«Την σήμερον ημέρα η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος της κοινωνίας πάνω στον οποίον εδράζεται η κοινωνία», ακολουθούν οι απόψεις του Μαξ Βέμπερ για το ζήτημα (ποικίλουν αναλόγως το φροντιστήριο), «υπάρχουν επιπτώσεις από την επιρροή των ΜΜΕ, μεγάλη είναι η ευθύνη της Πολιτείας και των πνευματικών ανθρώπων, έχω άλλες 200 λέξεις να γράψω, γαμώτο... α, επίσης η αλλοτρίωση και ο εκφυλισμός της κοινωνίας, η μαζοποίησή της που μαζοποιείται από πολλούς παράγοντες και τέλος, συνοψίζοντας, ευχής έργον θα ήταν να διατηρηθεί η υπάρχουσα κοινωνική δομή για το καλό όλων μας. 488 λέξεις, καλά είναι;»
Όπως φαίνεται από τις παραπάνω εκθέσεις, το δέσιμο του παιδιού με την οικογένεια παίζει μεγάλο ρόλο στη διαπαιδαγώγηση του. Τον πρώτο λόγο φυσικά έχει πάντοτε η μητέρα. Εξαίρεση δεν αποτελώ ούτε κι εγώ. Όπως οι περισσότερες μανάδες, έτσι και η δική μου μού μετέφερε τις πιο σημαντικές αξίες, ιδανικά, χούγια, μερικές παντοφλιές στα πισινά και μια στοιχειώδη εκπαίδευση Σαολίν, κάθε φορά που άπλωνε παντού στο πάτωμα τραχανά και χυλοπίτες και μας υποχρέωνε να περπατάμε σε διαδρόμους των πέντε εκατοστών.
Φυσικά στα ενδιαφέροντά της δεν θα μπορούσε να λείπει το σύνηθες τετράπτυχο της Ελληνίδας μάνας για το καμάρι της: καθαριότητα – ζεστά ρούχα – καλή νύφη – γεμάτο στομάχι.
Ως προς το πρώτο απέτυχε παταγωδώς, λόγω της ιδιοσυγκρασίας μου. Είμαι ικανός να φάω μπριάμ φορώντας πανοπλία και πάλι να στάξω στην μπλούζα μου. Όταν πάλι επέστρεφα από πόλεμο με χωματόπετρες, αγριόσυκα και ρόδια, εκείνη με έβαζε ολόκληρο στη σκάφη για τα ρούχα και με έτριβε με τις ελαφρόπετρες. Στο τέλος, αφού τα κατάφερα και λάδωσα το πουκάμισο κατά την ορκωμοσία μου στη σχολή, άρχισα πλέον να της κολλάω και ένσημα.
Όσον αφορά το φόβο της μάνας μου μην κρυώσω, δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι διαθέτω μια από τις μεγαλύτερες συλλογές ζακετών στην Ευρώπη. Θυμάμαι μάλιστα ότι το μεγαλύτερο καβγά τον είχαμε κάνει γιατί φοβήθηκε μην κρυώσω σε μια συναυλία. Έπαιζε ένα ξένο ροκ συγκρότημα που εκείνη τη μέρα είχε πιει την ετήσια παραγωγή ουίσκι της Γλασκώβης. Ανέβηκαν για κανένα μισάωρο στη σκηνή, μέχρι που ο τραγουδιστής θυμήθηκε μια εφηβική του σχέση και έβαλε τα κλάματα. Περιμέναμε ως τα μεσάνυχτα μπας και τον συνεφέρουν, ήταν και ο ψυχολόγος του μπεκροκανάτα και κάπου εκεί η συναυλία έληξε οριστικά. Με τόσα νεύρα που είχαμε επόμενο ήταν να δημιουργηθεί συνωστισμός στη μία και μοναδική κερκόπορτα του γηπέδου. Μέσα στο μπούγιο βρέθηκε μπροστά μου και μια κάμερα και με τράβηξε χωρίς τη ζακέτα μου, Οκτώβρη μήνα! Η αλήθεια είναι ότι μέχρι κάποια στιγμή την κρατούσα στο χέρι, αλλά μέσα στον πανικό θα μου έπεσε κάπου. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, ήταν να φάω στέρηση εξόδου από το σπίτι για καμιά βδομάδα και το συγκρότημα να τιμωρηθεί λόγω των γεγονότων από την αντίστοιχη επιτροπή με τρεις συναυλίες κεκλεισμένων των θυρών.
