ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΡΙΔΗ
Η αρχετυπική μορφή του Τιτάνα που πρόδωσε την τάξη του κλέβοντας τη φωτιά για να τη χαρίσει στους ανθρώπους αποτελεί οιονεί οικουμενικό σύμβολο αντίστασης ενάντια στην τυραννία και κάθε είδους εξουσίας. Παράλληλα, ο Προμηθέας, κατά τον σκηνοθέτη, είναι και ένας προάγγελος της ψυχαναλυτικής σχολής και ως τέτοιο τον προσεγγίζει. Εξηγεί: «Το έργο έχει πολλά τέτοια στοιχεία, ξεκινώντας με την έννοια ενός διαχωρισμού από τον Δία κι ένα τραύμα που ο Προμηθέας καλείται να διαχειριστεί. Ο Δίας είναι σαν τον πρωταγωνιστή που δεν βλέπουμε ποτέ, η επιθυμία όλων, ο εχθρός όλων, που συγχρόνως όλοι θέλουν να βρεθούν μαζί του, ο κύριος πόθος όλων, η κατάρα τους. Παρουσιάζεται πολύ σκληρός, αλλά πιστεύω ότι είναι γιατί πονάει ο ίδιος. Άλλωστε, ο Προμηθέας πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι και εκείνος είναι σκληρός με αυτόν που κατηγορεί κι ενώ καταλογίζει στον Δία κατηγορίες σκληρότητας, οργής και αδιαλλαξίας, αυτά είναι τα σφάλματα στα οποία εμπίπτει κι εκείνος. Ένα του κομμάτι είναι ο Δίας, κάτι που πρέπει να αποδεχτεί, κι ενώ δεν πρέπει να φανεί αλαζόνας και υπερήφανος, το μισό έργο είναι ξεσπάσματα αλαζονείας και πείσματος».
Οι επιλογές του Λυγίζου είναι ανανεωτικές, με κύριο εργαλείο τη χρήση δύο ερμηνευτών για κάθε χαρακτήρα. Ο ίδιος θα κρατάει τον ρόλο του Προμηθέα, «συνομιλώντας» με τη Γουλιώτη ως το alter ego του μυθικού ήρωα, ενώ το σύνολο των οκτώ ηθοποιών θα εμφανιστεί στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου. Χορός με την κλασική έννοια δεν θα υπάρχει – άλλωστε, σε αντίθεση με άλλες τραγωδίες, στον Προμηθέα Δεσμώτη ο χορός των Ωκεανίδων δεν κρίνει απλώς αλλά παίρνει αποφάσεις. Θα ερμηνευτεί από δύο ηθοποιούς σε ρόλους ισότιμους με αυτούς του Ωκεανού, του Ηφαίστου, του Ηρακλή, της Ιούς, του Κράτους, της Γης και της Βίας. Η προσαρμοσμένη μετάφραση του Μουλά θα έχει ρυθμούς ανάλογους με των Βακχών που ο νέος σκηνοθέτης ανέβασε με τρεις ερμηνευτές στον Νέο Κόσμο, με μικρούς στίχους, πυκνώσεις και αραιώσεις ενός έμμετρου λόγου που θα υποκαθιστά τη μουσική.
σχόλια