Και μια μαλακία μου στην αναμονή για τον οδοντίατρο (δοντάκι που πονά), που και την έκανα καθαρά χωρίς να το θέλω, ψάχνοντας το vider και σκαλίζοντας τα κουμπιά, μπήκα στο λογαριασμό της πρώην ακατονόμαστης μελαχρινής μου κατάρας, πήγα να πατήσω το κουμπί των ρυθμίσεων και κατά λάθος πάτησα τη βίντεο κλήση-σορυ για την απουσία δαχτύλων προδιαγραφών πιανίστα "milady". Το διέκοψα άμεσα, ένα κλικ, δεν ήταν ενεργή, μα να που πήρε την κλήση, είδε ποιος την έκανε και ξαναβγήκε. Χωρίς καμία άλλη αντίδραση (...)
Επόμενες σκέψεις: Άντε, την έκανα τη μαλακία. Σου κάνει κάποιος μια αναπάντητη, δε το χει ξανακάνει να πεις ότι «άντε πάλι τα ίδια». Κι αν πες, έχει ανάγκη, δε θα του τηλεφωνήσεις να δεις, να ρωτήσεις, να μάθεις; Έτσι για το γαμώτο;
Μπορεί να είσαι στα τελευταία σου, να σου 'χει πέσει κάνα πιάνο, κάνας ελέφαντας στο κεφάλι, να σ' έχει πατήσει χαμένος όπως βαδίζεις κάνας ερωτοχτυπημένος αλλοπαρμένος συναγωνιστής, να παλεύεις τυλιγμένος σα μούμια από την εποχή του «Ραμσή» του «Βου» σε κάνα κρεβάτι με το ένα χέρι στους ορούς και τ' άλλο ελεύθερο και να χεις πάρει σειρά να κλείσεις ιστορίες με όσους αγάπησες και πόνεσες και να τους χαρίσεις από λίγα τελευταία λόγια. -Άντε και γαμήσου, ψόφα και άδειασε μας τη γωνιά, πολύ ασχοληθήκαμε με την πάρτη σου και (ααααχχχ!!) καμία εκκρεμότητα με το μαλάκα που μας έλαχε.
Μπράβο σου για όσα ακόμη υπομένεις, μπράβο σου για τη σιωπή που κρατάς, τις εικόνες που-παφ!-σου σκάνε τις νύχτες ώσπου να καταφέρεις να κλείσεις τα μάτια, μπράβο σου ακόμη και για τους τόσους μικρούς θανάτους που σου χάρισε και όσους ακόμη θα ζήσεις.
Μπορεί ρε φίλε, να σε έχουν απαγάγει εξωγήινοι, να βρήκες μια ευκαιρία να βουτήξεις το «σμαρτφον» να ειδοποιήσεις κάποιον και σου έκατσε ρε φίλε αυτή, γιατί ήτανε η πρώτη που έψαχνες στην αδυναμία σου από συνήθεια και κεκτημένη ταχύτητα στις αναζητήσεις! -Άντε και γαμήσου, κάτσε τώρα να σε φάνε, να σου κάνουνε πειράματα, να σε πάνε στον Άλφα του Κενταύρου και να σε χώσουν σε κάνα ζωολογικό-έξω από δω-κήπο παρέα με άλλους προδομένους κακομοίρηδες απ' όλες τις γωνιές του γαλαξία «μπιμ μι απ Σκότι!!!».
Ε... το 'κανα, έγινε, έφυγε και πάει. Δικαιολογίες και επιχειρήματα δεν έχω, έκανα μια λάθος κίνηση, αυτό ήτανε, υπεκφυγές και ψέματα δε μου ταιριάζουν. Δεν έχω λόγο ούτε να απολογηθώ, ούτε να ψάξω ευκαιρίες για συζήτηση. Τη σκέφτομαι, θέλω να τη δω, να της μιλήσω, να την ακούσω, να τη μυρίσω (άρρωστε). Αν δε θέλει η ίδια, αν έχει τα δικά της θέματα και το δικό της κόσμο, ούτε που μ' απασχολεί. Αν κάποια στιγμή θα θελε να μιλήσει, εδώ είμαι και θα είμαι. Δε πρόκειται; Ας είναι. Συμβουλές-δολοφονίες ψυχών, άστα σε άλλους και για άλλους, not me.
