Ο Βασίλης Κουκαλάνι, ετοιμάζει ξανά τις βαλίτσες του. Αυτή τη φορά θα ταξιδέψει στο Βερολίνο, στο θέατρο GRIPS, το οποίο γιορτάζει τα 40 του χρόνια για να παρουσιάσει την παράσταση του έργου του Φόλκερ Λούντβιγκ, “Μια γιορτή στου Νουριάν”, κλείνοντας με αυτό τον τρόπο ένα κύκλο παραστάσεων ενός από τα πιο επιτυχημένα παιδικά έργα, το οποίο μιλάει για την ξενοφοβία, την ενσωμάτωση και τα παιδιά των μεταναστών. Ο Λούντβιγκ έγραψε το έργο με αρχικό τίτλο “Μια γιορτή στου Παπαδάκη”, έχοντας στο νου του τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών που πλημμυρίζουν τα ελληνικά σχολεία. Ο Βασίλης Κουκαλάνι, ο σκηνοθέτης της παράστασης είναι Ελληνο-Ιρανός. Ζει στην Αθήνα. Γεννήθηκε από Ελληνίδα μητέρα και Ιρανό πατέρα και μεγάλωσε στην Κολωνία από γονείς που σπούδαζαν εκεί. Στη συζήτησή μας κάνουμε ένα ταξίδι μαζί του σε όλο τον κόσμο.
Στο Ιράν πήγατε όταν ήσασταν μικρός;
Πήγαμε στο Ιράν όταν ήμουν 6 ετών. Εκεί πήγα σχολείο. Ήταν η εποχή του Σάχη, που ήταν με το δικό της τρόπο μια δικτατορία. Οι γονείς μου μέσα σε αυτό το πλαίσιο γνωρίστηκαν στην Κολωνία, του φοιτητικού κινήματος. Και οι δυο χώρες είχαν δικτατορία, Ελλάδα και Ιράν. Επίσης, τότε Ελλάδα και Ιράν είχαν και σχέσεις επιχειρηματικές, υπήρχαν στην Τεχεράνη πολλές ελληνικές επιχειρήσεις.
Μείνατε αρκετά χρόνια;
Μείναμε κάποια χρόνια, εκεί πήγα σχολείο και όταν έγινε η επανάσταση φύγαμε. Ενάμισι χρόνο αργότερα, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος με το Ιράκ. Από τότε είμαι εδώ, στην Ελλάδα, γιατί εκεί δε μπορούσαμε να ζήσουμε.
Ήταν περίεργο όταν ήρθατε εδώ από το Ιράν; είχατε μάθει ελληνικά;
Ελληνικά ήξερα, κρητικά δηλαδή, αυτά είχα μάθει. Για μένα η Ελλάδα ήταν Κρήτη. Ήξερα να μιλάω ελληνικά αλλά δεν ήξερα να διαβάζω και να γράφω. Έτσι πήγα σε γερμανικό σχολείο κι επειδή το κατείχα από μικρός συνέχισα στο γερμανικό σχολείο.
Και με το θέατρο πως αποφάσισατε να ασχοληθείτε;
Είχε μια φοβερή θεατρική ελληνόφωνη ομάδα το γερμανικό σχολείο μας, ο πρώτος μου δάσκαλος, ο Στέλιος ο Παπαπέτρου, από εκεί βγήκαμε πολλοί ηθοποιοί, η Βίκυ Βολιώτη, η Λένα Κιτσοπούλου, η Ελευθερία Σαπουντζή, μαζί πρωτοπαίξαμε όλοι αυτοί.
Είχατε δυσκολία να προσαρμοστείτε στην Ελλάδα;
Καμία. Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα και λόγω των μετακινήσεων, μέχρι τα 10 είχα ξεριζωθεί 3 φορές, η προσαρμοστικότητά μου είχε μπει σε μία ρότα, ανήκα κάπου γιατί έπρεπε, οπότε αυτό τακτοποιήθηκε πολύ γρήγορα. Και η γλώσσα μου ήρθε πολύ εύκολα, μάθαινα τα γράμματα μου στα γερμανικά αλλά σ ένα χρόνο έμαθα να διαβάζω να γράφω τα ελληνικά, να σκέφτομαι στα ελληνικά, προσαρμόστηκα γρήγορα. Την αγαπάω την Ελλάδα, είναι πολύ οικείο μέρος, έχω πολύ δυνατές, μεστές αναμνήσεις, η Κρήτη περισσότερο, η γιαγιά μου, τα αδέρφια μου.
