________________
1.

ειμαι εδω και ενα χρονο με καποιον που ηξερα απο παλια. Βγηκαμε και οι δυο σχεδον συγχρονως απο πολυετεις δυνατες σχεσεις που ειχαν τελειωσει κι αποφασισαμε να εχουμε κατι πιο χαλαρο...Ολα καλα , μιλαμε, βγαινουμε. περναμε καλα,κι ολα αυτα αρια και που! Εγω ομως που νοιωθω εδω και καιρο περισσοτερα πραγματα οσες φορες ζηταω κατι παραπανω πεφτω σε...τοιχο! Τον θελω πολυ.δεν θελω να τον πιεζω γιατι εχει και πολλες σκοτουρες στη δουλεια του αλλα συχνα νοιωθω οτι δεν μου φτανει.Τα ξερει αλλα δεν δειχνει διαθεση ν αλλαξει.Κατα τα αλλα εχουμε φοβερη χημεια και το οτι ειμαστε φιλοι πολλα χρονια τον κανει απαραιτητο στη ζωη μου! Αναρωτιεμαι...Εκπτωσεις με λιγα και καλα η μονη χωρις φρουδες ελπιδες οτι κατι μπορει στο μελλον ν αλλαξει?Εσυ τι λες? Υποψη ειμαι αρκετα μεγαλη (πανω απο 40 κι αυτος 50) για να περιμενω κατι αλλο να μου συμβει.- σε διλλημα

Το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι αν είναι έτσι, κι αυτός είναι αρκετά μεγάλος για να περιμένει να του συμβεί κάτι άλλο, αλλά δεν έστειλε αυτός ερώτηση, οπότε ας το αφήσουμε αυτό.

Μπορεί να είναι η εκατοστή φορά που θα γράψω «δε μπορώ να απαντήσω σε ένα δικό σου δίλημμα», και έχω γράψει διάφορους λόγους που δε μπορώ, και άλλους τόσους για το γιατί δεν είναι καλή ιδέα να ρωτάς ανθρώπους που δε σε ξέρουν, και τώρα θα προσθέσω άλλον έναν, που δε νομίζω ότι έχω ξαναπεί: το πιο αμφίβολο δεν είναι το τι να κάνεις, αλλά αν περιγράφεις τα πράγματα όπως είναι.

Τι θα πει «πώς είναι», θα μου πεις. Είναι όπως πιστεύεις ότι είναι, υπάρχει αντικειμενική αλήθεια άραγε; Όχι, δεν υπάρχει – αν και, αυτό είναι μεγάλη συζήτηση – αλλά σε αυτή την περίπτωση, επειδή μιλάμε τώρα για τη συναισθηματική σχέση που έχεις με έναν άλλον άνθρωπο, είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις αν το μήνυμα σου έχει μεταφερθεί σωστά. Σε αυτόν. Όχι σε εμάς. Είναι επίσης σημαντικό να σιγουρευτείς ότι έχεις καταλάβει σωστά το μήνυμα που σου έχει στείλει αυτός. Ακόμη, δεν ξέρουμε τι σημαίνει το «όταν ζητάω κάποια πράγματα παραπάνω». Να μείνει σπίτι σου για τρία συνεχόμενα βράδια; Να σε συνοδέψει σε γάμο; Ή να συγκατοικήσετε; Δεν ξέρουμε την ταχύτητα της σχέσης σας, για να ξέρουμε αν βιάζεσαι ή όχι.

Αυτό που θέλω να πω τελικά, είναι ότι τα διλήμματα εμείς τα κατασκευάζουμε. Πιστεύω ότι σπάνια εμφανίζονται στην πραγματικότητα. Τις περισσότερες φορές την μία διέξοδο την έχουμε βγάλει από το μυαλό μας, ή είναι κάτι απομακρυσμένο, ή πρόκειται για μια ευχή. Νομίζω ότι αν είσαι ειλικρινής, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, και αν πραγματικά δεν ξέρεις, θα σο το φανερώσει η ίδια η ζωή, θέλεις δε θέλεις.