Και να σου πω κάτι κατάμουτρα σε πρώτο πρόσωπο; Ότι έκανες, το 'κανες μέσα από την καρδιά σου και μπράβο σου που βρήκες την τόλμη να το ομολογήσεις, να το παραδεχτείς, να το αποδεχτείς-τη σήμερον ημέρα μάλιστα, που όλοι φοβούνται να κουνηθούν από τα σίγουρα και τα ασφαλή. Ο πόλεμος που ξεκίνησες, που ΕΣΥ επέλεξες να ξεκινήσεις, οι μάχες που έχασες-και είναι πολλές, αμέτρητες-τα κλάματα (ναι αυτά και μη ντρέπεσαι), τα παράπονα, τα αναπάντητα «γιατί» σου, η ζωή σου, το καράβι σου που έστρεψες στα βράχια να το ρίξεις, όλα έγιναν γιατί με όχημα όλη αυτή την ιστορία, σου δόθηκε η ευκαιρία να γκρεμίσεις τη φυλακή που είχες χτίσει γύρω σου.
Ακόμη κι αν κέρδισες όλη την περιφρόνηση και τον τίτλο του γραφικού, του υπηρέτη, του πειθήνιου ερωτοχτυπημένου τυφλωμένου σκλάβου για όλα τα θελήματα της μαύρης μάγισσας, ακόμη κι αυτό είναι μικρό τίμημα μπροστά στο δρόμο προς την ελευθερία Σου. Από αυτή την άποψη, άξιζε όλος ο πόλεμος, κι ακόμη και η ήττα σου, μπορεί να σε οδηγήσει στην εξιλέωση.
Γι αυτό λοιπόν, ακόμη κι ας μη γεύτηκες το απαγορευμένο φρούτο, το αμαρτωλό γλυκό, ακόμη κι έτσι, σου βγάζω το καπέλο και σε τιμώ για τις επιλογές σου, ακόμη κι αυτές που μετάνιωσες, λόγια γραφικά, αποτυχημένα, μηνύματα αναπάντητα, προσβολές και υποχωρήσεις, βουβές αποδοχές και πρωινά στα παράθυρα και στις γωνιές και στα ύψη και στους δρόμους να περιμένεις το τίποτα.
Μπράβο σου για όσα ακόμη υπομένεις, μπράβο σου για τη σιωπή που κρατάς, τις εικόνες που-παφ!-σου σκάνε τις νύχτες ώσπου να καταφέρεις να κλείσεις τα μάτια, μπράβο σου ακόμη και για τους τόσους μικρούς θανάτους που σου χάρισε και όσους ακόμη θα ζήσεις.
Στο τέλος ακόμη κι αυτοί θα πάψουν, για δες, ήδη το ημερολόγιο σου είναι λευκό από αναφορές σε εκείνη την χαμένη ιστορία. Ένα πρώτο βήμα που σου λέει πολλά. Το λένε πολλοί, ο χρόνος γιατρεύει, ο χρόνος κρύβει, σιωπά, μπορεί να ακούγεται τετριμμένο (πφφφ), μπορεί αυτά που διάβαζες, άκουγες, ότι σε συμβούλευαν να σου φαίνονταν λίγα, μικρά, τίποτα μπροστά στις φωτιές που σου 'τρωγαν τα σωθικά σου. Μπορεί να μην αλάφρωναν το βάρος στο στήθος, να μη γέμιζαν την άβυσσο μέσα σου, να όμως που τώρα φαίνεται η ώρα και η στιγμή που θα μπορέσεις το φόβο αυτόν να αντικρίσεις και να αντιμετωπίσεις.
Γι' αυτό και οι εξωγήινοι να σε απαγάγουν, θα κάνεις νέες παρέες, στο κρεβάτι του πόνου αν βρεθείς, θα γλυκοκοιτάξεις τη νοσοκόμα, ζήτα βρε αδερφέ μια ομορφούλα, αυτή να έχεις εικόνα στο βάσανό σου. Γέλα, γέλα με αυθάδεια, με θράσος στη ζωή, άσε τους άλλους και κοίτα εσένα. Σου πε κάποτε ότι θα αφήσει θύματα αθώους στον αγώνα της. Άσε τα τομάρια να παλεύουν μονάχα τους λοιπόν.
Πώς το 'πε κι ο μεγάλος; Love breaks my bones and I laugh... Ω γιέαα! (Και μ' αυτά ξέχασα και το χάπι των 11).
