπουφάν την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού, να γκρεμίσουμε τον Παρθενώνα, να αποκαθηλώσουμε τις εικόνες του Ιγκι Ποπ απ τους τοίχους μας, να κάψουμε κι άλλα θέατρα και σινεμαδάκια όπως το Αττικόν σώζοντας εαυτούς από χολιγουντιανές και μπουρζοευρωπαικές μπουρδες, να κάνουμε χαρτί κουζίνας τους στίχους του αγαπημενου μας ποιητή, να περάσουμε τα κεφάλια μας μέσα απ την Εναστρη Νύχτα του Βαν Γκογκ, και αφού το φερε η κουβεντα να κόψουμε τα αυτιά μας μπας και γλιτώσουμε απ την γενικότερη φρίχτή περί έρωτος προπαγάνδα που καραδοκεί εκεί έξω σαν την αιθαλομίχλη.
Τώρα λοιπόν που κατάφερες να ανελιχθείς επάξια δεύτερος στη λίστα "Ανθρωποι που δεν αντέχω με τίποτα και με κάνουν να υποφέρω", μένω εδώ με τον πρώτο, κοιταζόμαστε φευγαλέα σε μια στιγμή πρόσκαιρης ανακωχής, καθώς πάω να ξεβαφτώ.
σχόλια