Στο νέο της βιβλίο "Larmes de combat", το ίνδαλμα του γαλλικού κινηματογράφου, η 83χρονη σήμερα Μπριζίτ Μπαρντό, αφηγείται τον αγώνα της υπέρ της προστασίας των ζώων, που την «έσωσαν» από το πέρασμα από τα φώτα της δημοσιότητας και συνηγορεί υπέρ ενός κοινού μέλλοντος για όλους τους ζώντες οργανισμούς.
«Αυτή η διαθήκη θα κομίζει για πάντα τις πεποιθήσεις μου, τη μελαγχολία μου, τις προσδοκίες μου», δηλώνει η Μπεμπέ στο βιβλίο της που κυκλοφορεί αύριο, Πέμπτη, από τις εκδόσεις Plon. «Δεν θα γράψω άλλα βιβλία», είχε πει νωρίτερα στο AFP.
Στο βιβλίο των 250 σελίδων, η Μπαρντό μιλά για την παιδική της ηλικία, τα χρόνια στα κινηματογραφικά πλατό, τη διασημότητα, τους έρωτές της, την ξαφνική απομάκρυνσή της από τον κινηματογράφο το 1973 και τον καρκίνο του μαστού.
Η Μπαρντό επιμένει στον αγώνα που δίνει για τα ζώα υποστηρίζοντας πως νιώθει κομμάτι τους. «Δεν ανήκω στο ανθρώπινο γένος. Δεν θέλω να ανήκω εκεί, νιώθω διαφορετική, σχεδόν αφύσικη», δηλώνει.
Η σταρ που καταγοήτευε στη μεγάλη οθόνη το 1956 σε ηλικία 22 ετών με την ταινία «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», δηλώνει ότι ήταν πάντα ευαισθητοποιημένη στο θέμα των ζώων. «Ως παιδί ήξερα, αισθανόμουν ότι είμαι ζώο».
Ο πρώτος της σύζυγος, ο Ροζέ Βαντίμ, της «άνοιξε τα μάτια» για τις συνθήκες θανάτου των ζώων μέσα στα σφαγεία.
«Το πρώτο μέρος της ζωής μου υπήρξε σαν την πρόχειρη εκδοχή της ύπαρξης μου» γράφει, τονίζοντας πως το δεύτερο μισό «έδωσε τις απαντήσεις» στις ερωτήσεις έθετε στον εαυτό της μέχρι τότε.
Γράφοντας τις αναμνήσεις της, η Μπαρντό αφηγείται τη μάχη της για τα μωρά φώκιες, τη δημιουργία του ιδρύματός της και στη συνέχεια αναφέρεται στο κυνήγι, στα ζωολογικά πάρκα, στη βιομηχανική εκτροφή, στη γούνα και στην κατανάλωση κρέατος αλόγου, την ανάκληση του οποίου ελπίζει να δει πριν πεθάνει.
Η ακτιβίστρια και χορτοφάγος επαναλαμβάνει ότι «το ζώο» την έσωσε από μια ασφυκτική διασημότητα και ότι τα ζώα που ζουν μέσα στο σπίτι της στο Σεν Τροπέ είναι η «στενή της οικογένεια».
Η Μπαρντό ομολογεί τον φόβο της για τον θάνατο και ότι βρίσκει καταφύγιο στην «προσωπική της σχέση με την Παρθένο Μαρία».
Ελπίζει, αφού πεθάνει, ο κόσμος να τη θυμάται ως μια γυναίκα που ανέτρεψε το ταμπού της «ζωώδους ανθρωπότητας», ώστε το πέρασμα της να μην είναι μάταιο. «Και η ψυχή μου επιτέλους θα αναπαυθεί εν ειρήνη».
σχόλια