Δυο χρόνια σήμερα.
Δυο χρόνια χωρίς εσένα.
Κι ακόμα σου μιλάω.
Σε εσένα που δεν υπάρχεις.
Δυο χρόνια κι έχω ακόμα τον αριθμό σου στα αγαπημένα.
Σκέφτομαι πολλές φορές να σε πάρω.
Φοβάμαι όμως πως δεν θα απαντήσεις.
Και θα 'ναι σαν ένας ακόμα θάνατος για μένα.
Φτάνει ένας, δε νομίζεις;
Στο κινητό μου, σαν φυλαχτό, έχω ακόμα
το βίντεο που ταΐζεις τη γάτα μας.
Πεθαίνω να ακούσω τη φωνή σου.
Να σε δω ξανά μπροστά μου.
Να μιλας.
Να γελάς.
Να είσαι.
Δεν το 'δα ούτε μια φορά μέχρι τώρα.
Πώς θα μπορούσα;
Πώς θα επέστρεφα στην απουσία σου ξανά;
Ξέρεις, για καιρό, αφότου "έφυγες"
καθόταν στην πολυθρόνα σου και σε περίμενε.
Όχι η απουσία σου. Αυτή θρονιάστηκε για τα καλά.
Για τη γάτα λέω.
Κοίταζε επίμονα έξω από το παράθυρο με τις ώρες.
Σε περίμενε; Σε θρηνούσε;
Ποιος ξέρει...
Ακόμα και τώρα, όταν ακούει θόρυβο,
τρέχει στην πόρτα και στέκεται.
Κι ύστερα κουρασμένη,
επιστρέφει στην πολυθρόνα σου ξανά.
Εκείνη στην πολυθρόνα. Εγώ στην απογοήτευση.
Ξέρεις τι είναι η αγάπη που χάνει το αντίκρυσμά της;
Ακρωτηριασμός.
Κομμένες μέρες,
κομμένες νύχτες,
ανολοκλήρωτα όνειρα.
Μισή ζωή...
Οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι,
επιμένουν οτι δεν σου έχω πει ακόμα αντίο.
Επιμένουν πως πρέπει να σε αφήσω να "φύγεις".
Το να μη σ' έχω όμως είναι πια το μόνο που έχω.
Πώς να το αφήσω κι αυτό;
Σκέφτομαι πως αν φύγεις,
το "άδειο" θα με γεμίσει ακόμα περισσότερο.
Η βέβαιη ασφυξία της απώλειας.
Το τσάκισμα.
Αυτό το "όσο αγαπάω εσένα δεν αγαπάω κανένα"
που ψυθίρισες λίγες μέρες πριν "φύγεις"
έγινε το μαξιλάρι μου.
Μ' αυτό κοιμάμαι, μ' αυτό ξυπνάω.
Μ' αυτό σε ονειρεύομαι.
Γιατί τίποτα άλλο δε μου έμεινε,
Παρά μόνο το όνειρο.
Τώρα που δεν είσαι,
κατάλαβα πόσα πολλά ήσουν...
