[Συνέντευξη στον Κωστή Πιερίδη]
Ο Γαβριήλ είναι ένας νέος, άφθαρτος πολιτικά και φιλόδοξος πολιτικός, με αντισυμβατικό προφίλ. Γιατί όχι; Είναι, λοιπόν, ο Γαβριήλ μια τέτοια περίπτωση; Μια ασφαλής -και ταυτόχρονα αντισυμβατική επιλογή για τον σημαντικότερο δήμο της χώρας; Τον συνάντησα στα γραφεία της Ανοικτής Πόλης για να καταλάβω τις σκέψεις του, τις ιδέες του και τις θέσεις του για την υποψηφιότητά του και τη Δημαρχία που ευελπιστεί να έρθει.
«Γεννήθηκα το 1980 στη Νέα Σμύρνη. Εκεί μεγάλωσα και τελείωσα το σχολείο. Μετά πέρασα στην ΑΣΟΕ και τελείωσα το τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων. Μετά έφυγα για την Αμερική. Πήγα στη Νέα Υόρκη και σπούδασα για 2 χρόνια οικονομικά στο New School. Γύρισα πίσω και στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας ξεκίνησα το διδακτορικό μου στα οικονομικά. Δεν το έχω τελειώσει ακόμα. Δούλεψα κάποια χρόνια στην έρευνα. Με μπλοκάκι, συμβάσεις έργου. Στο Πανεπιστήμιο, σε ιδιωτικές εταιρείες. Και σε ένα λογιστικό γραφείο για κάμποσο καιρό».
Και πώς προέκυψε η υποψηφιότητά σου για το Δήμο της Αθήνας;
Είναι κάτι που το συζητάγαμε αρκετό καιρό πριν ανακοινωθεί. Δηλαδή και με τον κόσμο, την δημοτική κίνηση Αθήνας στην οποία συμμετείχα, καθώς από το 2007 μένω στα Εξάρχεια. Στο ΣΥΡΙΖΑ είμαι μέλος από το πρώτο έτος του πανεπιστημίου, όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με την πολιτική. Ξεκίνησα από την νεολαία του Συνασπισμού. Η υποψηφιότητά μου για τον δήμο της Αθήνας ήταν μια απόφαση δύσκολη να την αποδεχτώ. Μέχρι σήμερα δεν ήμουν ένα από τα πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής, από τα πρόσωπα της πρώτης γραμμής, και με αυτό τον τρόπο θα θέλαμε να σηματοδοτήσουμε ότι και η νεολαία, οι νέοι και οι άνθρωποι που δεν προέρχονται απαραίτητα από το προσκήνιο της πολιτικής σύγκρουσης, πρέπει και να πάρουν θέση και να συμμετέχουν. Θέλαμε να δώσουμε έναν μήνυμα στον νέο κόσμο και στον κόσμο που δυσκολεύεται πολύ από την κρίση, ότι η πολιτική και η συμμετοχή είναι μια υπόθεση όλων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πάρθηκε η απόφαση.