________________
2.

Αγαπημένη μου Αμπά,

φοβάμαι ότι ζούσα μια πλάνη νομίζοντας ότι είμαι μια φεμινίστρια που δε μασάει από στερεότυπα και πατριαρχικό λόγο και ότι τελικά υποφέρω και εγώ από εσωτερικευμένο μισογυνισμό.

Τα τελευταία χρόνια λόγω ειδικών συνθηκών συναναστρέφομαι με πάρα πολλά και διαφορετικά ατομα. Αυτό που βλέπω είναι μια απογοήτευση: Γυναίκες αναίτια επιθετικές και ανταγωνιστικές με τις άλλες γυναίκες. Γυναίκες που θάβουν σε κάθε ευκαιρία τις άλλες γυναίκες για την εμφάνιση, την ηλικία, τη ζωή τους, τις επιλογές τους, τους όμορφους συντρόφους τους. Γυναίκες εξυπνες κατα τ άλλα, που καταναλώνουν πολλή ενέργεια να μισούν, να κακολογούν, να ρίχνουν την ευθύνη για κακές και ανώριμες συμπεριφορές του φίλου/ άντρα/ πατέρα τους στις άλλες γυναίκες.

Με έχει σοκάρει το πόσο διαδεδομένες συμπεριφορές και τρόπος σκέψης είναι όλα αυτά-λες και ζούσα σε κανένα σπήλαιο τόσα χρόνια- και πόσο καθόλου βελτιωμένα μοντέλα είναι οι έφηβες (έχω μια εικόνα λόγω δουλειάς).

Έχοντας στο νου ότι υπάρχουν πάντα υπέροχες εξαιρέσεις (είσαι μια απ' αυτές) και τρυφερή γυναικεία φιλία, τολμώ να πω ότι εκτιμώ όλο και λιγότερο το φύλο μου(κακή γενίκευση, το ξέρω γαμώτο) και αδυνατώ πλέον να το δικαιολογώ μιλώντας για αιώνες πατριαρχίας, βολικά στερεότυπα και ρόλους, όταν μιλάμε για άτομα νοήμονα, μορφωμένα και οικονομικά ανεξάρτητα.

Πες μου λοιπόν γιατρέ μου, έχω πάθει αυτό που φοβόμουν πιο πολύ;- AngelaDavisπλυνεκαναπιατο

Ναι, ίσως να έχεις πάθει αυτό που φοβόσουν τόσο πολύ.

Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι το έχεις καταλάβει, άρα μπορείς να το πολεμήσεις.

Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχει πολύ μισογυνισμός γύρω μας, και ότι πολλές γυναίκες έχουν εσωτερικευμένο μισογυνισμό. Η αγανάκτησή σου είναι κατανοητή. Αυτό που είναι «λάθος», ή με το οποίο δε συμφωνώ εγώ προσωπικά, είναι ότι εντοπίζεις ένα πρόβλημα, και αντί να στραφείς στην αιτία του, στρέφεσαι εναντίον μιας μερίδας θυμάτων, που είναι οι γυναίκες.

Δεν είμαι μια υπέροχη εξαίρεση, και δεν μου αρέσει καθόλου το «τρυφερή» στο «γυναικεία φιλία». Θα έβαζες τη λέξη «τρυφερή» αν ήθελες να περιγράψεις μια αντρική φιλία; Είμαι σίγουρη πως όχι. Οι γυναικείες φιλίες δεν είναι τρυφερές επειδή οι γυναίκες είναι αυτόματα πιο τρυφερές. Οι γυναικείες φιλίες είναι μόνο φιλίες μεταξύ γυναικών, δεν χρειάζονται επιπλέον επίθετα για να διαφοροποιηθούν. Είναι όσο πολύπλοκες είναι οι φιλίες μεταξύ ανθρώπων, γενικά, και οι άνθρωποι κάνουν όλων των ειδών φιλίες. Αν βρίσκεις συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στις γυναικείες φιλίες, να τα συζητήσουμε, αλλά πώς θα ξεχωρίσεις τι είναι στερεότυπο που δεν έχεις ξεριζώσει ακόμα και τι είναι παρατήρηση;

Για να σταματήσεις να σοκάρεσαι από την πραγματικότητα, μην περιορίζεις τον ορίζοντα σου στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μέρος ενός τεράστιου συστήματος και επηρεάζεται από πολλές κουλτούρες. Δες το παγκόσμιο πρόβλημα, δεν σου φταίνε οι γυναίκες που γνωρίζεις (ούτε και οι άντρες).

