Έφτασε για μια ακόμη φορά η επέτειος του μεγαλειώδους Δημοψηφίσματος του 2015, τότε που ο ελληνικός λαός κλήθηκε να αποφασίσει κάτι που ούτε το 5% του πληθυσμού δεν κατάλαβε. Δεν είχε άλλωστε και καμιά σημασία, το ερώτημα ήταν ανύπαρκτο όπως άλλωστε και το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος κάτι που αποδείχτηκε μέσα σε λίγες μέρες.
Ήταν μέρες μεγάλου πάθους, ο ελληνικός λαός χωρίστηκε στα δύο, στους «Μενουμεευρώπηδες», όπως έγιναν γνωστοί, και στους Αδούλωτους Απόγονους του Παπαφλέσσα και του Κολοκοτρώνη, όπως θα ήθελαν οι υπόλοιποι να θυμούνται τον εαυτό τους.
Οι πρώτοι ήταν αυτοί που περίπου κατάλαβαν το περιεχόμενο του Δημοψηφίσματος, ότι δηλαδή το ερώτημα ήταν αν θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη ή όχι αλλά δεν είχαν καταλάβει το μέγεθος του τυχοδιωκτισμού του Αλέξη Τσίπρα. Πίστευαν δηλαδή ότι υπήρχε όντως περίπτωση ο Αλέξης να έρθει σε ρήξη με την Ευρώπη.
Ήταν μια καυτή, χειραγωγήσιμη μάζα πηχτής ανοησίας. Ήταν ο πολτός που ανεβάζει τυχοδιώκτες σαν τον Τσίπρα στην εξουσία. Μετά τη μεγαλειώδη τους νίκη, γλέντησαν στο Σύνταγμα και ένιωσαν μερικές ώρες ηθικής και εθνικής ανάτασης μέχρι ο Αλέξης να τους χώσει με βία το τεράστιο όχι στο σημείο στο οποίο εισέρχεται η κάμερα της κολονοσκόπησης.
Οι δεύτεροι –που φυσικά ήταν τελικά διπλάσιοι από τους πρώτους– ήταν ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων ανθρώπων, από επαναστάτες σε πριαπισμό μέχρι Χρυσαυγίτες που διαδήλωσαν υπέρ του Όχι με πάθος.
Είχαν όμως ένα κοινό: Ήταν μια καυτή, χειραγωγήσιμη μάζα πηχτής ανοησίας. Ήταν ο πολτός που ανεβάζει τυχοδιώκτες σαν τον Τσίπρα στην εξουσία. Μετά τη μεγαλειώδη τους νίκη, γλέντησαν στο Σύνταγμα και ένιωσαν μερικές ώρες ηθικής και εθνικής ανάτασης μέχρι ο Αλέξης να τους χώσει με βία το τεράστιο όχι στο σημείο στο οποίο εισέρχεται η κάμερα της κολονοσκόπησης.
Η συνέχεια είναι γνωστή, όπως και οι συνέπειες εκείνης της μέρας: Ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, οι «βλαμμένοι» αποχώρησαν μαζί με τον υπουργό Οικονομικών, έναν ανεκδιήγητο τύπο που θα μείνει στην ιστορία για τα πουκάμισά του και τα εκατοντάδες δις που κόστισε στην χώρα, ενώ οι περισσότεροι από τους χορευτές του Συντάγματος είτε θα πληρώσουν φέτος μεγαλύτερο ΕΝΦΙΑ, είτε έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό.
Υπάρχουν φυσικά και εκείνοι που παραμένουν αμετανόητοι υποστηρικτές του Δημοψηφίσματος, αρνούμενοι να αποδεχτούν ότι πιάστηκαν τόσο μαλάκες. Είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα χλευάζουν όσους πανικόβλητοι εκείνες τις μέρες έτρεχαν στις τράπεζες να βγάλουν όσα λεφτά προλάβαιναν –μεταξύ τους βέβαια και πρωτοκλασάτοι βουλευτές και υπουργοί της Κυβέρνησης– ή αυτούς που στόκαραν μακαρόνια για δύο χρόνια.
Είναι να απορείς βέβαια πώς είναι δυνατόν κάποιος που υπέστη τέτοιο δούλεμα από τον Τσίπρα να έχει το θράσος να ειρωνεύεται αυτούς που τρομοκρατήθηκαν αλλά ποτέ δεν πρέπει κανείς να υποτιμά το μέγεθος της ανθρώπινης ηλιθιότητας.
Μεταξύ αυτών που δεν έχει μετανιώσει για το Δημοψήφισμα είναι φυσικά και η σύζυγος του πρωθυπουργού που, όπως έχει πει και στην αλησμόνητή της συνέντευξη, κλαίει κάθε φορά στην επέτειο του. Τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου βέβαια χασκογελάει σε δεξιώσεις ή ταξιδεύει με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος πράγματα που μπορεί να κάνει ακριβώς επειδή ο σύντροφος της έβαλε το ΟΧΙ είπαμε πού.
Κάποιοι λένε ότι αυτό που έγινε δεν ήταν Δημοψήφισμα αλλά μια καταμέτρηση ηλιθίων. Είναι ωστόσο σημαντική για την σύγχρονη ιστορία αυτή η ημερομηνία που απορώ γιατί δεν έχει ανακηρυχτεί εθνική εορτή ή έστω η μέρα του Μαλάκα.