Η τρίτη έγνοια της μάνας μου ήταν να αποκτήσει μια καλή νύφη και εγγόνια – σε άλλες μανάδες είναι δεύτερη, σε άλλες τέταρτη, είναι κάτι στο οποίο μπορείς να τις εκπαιδεύσεις. Κάθε φορά που επέστρεφα από τα Γιάννενα, με παρότρυνε να αφήσω εκείνες τις άπλυτες φοιτήτριες με τα μαλλιά σαν σφουγγαρίστρα και να βρω καμιά καλή κοπέλα από το χωριό μας. Η πίεση αυτή έφτανε στο αποκορύφωμά της κάθε Χριστούγεννα στο οικογενειακό τραπέζι, μέχρι που κάποια στιγμή επιτέλους βγήκε ο μπαμπάς μου να με υπερασπιστεί. Είπε ότι μια χαρά κοπέλα μπορώ να βρω και μόνος μου, κοτζάμ επιστήμονας του Πολυτεχνείου (εκεί του θύμισα πως ήμουν φιλόλογος), και ότι ήταν προσωπικό μου θέμα αν η φύση με έκανε ανίκανο (εκεί πάλι του υπενθύμισα ότι το σύγκαμα από το ποδήλατο με έκανε να περπατάω έτσι).
Η σημαντικότερη όμως έγνοια της μάνας μου που παράλληλα ήταν κι απώτερος σκοπός της ύπαρξής της, κύριος δρόμος για την αυτοπραγμάτωσή της, απόλυτη ολοκλήρωση του κάρμα της, αποστολή της υπαγορευμένη από επίγειες και υπέργειες δυνάμεις ήταν να μη μένω νηστικός. Πολλές φορές πεταγόταν νύχτα στον ύπνο της, με ξυπνούσε και με τάιζε, ακόμη κι όταν την επόμενη μέρα είχα να δώσω συνέντευξη για δουλειά. Στο δε τραπέζι να μην πω τι γινόταν έτσι και δεν έτρωγα όλο το φαγητό μου! Η μαγειρική της ευτυχώς ήταν αξιοπρεπής και οι επιλογές της γίνονταν αυστηρά βάσει καταλόγου φαγητών που δε μου άρεσαν. Ευτυχώς που τότε δεν υπήρχαν ακόμα μαγειρικές εκπομπές, γιατί θα μου ετοίμαζε τα ίδια φαγητά με διαφορετικά ονόματα κι εγώ θα καλλιεργούσα μάταιες προσδοκίες. Εκεί πάντως που της οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη είναι για τη μαγειρική της στήριξη τον καιρό που σπούδαζα στα Γιάννενα. Τα τάπερ της διένυσαν άπειρα χιλιόμετρα με τα λεωφορεία, ενώ για να βεβαιώνεται ότι το τρώω όλο το φαΐ μου και δεν πετάω τίποτα προσέλαβε και ντετέκτιβ.
Ήρθε όμως εκείνη η μαύρη Τρίτη που το φαγητό δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. Περίμενα τα τάπερ ως αργά το βράδυ και τηλεφώνησα ανήσυχος στο σπίτι. Η μάνα μου δεν ήταν πολύ καλά, γιατί παιδευόταν για ώρες με κάτι περίεργα μπικουτί. Τα φαγητά, ωστόσο, μου τα είχε στείλει με το μεσημεριανό λεωφορείο και ταξίδευαν παρέα με τον μικρό μου αδερφό. Ο ίδιος μάλιστα της είχε τηλεφωνήσει στη διαδρομή ότι ξάπλωνε στη γαλαρία για να αντέξει το πολύωρο ταξίδι και τις στροφές του Μετσόβου. Της είπε επίσης ότι έξω ο χειμώνας άπλωνε τον λευκό του μανδύα πάνω στην κοιμισμένη φύση, ότι ο ίδιος ζοριζόταν επειδή είχε φουσκώσει από τα ρεβύθια και ότι την παγερή πνοή του αέρα έξω μετρίαζαν κάπως τα ζεστά και θαλερά βλέμματα των φοιτητριών που φώτιζαν τον μουντό θάλαμο του λεωφορείου. Κάποια στιγμή ζαλίστηκε από τις στροφές και από ένα βαθύ ντεκολτέ και τον πήρε ο ύπνος.
Ενώ κοιμόταν, με μια του απότομη κίνηση έριξε κάτω την τσάντα με τα τάπερ (όσα δε χωρούσαν στο πορτ μπαγκάζ του λεωφορείου). Ένα από αυτά περιείχε τζατζίκι. Προφανώς η μάνα μου το παράκανε πάλι με το σκόρδο, γιατί οι 40 επιβάτες πανικόβλητοι από τη βρώμα στριμώχτηκαν στη θέση του οδηγού (ρεκόρ Guiness 1995). Το μόνο πάντως που θυμάται ο αδερφός μου είναι ότι ξύπνησε στον «Δημόκριτο», όπου υποβλήθηκε σε ειδικές εξετάσεις, μια που ο δείκτης σκορδίλας ήταν αφύσικα υψηλός. Το μόνο καλό ήταν ότι έγινε αντικείμενο λατρείας από πολλούς γέρους, έλαβε προσκλήσεις από ΚΑΠΗ, συμμετείχε σε σχετικές θεατρικές παραστάσεις υψηλής πίεσης («high pressure theater»), σε υπερτασικά ντοκιμαντέρ κλπ.
σχόλια