Μετά το σχολείο πώς συνεχίζετε;
Πήγα ένα χρόνο στο Βερολίνο, γιατί είμαι γερμανόφωνος, αλλά μετά πήρα μια υποτροφία σε μια σχολή στην Αμερική στην American Academy of Dramatic Arts, μετά από πολλές περιπέτειες με την υπηκοότητα, το φανταριλίκι. Αλλά ήταν μια σπουδαία εμπειρία σε πολύ καλές συνθήκες. Επέστρεψα, την εποχή που έγιναν τα Ίμια, πήγα στρατό και η αλήθεια είναι ότι έκανα και λίγο καιρό να συνέλθω, ο στρατός με έβγαλε από το κέντρο μου. Στη συνέχεια άρχισα να δουλεύω σαν ηθοποιός και κάποια στιγμή συναντήθηκα με το Λευτέρη Βογιατζή. Αμέσως μετά από αυτή την συνάντηση αποφάσισα ότι θέλω να κάνω παιδικό και νεανικό θέατρο, χειραφετημένο, αντιαυταρχικό, πολιτικό και κοινωνικό.
Πιστεύεις ότι έχετε πάει καλά;
το θέατρο που κάνουμε για παιδιά και εφήβους έχει πετύχει στην κοινωνική του αποτελεσματικότητα και ιδεολογία, αλλά και στην γνήσια ψυχαγωγία του κοινού κάθε ηλικίας, κι αυτό είναι σπάνια χαρά.
Πως είναι οι έφηβοι, πως είναι τα παιδιά; πώς τα βλέπετε εσείς;
Για τα παιδιά έχω πλέον μια πιο σχετική ολοκληρωμένη άποψη, γιατί είμαι σε μια πολύ συχνή επαφή. Είναι το πιο γνήσιο κι αληθινό κοινό, είναι το κοινό που μπορεί να μπει μέσα στο θέατρο επειδή βρέχει, να στεγαστεί μια στιγμή για να φύγει από τη βροχή, και θα έχεις την απόλυτη προσοχή του μέχρι να στεγνώσει. Είναι το πιο αυθόρμητο κοινό. Βέβαια αυτό επιφέρει κάποιες δυσκολίες, αν πεις ψέμματα και το κοροιδέψεις, σε σταυρώνει επιτόπου, δε σε λυπάται καθόλου. Αν όμως του δώσεις τόση δα αλήθεια, και το υπολογίσεις σαν ίσο, ε τότε αυτό που σου δίνει σε δύναμη, σε διαθεσιμότητα, σε ενέργεια, δεν πιάνεται, δεν το έχω ζήσει σε άλλες μορφές. Κι αυτό είναι συναρπαστικό. Δηλαδή, έχω δει παιδιά που έχουν παρακολουθήσει μια παράσταση μία και δύο φορές και βλέπω ότι επικοινωνούν με διαφορετικούς κώδικες.
Ποιά είναι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν περισσότερο;
Τα θέματα που με κινούν τώρα στο θέατρο, είναι αυτά που συνδέουν την τέχνη με την κοινωνία, εκεί που υπάρχει συνδημιουργία και συνενοχή του κοινού και των επί σκηνής καλλιτεχνών, αυτά που δημιουργούν τη χειραφέτηση και τη δύναμη της κοινωνίας. 
Μέσα από το θέατρο μπορείς να πεις πράγματα που στην κοινωνική σου ζωή ή ως πολιτικό ον δε μπορείς να πεις και αν τα πεις δε θα σε ακούσεις κανένας. Στο θέατρο μπορείς με κάποιο τρόπο να βρεις και να ξεκλειδώσεις τους ανθρώπους και με ενδιαφέρει πολύ η περιοχή αυτή που βγάζει τη γλώσσα στους ισχυρούς με τον ίδιο τρόπο που τα παιδιά περιγελάνε τους ενήλικες. Με την ενέργεια του παιδικού ενθουσιασμού που τον έχουμε όλοι. Αυτό έχει μια επαναστατικότητα που έχει κάτι κρουστό και δημιουργικό και μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση και χαρά.
Στο Ιράν έχετε ξαναπάει;
Στο Ιράν ξαναπήγα μετά από 28 χρόνια, το καλοκαίρι του 2009. Πήγα μια εβδομάδα πριν τις εκλογές όταν ξεκίνησαν οι ταραχές. Μέσα στις ταραχές ταξίδευα όλο το δυτικό Ιράν. Όταν φύγαμε, θυμάμαι σαν παιδί ότι άφησα ένα Ιράν λίγο πριν τον πόλεμο. Μόλις είχε γίνει η επανάσταση και έβλεπα αυτούς τους συρμούς των 4 και πέντε εκατομμυρίων στο δρόμο, και είναι σαν η ιστορία μετά από τόσα χρόνια να μιμείται τον εαυτό της. Η γενιά που ανέτρεψε το 79 το Σάχη είχε ένα βαθύ πολιτικό περιεχόμενο στόχο και πολιτική, προδόθηκε πολύ άσχημα, η μια χούντα διαδέχθηκε την άλλη, εκτελέστηκε και σφαγιάστηκε πολύς κόσμος και έτσι ξεκληρίστηκε η μνήμη της πολιτικής αντίστασης. Η σημερινή νεολαία, αυτό που αντιλαμβάνεται και θέλει περισσότερο δεν είναι να αλλάξει τον κόσμο αλλά τις ζωές τους. Ασφυκτιούν από το καθεστώς είναι νέοι άνθρωποι , δεν αντέχουν αυτή την πίεση.
