Η κυρία Λιλή ζει σε ένα σπίτι στο Μετς που είναι σαν το εργαστήριο του Άι Βασίλη. Από πολύ μικρή ασχολείται με κούκλες με κάθε δυνατό τρόπο: τις αγαπάει και βλέπει πίσω τους ιστορίες, τις κάνει εισαγωγή και δίνει χαρά σε συλλέκτες και παιδιά και όταν πιάσει στα χέρια της μια κούκλα που έχει διαλύσει ο χρόνος μπορεί να της ξαναδώσει ζωή.
«Στην Βενετία πηγαίνω τρεις φορές το χρόνο και με ξέρουν όλοι» λέει. «Πηγαίνω για να αγοράσω κούκλες για το μαγαζί. Υπάρχει μια παλιά αντικερί που μου αρέσει πολύ. Το 2006 πήρα μαζί μου αρκετά χρήματα γιατί ήθελα να αγοράσω μεγάλη παρτίδα και θα πλήρωνα προκαταβολικά. Πριν ακόμη φτάσω, ακούω τον ιδιοκτήτη να μου φωνάζει ‘Γκρέκα! Γκρέκα!’. Ήθελε να μου δείξει κάτι. Πήγα να δω και μου έβγαλε μία κούκλα με την οποία έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Δεν είχα δει ωραιότερο κομμάτι. Ήταν μία μικρή σχετικά κούκλα και η κίνησή της, τα δάχτυλά της, ο τρόπος που ήταν φτιαγμένα τα μαλλιά -κάθε τρίχα δεμένη με κόμπο ναυτικό- ήταν όλα απίστευτα. Μία ξύλινη κούκλα με επίστρωση πορσελάνης, έτσι τις κάνανε παλιά, φαινόντουσαν μέχρι και τα νεύρα της, ήταν ένα έργο τέχνης. Η συγκεκριμένη πρέπει να κατασκευάστηκε το 1700. Τον ρωτάω πόσο έχει και μου είπε το ποσό που υπολόγιζα να έδινα για όλες τις κούκλες που ήθελα να αγοράσω. Τελικά όμως αγόρασα αυτήν, δεν άντεξα. Την έβαλα σε μία κρεμαστή τσάντα και δεν την άφησα από τα χέρια μου ούτε λεπτό, κοιμόμουνα μαζί της. Μείναμε στη Βενετία τέσσερις μέρες και την είχαμε βγάλει με σάντουιτς γιατί ήμασταν άφραγκες. Φύγαμε την τέταρτη μέρα και πήραμε τη βαρκούλα που σε πάει στο αεροδρόμιο. Ο βαρκάρης μας ανάγκασε να τη δώσουμε με τις αποσκευές μας πριν μας ανεβάσει στη βάρκα. Την άφησα αναγκαστικά, δεν ήθελα. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο πήγα αμέσως να πάρω την τσάντα με την κούκλα, αλλά δεν ήταν εκεί. Είχε εξαφανιστεί! Δεν χρειάζεται αν σου πω πόσο πολύ έκλαψα. Αλλά εγώ το ήξερα ότι η κούκλα αυτή δεν ήταν προορισμένη να φύγει από τη Βενετία. Είχα φτιάξει την ιστορία στο μυαλό όταν την έπιασα για πρώτη φορά. Ο καλλιτέχνης που την έφτιαξε δε θα την άφηνε να φύγει ποτέ από την Βενετία. Την ταξίδευε μαζί του σε διάφορα μέρη, αλλά ποτέ εκτός της Βενετίας. Αυτό είναι το σενάριό μου. Έψαξα όλο το καραβάκι, τσέκαρα όλους τους επιβάτες για να δω αν κράταγαν την τσάντα με την κούκλα, αλλά τίποτα. Σκεφτόμουν δεν μπορεί να εξαφανίστηκε μέσα από τα μάτια μου. Την ονόμασα η κούκλα του Μοάτσο Παλάτσο».
σχόλια