________________
3.

Είχα διαβάσει από σένα μια καταπληκτική αναφορά - κριτική για τον "Πύργο" του Κάφκα. Θα μπορούσες να γράψεις 2 λόγια για "Το παιδί του ξένου" (Α. Χολινγκχερστ); Αν δεν κάνω λάθος το είχες προτείνει. Απογοητεύτηκα, και θέλω βοήθεια μήπως και το δω αλλιώς, μήπως έχασα κάτι.- Agr

Μπορεί και όχι. Γούστα είναι αυτά. Δε χρειάζεται να το δεις αλλιώς. Μπορώ να σου πω μόνο γιατί μου άρεσε τόσο πολύ: γιατί ξετρελάθηκα με την ατμόσφαιρα. Ο συγγραφέας είναι τρομερά λεπτομερής στις περιγραφές του και το ψυχογράφημα μιας εποχής που έχει παρέλθει είναι τόσο αναλυτικό, που είναι σαν ταξίδι στο χρόνο. Ταυτόχρονα όμως καταφέρνει να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ονείρου, που όταν προσπαθήσεις να συγκεντρωθείς σε μια λεπτομέρεια, χάνεται όλη η εικόνα, οπότε το αποτέλεσμα δεν είναι κλινικό, ή ιστορικό. Είναι σαν να παρακολουθείς τις ζωές αυτών των ανθρώπων από κοντά, σα να είσαι εσύ το φάντασμα.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι με ενδιαφέρει ιστορικά η εποχή κατά και μετά την παρακμή της αριστοκρατίας και την άνοδο της αστικής τάξης, τα παλάτια που έγιναν νοσοκομεία και βιβλιοθήκες για να παρατηθούν από τους ιδιοκτήτες τους, οι τεράστιες κοινωνικές αλλαγές στην Αγγλία που επηρέασαν την Ευρώπη σχετικά με τη νομοθεσία της ιδιοκτησίας αλλά και τη θέση της γυναίκας.

Τέλος, ας διαβάσουμε τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα:

«Από παλιά μου κινούσε την περιέργεια η μυθοπλαστική δυνατότητα της μνήμης. Το παρελθόν είναι κάτι που γράφεται και αναδομείται ξανά και ξανά. Η μνήμη για μένα είναι σημαντική διότι χωρίς αυτή θα είχαμε χαθεί. Δεν είναι όμως αντικειμενική. Είναι σαφώς επιλεκτική και λειτουργεί στοιχειωδώς μυθοπλαστικά. Μπορούμε να νοηματοδοτήσουμε το παρελθόν δίνοντάς του σχήμα. Θέλουμε να γεννήσουμε έναν χαρακτήρα που αποτελεί μέρος του Εγώ μας. Για να δικαιολογηθούμε ή να συγχωρεθούμε. Εξαρτάται. Γι' αυτό το λόγο επέμεινα τόσο στα χρονικά κενά της πλοκής. Ο πρωταγωνιστής, σ' ένα κομμάτι του βιβλίου γίνεται κομπάρσος και σε ένα άλλο πεθαίνει. Και η ζωή συνεχίζεται, με κάποιο μυστήριο τρόπο.»