Info:
Το «Μια Γιορτή στου Νουριάν» πηγαίνει στο Βερολίνο.
Το έργο που τα τελευταία τρία χρόνια έχει γίνει ένα αναγνωρισμένο εργαλείο διαπαιδαγώγησης κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, και γνώρισε την απόλυτη αποδοχή από μικρούς και μεγάλους, θα κλείσει οριστικά αυτή του την πορεία στις 20 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Grips του Βερολίνου, όπου θα φιλοξενηθεί ως κεντρικό γεγονός του εορτασμού των 40 χρόνων του θεάτρου.
Το έργο αυτό υπήρξε ορόσημο στην ιστορία του Grips και είχε τίτλο «Μια Γιορτή στου Παπαδάκη» αφού το 1973 οι μετανάστες της ιστορίας ήταν Έλληνες.
Εμπνευσμένος από την επιτυχία και την κοινωνική αποτελεσματικότητα της Αθηναϊκής παράστασης ο Volker Ludwig (Φόλκερ Λούντβιγκ) ξαναγράφει και αναπροσαρμόζει το έργο το οποίο θα ανέβει στο ρεπερτόριο του Grips τον ερχόμενο Μάρτιο.
Επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά, από τον Οκτώβριο, στο θέατρο Πορεία η παράσταση « Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης ». Πρόκειται για ένα έργο που ασχολείται με τα παιδιά που κατοικούν στον πυκνό αστικό ιστό. Το έργο ανιχνεύει τη θεματική της αλληλοϋποστήριξης και αλληλεγγύης μεταξύ των παιδιών, την απελευθέρωσης της φαντασίας, το δικαίωμα στο παιχνίδι και την παρότρυνση στη συνδημιουργία.
Μετάφραση- Διασκευή: Βασίλης Κουκαλάνι
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ, Βασίλης Κουκαλάνι
Τραγούδια: Φοίβος Δεληβοριάς
Σκηνικά- Κουστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου- Αριστοτέλης Καρανάνος
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Διανομή: Πολυξένη Ακλίδη, Βασίλης Κουκαλάνι, Δημήτρης Μυλωνάς, Πέτρος Σπυρόπουλος, Νάνσυ Σιδέρη, Μιχάλης Τιτόπουλος
Ο Βασίλης Κουκαλάνι πρωταγωνιστεί στην ταινία Red Rose. Πρόκειται για μια Γαλλο- Ελληνική Παραγωγή μιας περσόφωνης ταινίας και γυρίστηκε στην Αθήνα την άνοιξη του '13. Πολλοί εκ των βασικών συντελεστών της ταινίας είναι Έλληνες, όπως ο παραγωγός Πάνος Καραμπίνης, η σκηνογράφος Μαγιού Τρικεριώτη και ο Διευθυντής φωτογραφίας Παντελής Μαντζανάς. Η Sepideh Farsi (Σεπιντέ Φαρσί) έχει άλλες 5 ταινίες στο δυναμικό της και έχει έδρα το Παρίσι.. Μαζί με τον Βασίλη Κουκαλάνι πρωταγωνιστεί η Ιρανή Μινά Καβανί που ζει και εργάζεται στο Παρίσι.
Η ιστορία διαδραματίζεται της ημέρες του "πράσινου κινήματος" και του ξεσηκωμού κατά της εκλογικής νοθείας στο Ιράν τον Ιούνιο του 2009, και είναι η ερωτική ιστορία μεταξύ του μεσήλικα Αλί που αντιπροσωπεύει την επαναστατική γενιά του 1979 και της Σαρά την νεαρή φοιτήτρια και ακτιβίστρια κατά του θεοκρατικού καθεστώτος.
Η ταινία θα συμμετάσχει στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο όπου θα έχει την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 7 Σεπτεμβρίου, και στις Νύχτες Πρεμιέρας. Στη Γαλλία θα κάνει πρεμιέρα τον Ιανουάριο.
σχόλια