Έχει αλλάξει η ζωή σου έκτοτε;
Σίγουρα έχει αλλάξει. Για μένα οι πρώτες μέρες ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Έβλεπα όλο τον κόσμο να μιλάει για μένα, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα κανάλια να αναφέρονται σε εμένα και μου φαινόταν πάρα πολύ περίεργο. Όταν έβγαινα τις πρώτες μέρες έβλεπα τον κόσμο να με κοιτάει, ή να έρχεται και να μου μιλάει στο άσχετο. Είναι κάτι τελείως ασυνήθιστο. Εκεί συνειδητοποιείς ότι αλλάζει η ζωή σου. Το συζήτησα και με τον Αλέξη Τσίπρα αυτό που είχε περάσει ανάλογη διαδικασία και μου είπε και εκείνος το ίδιο πράγμα. Μου είπε ένα αντίστοιχο σκηνικό από την δική του εμπειρία όταν ήταν υποψήφιος δήμαρχος. Την πρώτη φορά που είδε αφίσα με τον εαυτό του ήταν όταν κατέβηκε από το σπίτι του να πάει να αγοράσει γάλα στη γειτονιά του. Μόλις το είδε είπε «δεν πάω» και γύρισε πίσω κομπλαρισμένος, επειδή ένιωσε ότι έχει γεμίσει ο κόσμος με την φάτσα του. Και εγώ αισθανόμουν το ίδιο. Τώρα έχω αρχίσει κάπως να το συνηθίζω, αλλά για να λέμε και την αλήθεια, δεν συνηθίζεται εύκολα. Πας σε ένα μαγαζί, σε ένα μπαράκι που πήγαινες με την παρέα σου και ξαφνικά έρχεται κόσμος να σου πει την άποψή του και τα προβλήματά του. Δεν είναι πολύ διαχειρίσιμο αυτό. Βέβαια, στην περίπτωσή μου, είναι πάρα πολύ θετικό ότι αυτό που παίρνω απ' όλους αυτούς τους ανθρώπους είναι μια αίσθηση αποδοχής. Δεν έχω αισθανθεί άβολα. Έχω ακούσει θετικά σχόλια και αυτό έχει βοηθήσει.
Ο Δήμος Αθήνας είναι ένας μεγάλος Δήμος, πιστεύεις ότι θέλει μια κεντρική διαχείριση όλο το θέμα, ή θα πρέπει κάπου να επικεντρωθεί;
Γενικά, το μοντέλο της διοίκησης του δήμου της Αθήνας έχει δείξει τα τελευταία χρόνια τα όρια του. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένα μοντέλο που δεν ταιριάζει καθόλου σε μια τόσο μεγάλη και πολυπληθή πόλη. Το πρόβλημα είναι ότι μιλάμε για ένα Δημαρχοκεντρικό μοντέλο, ο Δήμαρχος, δηλαδή, και όχι το δημοτικό συμβούλιο αποφασίζει σχεδόν για όλα. Και εδώ μιλάμε για έναν δήμο που χωρίζεται σε 7 διαφορετικές δημοτικές κοινότητες. Μεγάλη πόλη, με πολλά και διαφορετικά προβλήματα από περιοχή σε περιοχή. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της διοίκησης νομίζω ότι θα πρέπει να δοθεί πολύ μεγάλο βάρος στην ενίσχυση του αποφασιστικού ρόλου που έχει το τοπικό συμβούλιο της κάθε κοινότητας. Αυτή τη στιγμή ο ρόλος τους είναι λίγο διακοσμητικός και συμβουλευτικός. Πρέπει κατά τη γνώμη μου να τους εκχωρήσουμε πολύ περισσότερες αρμοδιότητες και να αυξήσουμε και τον βαθμό της παρεμβατικότητάς τους, αλλά και της ουσίας των αποφάσεων οι οποίες λαμβάνονται σε αυτό το επίπεδο. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να γνωρίζουν καλύτερα τι συμβαίνει στις περιοχές τους και αντίστοιχα να αξιοποιήσουν και τις δυνατότητες των περιοχών τους με πολύ καλύτερο τρόπο. Υπάρχουν, βέβαια, ταυτόχρονα και κάποια θέματα τα οποία είναι οριζόντια. Ειδικά μετά το 2010 και την κρίση. Υπάρχουν οι επιπτώσεις της κρίσης. Διατρέχουν όλα τα διαμερίσματα. Ακόμα και στο Κολονάκι και το Παγκράτι που θεωρούνται η αφρόκρεμα της αθηναϊκής κοινωνίας θα δεις προβλήματα οικονομικής φύσης. Κατά τη γνώμη μου, ο δήμος θα πρέπει να αποτελέσει ασπίδα κοινωνικής προστασίας σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν προβλήματα και ανάγκες στην καθημερινότητά τους. Στο δήμο της Αθήνας είναι σαν να βλέπεις μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό όλο αυτό που συμβαίνει στη χώρα.