________________
4.

Αγαπημένη Α,μπα...Σου έχει τύχει να έχεις κανονίσει να βγεις με φίλες σου για βράδυ και ενώ πριν βγείτε να σου λεν "σήμερα θα περάσουμε τέλεια, θα πάμε εδώ, θα πάμε εκεί" και με το βγαίνετε να τους φεύγει η διάθεση, να νυστάζουν, να κατσουφιάζουν, χωρίς να έχει γίνει κάτι;; Και όταν τους ρωτάς τι έχουν, λένε τίποτα μωρέ απλά είμαι κουρασμένη. Γιατί πρέπει να σου χαλάν την διάθεση;; Και γιατί βγαίνουν αν τελικά δεν έχουν και πολύ όρεξη;; Πως αντιμετωπίζεις εσύ αυτήν την κατάσταση;- party girl

Αχ, είναι πολύ δυσάρεστο να έχεις ξεκουβαληθεί από το σπίτι σου και μετά να πρέπει να τραβήξεις και κουπί. Την επόμενη φορά που θα πουν «θα πάμε εδώ θα πάμε εκεί» πες τους «όχι, θα πάμε για ένα ποτό αυστηρά και στις 11 θα είμαστε στα κρεβάτια μας.» Για δοκίμασε λίγο reverse psychology, να δεις τι θα γίνει.

________________
5.

Α μπα μου καλησπέρα!!

θα ηθελα λίγη απο τη σοφία σου. Εχω θεμα με τις σχέσεις μου και αυτό είναι οτι απο ενα σημειο και μετα γίνομαι αρκετα καταπιεστική και κάνω τους συντρόφους μου να ξενερώνουν. Ετσι λένε δηλαδή. Δεν απαιτώ βέβαια ποτέ κάτι που δεν κάνω εγώ. Προσπαθω να συμπεριφέρομαι τέλεια και να μη δίνω δικαίωμα για ζήλιες κλπ. Είμαι όντως τόσο υπερβολική η απλώς έχουν χαλαρώσει όλοι η ακομα χειροτερα μηπως βρίσκω τα λάθος άτομα και μπλέκω? Στο μεταξύ και τις σπουδές μου κάνω και ασχολίες έχω δε ξερω γιατι τα δίνω όλα και εξαρτώμαι τόσο πολύ απο τον άνθρωπο που διαλέγω να έχω δίπλα μου. Αισθάνομαι λίγο παθέτικ να μου λενε οτι ξενερωνουν με τη πίεση ενώ κανω τόσα πολλά και δίνω τη ψυχή μου. Τώρα είμαι σε μια τέτοια φάση χωρισμού και έχω και κρίσιμη εξεταστική και δεν ξέρω τι θα γίνει αλλα με ενοχλεί που είμαι τόσο δοτική και συναισθηματική. Ασε που δε μπορώ να χωρίσω ποτέ κάποιον ενώ ξέρω οτι πρέπει!!Πιστεύεις οτι θέλω βοήθεια ή ότι πολυς κόσμος είναι έτσι? Είμαι 26 αλλά εντάξει δε γνωρίζω συχνά ανθρωπο που να μου κάνει κλικ και δε θελω να εγκαταλείπω τις σχέσεις μου με το παραμικρό. Μη μου πες οτι είμαι πολυ μικρή και θα τον γνωρίσω κάποτε.Αν αλλάξω κ αλλες σχέσεις θα πάθω περισσότερα ψυχολογικά!! χαχα Οι σχέσεις με κάνουν και αισθάνομαι τόσο loser ρε γαμώτο.

Help!!

Επίσης παρακαλώ γράψτε μου κανενα comment να μου αναπτερώσετε το ηθικό είμαι τόσο στεναχωρημένη.. :(- controlfreak

Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό που θα σου πω θα σου αναπτερώσει το ηθικό.

Νομίζω ότι έχεις μπλέξει το «είμαι δοτική και συναισθηματική» με το «αν τα δώσω όλα, θα σε αναγκάσω να μείνεις μαζί μου.» Φυσικά, αυτό δεν πετυχαίνει, και τώρα στενοχωριέσαι, επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις το γιατί.

