Η Κίρκη με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια. Ένα επίμονο βλέμμα που θα το θυμάμαι... Σα να με ρώταγε «γιατί με έφερες εδώ;». Δεν είμαι πρακτικός σε τέτοια και η αποστολή μου να τρέξω στον κτηνίατρο, ήταν ιδιαιτέρως δύσκολη.
Η Κίρκη ήταν ένα ιδιαίτερα ζωηρό γατί, με όλα τα χαρακτηριστικά του κεραμιδόγατου. Είχε το χρώμα και τις ρίγες της τίγρης, με εξαιρετικές ικανότητες να ανοίγει πόρτες σαλτάροντας στα χερούλια της, να ανοίγει ντουλάπια και να κρύβεται μέσα για να χουχουλιάζει τις κρύες νύχτες του χειμώνα...
Διεκδικητική και κυνηγός όταν αρκετές φορές... τολμούσαν περιστέρια και πουλάκια να εισέλθουν στο «χώρο της» (στο μπαλκόνι με τις πολλές γλάστρες). Τότε φούντωνε η τρίχα της και μεταμορφωνόταν σε άγριο θεριό, όπως η φύση την όρισε.
Κάθε βράδυ αναζητούσε χάδια και τα έπαιρνε πρόθυμα από τα αφεντικά της. Ήταν το πρόσωπο του σπιτιού και μας ρύθμιζε την καθημερινότητα. Πότε θα φάει η Κίρκη, τι θα φάει η Κίρκη, όταν φεύγουμε πώς θα βολευτεί η Κίρκη, το χώμα της, το νερό της, η καθαριότητα, η φροντίδα, τα άτσαλα παιχνίδια της και οι καρέκλες που εφθάρησαν από τα νύχια της.
Όλα για την Κίρκη που επί δεκαεφτά (17) χρόνια ήταν κλεισμένη-φυλακισμένη σε ένα σπίτι του τετάρτου ορόφου, δίχως πρόσβαση σε στέγες, ταράτσες, τοίχους και δέντρα.
Η Κίρκη δεν γνώριζε πως υπήρχε άλλη γάτα σ' αυτό τον μάταιο κόσμο! Αισθανόταν μοναδική αφού σε όλο το διάστημα της ζωής της δεν είδε ούτε δείγμα τετράποδου. Μόνη εικόνα της ήταν η Κάλλη, ένα γλυκύτατο γκόλντεν ριτρίβερ του γιου μου που η Κίρκη της είχε κάνει τη ζωή μαρτύριο... Γνώρισε στη ζωή της μόνο τους οικείους της και άλλους, φίλους, συγγενείς, γείτονες και μερικά πετούμενα που τα κυνηγούσε με εξαγριωμένο πάθος.
Η ζωή της πέρασε έτσι. Φυλακισμένη μέσα σε ένα σπίτι. Το μόνο που είχε ήταν η αγάπη και το χάδι απ' τα ίδια πρόσωπα. Ποιος ξέρει αν ήταν ευχαριστημένη... Δεν γνώρισε άλλον «κόσμο» και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει τι ήταν εκείνα τα γαβγίσματα και τα νιαουρίσματα εκεί έξω, στον επίγειο κόσμο. Ίσως να νόμιζε πως ήταν θόρυβοι, όπως των αυτοκινήτων, των μηχανών και των περιπολικών...
Κάποια στιγμή το γήρας την αποδιοργάνωσε. Έφτασε 17 χρόνια ζωής! Η κοιλιακή της χώρα υπέστη καρκινώματα. Έχανε αίμα και συγχρόνως το κέφι της, αδυνατίζοντας συνεχώς. Συνέχιζε να τρώει με βουλιμία αλλά έχανε συνεχώς βάρος. Κατέληξε ένα ακίνητο ζωντανό με καμία ένδειξη της προσωπικότητάς της. Ο γιατρός της, σήκωσε τα χέρια ψηλά μη μπορώντας πλέον να τη βοηθήσει.
Η Κίρκη έπρεπε να τελειώσει! Πήραμε με πολύ κόπο αυτή την απόφαση και ανέλαβα εγώ την αποστολή να την πάω για τελευταία φορά στον γιατρό-δήμιο... Την έβαλα στον κλωβό της και της έκλεισα το πορτάκι. Τότε, τα κουρασμένα μάτια της με κάρφωσαν με ένταση. Δεν έχω δει πιο μεγάλα, γουρλωμένα μάτια! Με ανάγκασε να αποτρέψω το βλέμμα μου πλήρους ενοχής. Στον γιατρό-δήμιο, το βλέμμα αυτό εντάθηκε μαζί με ένα παράπονο στο εξασθενημένο νιαουρητό της. Είμαι σίγουρος πως κατάλαβε τα πάντα και απορούσε για μένα. Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου, εγώ, να την οδηγήσω στο τέλος της;
Γλυκιά μου Κίρκη, κατάλαβες κι εσύ πως πολλές φορές η αγάπη φτάνει ως και να αφαιρέσει, ακόμα και την ύπαρξη... Συγχώρα με.
Κίρκη...
σχόλια