ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μαζί σου, αγάπη μου, ξαναπάω Πανιεπιστήμιο. Και δεν έμαθα μόνο τη σωστή χημεία, αλλά και τη μετα-φυσική (περπατώ vs πετάω) και την άλγεβρα (άστοχοι παραλληλισμοί, άνισες εξισώσεις, άγνωστοι Χ, μεθεόρτια εις τη νιοστή...) και το Σκέφτομαι και Γράφω του δημοτικού.Κι είναι αυτό το Πανεπιστήμιο πιο λατρεμένο απ' τα άλλα δύο που πήγες. Γιατί σ' αυτό σε πρόλαβα. Όχι τόσο επειδή βιάστηκα, αλλά επειδή κι εσύ κοντοστάθηκες για λίγο ή απλά ξαναγύρισες...Και ξέρεις, φαντάζομαι, ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, ποτέ δεν ξεχνά κανείς το δάσκαλό του.Πριν από χρόνια παντρεύτηκε μια παιδική μου φίλη και κάλεσε στο γάμο τον αγαπημένο μας δάσκαλο. Και δέχτηκε κόσμο στο σπίτι την προηγούμενη του γάμου. Εκείνη τη μέρα, δεν κατάφερα να πάω. Πήγα την επόμενη. Πάει, λοιπόν, ο δάσκαλος την πρώτη μέρα, βλέπει πολλούς απ' τους μαθητές, και ρωτάει τη νύφη: "η...δεν είναι δω;" "Μα, κύριε", του λέει εκείνη, "ψάχνετε την...στο δικό μου γάμο; Όταν παντρευτεί, θα σας καλέσει κι εκείνη στο δικό της". "Καλά", λέει εκείνος, "θα περιμένω".Κι εγώ, που Σκέφτομαι και Γράφω, απλά θα πω: "Ευχαριστώ, κύριε". Ή αλλιώς, "Thank you, my Lord".