Θα χρειαστεί να κάνεις μερικές πολύ δυσάρεστες συζητήσεις, αν θέλεις πραγματικά να καταλάβεις τι κάνεις – και κυρίως, γιατί το κάνεις. Αν έχεις θάρρος με κάποιον πρώην σου ή με τον νυν σου, ρώτα να σου δώσουν παραδείγματα για να καταλάβεις πότε καταπιέζεις. Θα στενοχωρηθείς, αλλά ίσως να είναι απαραίτητο, γιατί είναι περίεργο που δεν το καταλαβαίνεις.

Δεν είναι κακό να είσαι δοτική και συναισθηματική. Κακό είναι να φτάνεις σε σημείο να χρησιμοποιείς αυτό ως νόμισμα, κάτι που νομίζω ότι κάνεις. Ίσως έτσι εξηγείται γιατί σου λένε ότι από ένα σημείο και μετά γίνεσαι καταπιεστική. Αρχικά τα δίνεις όλα και είσαι «τέλεια», και όταν σιγουρευτείς ότι είσαι τέλεια, απαιτείς από τους άλλους να σου φέρονται ακριβώς όπως φέρεσαι εσύ.

Λοιπόν, οι άλλοι δε θα φερθούν ποτέ, μα ποτέ, όπως θέλεις εσύ, και δεν υπάρχει τρόπος να αναγκάσεις κανέναν να κάνει οτιδήποτε. Όποιος σου φέρεται καλά, το κάνει επειδή το θέλει, όχι επειδή σου το χρωστάει. Τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να θέλεις για τον εαυτό σου.

Και κάτι άλλο: όπως εσύ διψάς να νιώσεις ξεχωριστή, έτσι ακριβώς είναι και οι άλλοι. Νομίζεις ότι τα αγόρια σου δεν καταλαβαίνουν ότι είσαι «δοτική και συναισθηματική» με όλους; Δεν είναι δυνατόν να έχεις συμπεριφορά καρμπόν σε όλες σου τις σχέσεις. Όλοι αξίζουν αυτό το συναίσθημα πια;

Οι σχέσεις είναι αλληλεπίδραση. Εσύ φέρεσαι τυποποιημένα σε όλους, για να πετύχεις ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Σκέψου κατά πόσο εκτιμάς και σέβεσαι τον χαρακτήρα του καθενός, και πώς αντιδράς σε κάθε συγκεκριμένο άνθρωπο. Άφησε τον εαυτό σου να νιώσει και άκουσέ τον, μην τον αναγκάζεις να είναι «τέλειος». Δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος, υπάρχει ο τέλειος για σένα, και εσύ είσαι τέλεια γι' αυτόν, αλλά αυτά δε γίνονται με το ζόρι. Όσο πιο φυσικά γίνει, τόσο πιο εύκολα θα δημιουργηθεί, και τόσο πιο πολύ θα κρατήσει.

________________
6.

αγαπητή α,μπα είμαι σε μακροχρόνια σχέση με κάποιον περίπου συνομήλικο (early 20s). Λοιπόν το θέμα μου: ο φίλος μου έχει καλοπληρωμένη δουλειά αλλά όλη η οικογένειά του -γονείς, αδερφή, είναι άνεργοι εδώ και πολύ καιρό, και όπως καταλαβαίνεις, αν δε βρίσκουμε 24 χρονών με πτυχία δουλειές, ποιός θα παρει δυο μεσήλικες χωρίς κάποιο προσόν. Λοιπόν ο φίλος μου θεωρεί ότι είναι χρέος του να τους συντηρεί για πολύ καιρό τώρα, κάτι που φαντάζομαι θα συνεχιστεί πολύ ακόμη, καθώς εγώ το βλέπω απίθανο να βρούνε δουλειά. Πες μου σε παρακαλώ, μήπως είμαι κακιά και δε καταλαβαίνω, εσύ τι θα έκανες στη θέση μου; Να σου υπενθυμήσω ότι μιλάμε για σοβαρή σχέση με σχέδια για οικογένεια στο μέλλον κτλ., δηλαδή και κοινό, ας πούμε, πορτοφόλι, όσον αφορά τα έξοδα του σπιτιού και ίσως παιδιά αργότερα.. Σ ευχαριστώ για το χρόνο σου!