Ποιο θεωρείς ένα πολύ σημαντικό ζήτημα της Αθήνας;
Νομίζω το ζήτημα των ελεύθερων χώρων. Είμαστε σε μια πόλη που έχει καταντήσει τσιμεντούπολη. Δεν υπάρχει ένας πνεύμονας πρασίνου, ή έστω κάποια πάρκα, πλατείες, παιδικές χαρές, ελεύθεροι χώροι για τους δημότες και κατοίκους. Φυσικά υπάρχουν και χώροι που αυτή τη στιγμή κινδυνεύουν. Και για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό, τουλάχιστον για αυτούς τους χώρους, ο δήμος να δώσει πολύ μεγάλο αγώνα. Να τους διαφυλάξει και να τους αναδείξει. Ας πούμε το Μητροπολιτικό πάρκο στο Γουδί που είναι μια αχανής έκταση και είναι χωρισμένο σε τεμάχια που ανήκουν στο στρατό, στην εκκλησία και σε μια σειρά από στρατιωτικούς συλλόγους. Δεν είναι ομογενοποιημένος σαν χώρος και δεν υπάρχει και μια παρέμβαση αναβάθμισής του, τύπου πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι –μια προσπάθεια να δημιουργηθούν διαδρομές εκεί μέσα. Έχουμε κατά τη γνώμη μου έναν τεράστιο πνεύμονα, ο οποίος δεν είναι λειτουργικός και χρηστικός. Και ακριβώς επειδή δεν είναι χρηστικός υπάρχουν κάποιοι που προτείνουν να πέσει λίγο ακόμα τσιμέντο και να το κάνουμε έτσι πιο λειτουργικό. Να ας πούμε μια μάχη που μπορεί να δοθεί. Αντίστοιχα, υπάρχει στη Ριζούπολη μια περιοχή, η περιοχή του Προμπονά. Και εκεί διακυβεύονται μια σειρά από ιδιωτικά συμφέροντα και ο δήμος πρέπει να τα αντιμετωπίσει. Επιδιώκουν να κάνουν εμπορικά κέντρα, αντί να δοθεί η περιοχή στην τοπική κοινωνία όπως ήταν το αρχικό σχέδιο. Ανάλογα πράγματα συμβαίνουν και στην περιοχή της ακαδημίας Πλάτωνος, όπου πάλι έχει εγκριθεί από την τωρινή διοίκηση του δήμου η κατασκευή ενός mall. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να αγωνιστούμε για να κρατηθούν οι ελεύθεροι χώροι, αλλά κυρίως να αξιοποιηθούν και να μπορέσουν να γίνουν λειτουργικοί για τους πολίτες. Αυτό που λείπει σήμερα από σε όλους τους κατοίκους της Αθήνας και συγκεκριμένα σε περιοχές όπως η Κυψέλη, ο Κολωνός, τα Πατήσια, είναι η ύπαρξη ελεύθερων χώρων. Είναι μεγάλο ζήτημα αυτό. Χθες για παράδειγμα πήγαμε στους Αμπελόκηπους, μια ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη περιοχή όπου έχουν γίνει πράγματα και θαύματα με ελεύθερους χώρους που υπήρχαν παλαιότερα. Το κτήμα Θων, ας πούμε, έγινε κτήριο του Βωβού. Ήταν μια ελεύθερη περιοχή που την διεκδικούσαν οι κάτοικοι να γίνει παρκάκι και εν τέλει σηκώθηκε ένα γυάλινο κτίριο απ' το πουθενά. Για πολλές περιοχές είναι μεγάλη ανάσα να μπορέσεις να διαφυλάξεις και να αναδείξεις τους ελεύθερους χώρους.
Τα 4ο και 6ο δημοτικά διαμερίσματα είναι τα εκλογικά κάστρα της Χρυσής Αυγής. Απ' το 2010 εκεί πρωτοεμφανίστηκε ως πολιτικό και εκλογικό φαινόμενο. Η δική σου θέση σε αυτό;
Ανακαλύψετε μια Ελλάδα που δεν έχετε ξαναδεί στο www.grekamag.gr
σχόλια