Αν πραγματικά δεν καταλαβαίνεις, μπορεί και να είσαι λίγο κακιά. Αν καταλαβαίνεις αλλά δε θέλεις να συμμετέχεις, δεν είσαι κακιά, είναι δικαίωμά σου. Μη ρωτάς τι θα έκανα στη θέση σου, είναι αδύνατον να μάθουμε τι θα έκανα στη θέση σου γιατί δεν υπάρχει τρόπος να βρεθώ στη θέση σου. Αν το πάμε έτσι, εσύ τι θα έκανες στη θέση του;

________________
7.

Με τη μάνα είχα πάντα μία συγκρουσιακή σχέση. Έφαγα πολύ, επώδυνο κι εξευτελιστικό (δημόσιο) ξύλο από κείνη σ΄ένα μεγάαααλο μέρος της ζωής μου (από προσχολική ηλικία ως και 26 χρόνων, που ήταν κι η τελευταία φορά που με χτύπησε), έφαγα επίσης πολύ έλεγχο τύπου αστυνόμευσης, προσβολές, άσχημη συμπεριφορά, αμφισβήτηση, διασυρμό. Την ίδα στιγμή, η μάνα μου δήλωνε παντού πόσο μ΄αγαπάει και πόσο ζει μόνο για μένα. Κοντολογίς, τα παιδικά χρόνια κι η εφηβεία υπήρξαν εφιαλτικά. Η φρικτή σχέση μεταξύ των γονιών μου (ούτε μία στιγμή διαλείμματος από φωνές, απειλές, ξύλο κλπ) ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Το θέμα είναι όμως
ότι είμαι πλέον σαράντα...

Και δεν ΜΠΟΡΩ ούτε τώρα να έχω μία καλή σχέση με τους γονείς μου, που στο κάτω-κάτω δε με χτυπούν πλέον... Δεν μπορώ να στο εξηγήσω ακριβώς, αλλά σα να μην αντέχω να έχω...

Ακόμα κι αν αυτοί δείχνουν αρκετά δείγματα καλών προθέσεων (προσφέρονται να μου κρατάνε το παιδί, βοηθάνε σε διάφορά, αν τους το ζητήσω). Ακόμα και τώρα νιώθω "ανήλικη" και μικρότερη των καταστάσεων στη ζωή μου γενικά και το χρεώνω σ΄αυτούς και στον τρόπο που με μεγάλωσαν. Εκνευρίζομαι με το παραμικρό μαζί τους (ειδικά με τη μάνα) και μετά θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ να είμαι νηφάλια και...ενήλικη.
Σειρά των ερωτήσεων: μήπως είμαι απλώς μία κομπλεξική που ρίχνει ακόμα ευθύνες στους μεγάλους πλέον γονείς της και δεν μπορεί να "μεγαλώσει" από τεμπελιά και βόλεμα; Θα έχω ποτέ ειρηνικές σχέσεις μαζί τους; Όλο αυτό κάνει κακό στο παιδί μου;

σ΄ευχαριστώ για το χρόνο σου - να΄σαι πάντα καλά-Mary

Mary, η ιστορία σου είναι πέρα από τις δυνάμεις μου, αλλά και πέρα από τις δυνατότητες οποιασδήποτε στήλης.
Είναι αδύνατον να αλλάξεις το παρελθόν σας. Μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο σε επηρεάζει το παρελθόν σου, αλλά δε νομίζω ότι μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο χωρίς τη βοήθεια ενός θεραπευτή. Αν υπήρχε εύκολος τρόπος να σταματήσεις να αντιδράς ως «ανήλικη» μπροστά τους, θα τον είχες βρει. Μπορεί να μη σε δέρνουν όπως παλιά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είσαι υπό κάποιου άλλου είδους επιρροή. Μπορεί όλο αυτό να κάνει κακό στο παιδί σου, αλλά είναι σίγουρο ότι κάνει κακό σε σένα. Είσαι μόλις 40, δε γίνεται να ζήσεις όλη σου τη ζωή έτσι.