Ο Kωνσταντίνος Καρτελιάς είναι επαγγελματίας φωτογράφος με ειδίκευση στο ντοκιμαντέρ και στην δημιουργική φωτογραφία γάμου. Μετά το τέλος του πρώτου μεταπτυχιακού πτυχίου του πάνω σε Visual Communication and Media studies στην Αθήνα, συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο με ένα δεύτερο μεταπτυχιακό, πάνω στο Photojournalism and Documentary Photography στο UAL ( University of the Arts London). Τα τελευταία 8 χρόνια έχει δουλέψει πάνω σε διάφορα documentaries για διάφορες Ελληνικές NGO όπως η PRAXIS, "Medicines Of The World" and "Create and Do" καθώς και έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Δουλειά του από το τελευταίο του ντοκιμαντέρ " Young Greeks under the economic crisis" παρουσιάστηκε στην National Portrait Gallery του Λονδίνου ως μέρος των Taylor Wessing portrait photography awards 2014 καθώς και επιλέχθηκε στο διαγωνισμό RPS international Print Competition 2014. Στην Ελλάδα το 2013 έχει βραβεύτηκε στον διαγωνισμό Athens photo inspiration 2013. Μέσω τηs ατομικής του έκθεσης "HIV. LUSAKA/ZAMBIA" που έγινε με υλικό από το ανάλογο ντοκιμαντέρ του στην Αθήνα το 2010, κατάφερε να συγκεντρώσει ένα σημαντικό χρηματικό ποσό το οποίο και έκανε δωρεά στο "Mother of Mercy hospice" στην πρωτεύουσα Lusaka της Zambia στην Αφρική, για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης ασθενών στο τερματικό στάδιο του ιού HIV.
Αρχικά θα ήθελα να μου συπληρώσεις λίγο το βιογραφικό σου...δηλ: Tα πρώτα χρόνια και η επαφή με τη φωτογραφία πώς έγινε; Ίσως κάποια ενδιαφέρουσα ανέκδοτη στιγμή από τα πρώιμα χρόνια σου ως φωτογράφος...... bits & pieces δηλαδή
Από πολύ μικρός μου άρεσε πολύ το σχέδιο και η ζωγραφική. Από το νηπιαγωγείο ακόμα θυμάμαι να προσπαθώ να αποτυπώσω στο χαρτί αντικείμενα και πρόσωπα που μου έκαναν κάποια εντύπωση και μου προξενούσαν το ενδιαφέρον. Μεγαλώνοντας άρχισα να μαθαίνω ονόματα μεγάλων ζωγράφων και προσπαθούσα να αντιγράψω τα έργα τους. Είχα ιδιαίτερη κλίση στον ρεαλισμό, το ρομαντισμό και τρελαινόμουν με την τεχνοτροπία που διέθεταν τα πορτρέτα του Ρέμπραντ και άλλων Ολλανδών ζωγράφων. Αφιέρωσα πολύ χρόνο στο ελεύθερο σχέδιο, προσπαθώντας να αποτυπώσω στο χαρτί αυτό που είχα μπροστά μου με όσο το δυνατό περισσότερο ρεαλισμό γίνετε. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και τα 23 μου χρόνια μέχρι που γνώρισα την φωτογραφία. Συνειδητοποίησα ότι αυτόν τον ρεαλισμό που έψαχνα, μόνο η φωτογραφία μπορούσε να μου τον δώσει. Έτσι κάπως έκλεισε το κεφάλαιο "σχέδιο" για εμένα ανοίγοντας ένα μεγαλύτερο την "φωτογραφία" την οποία αγαπώ και συνεχίζω να εξελίσσω μέχρι και σήμερα.
Το πρότζεκτ " Υοung Greeks...' : πώς προέκυψε; πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχτηκε ώστε να καταλήξει να διακριθεί στον διαγωνισμό πορτρέτων;
Από τον πρώτο χρόνο της κρίσης στην Ελλάδα σκεφτόμουνα πως μπορώ να προσεγγίσω το θέμα με κάποιον διαφορετικό τρόπο. Δεν ήθελα να δημιουργήσω άλλο ένα φωτογραφικό ντοκιμαντέρ με στιγμιότυπα από τον δρόμο. Με εικόνες ανθρώπινης εξαθλίωσης που βλέπουμε όλοι μας καθημερινά ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις. Αυτό που το κοινό δεν μπορεί να δεί είναι τι γίνετε μέσα στα σπίτια των ανθρώπων που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση και ιδιαίτερα των ανέργων. Που ζούνε οι νέοι και σε τι χώρο περνάνε τον περισσότερο χρόνο της ημέρας τους χτυπημένοι από την αδράνεια που αποφέρει η ανεργία. Έτσι κάπως άρχισα να φωτογραφίζω νέους ανθρώπους, άνεργους που ζούνε στην Ελλάδα του σήμερα. Το project τρέχει από το 2013 και συνεχίζει μέχρι και σήμερα καθώς δεν έχω καταλήξει ακόμα στο πότε πρέπει να σταματήσω τις φωτογραφίσεις. Αν και η διάκριση στον διαγωνισμό "Taylor Wessing Photogaphic portrait prize 2014" της εθνικής πινακοθήκης του Λονδίνου είναι ένα πολύ καλό φινάλε. Τον συγκεκριμένο διαγωνισμό τον σέβομαι και τον παρακολουθώ κάθε χρόνο από τότε που σπούδαζα και έμενα στο Λονδίνο. Πιστεύω είναι ότι καλύτερο υπάρχει στην Ευρώπη και έχει να κάνει με φωτογραφικό πορτρέτο. Είναι η δεύτερη χρονιά που στέλνω δουλειά μου και χαίρομαι πάρα πολύ που αυτή τη φορά δεν θα πάω στα εγκαίνια μόνο σας θεατής.
- Φωτογράφισες νέους ανθρώπους ενώ είναι μάλλον πιο συνηθισμένο η κρίση να έχει αποτυπωθεί φωτογραφικά με πιο ηλικιωμένου;- επίσης το κόνσεπτ είναι καταθλιπτικό και στενάχωρο με έναν τρόπο που όμως συνδέει ανθρώπους και περιβάλλον...αυτά είναι δικά μου πρόχειρα σχόλια...τα δικά σου... πως το έζησες όλο αυτό στο making of?
Επικεντρώθηκα στους νέους γιατί πιστεύω ότι αυτοί είναι που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση και δεύτερον γιατί είναι οι μόνοι που δεν έχουν καμία ευθύνη για το τι έχει συμβεί στην Ελλάδα και καλούνται να το ανατρέψουν. Επίσης το πορτρέτο ενός νέου ανθρώπου, δίνει πάντα και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, ότι έχει την ζωή μπροστά του. Ο σκοπός μου δεν είναι να παρουσιάσω μόνο την θλίψη και την μιζέρια, αλλά και περάσω ένα μήνυμα αισιοδοξίας που πηγάζει από τα σώματα των νέων και από την ανθρώπινη ομορφιά. Όσον αφορά τώρα το κόνσεπτ του ντοκιμαντέρ, τα πρόσωπα φωτογραφίζονται στον προσωπικό τους χώρο σε πόζες ημίγυμνες, δείχνοντας έτσι πως μπορεί να νιώθει κανείς ντροπή και άβολα ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Η αποτύπωση του περιβάλλοντος που ζει ένας άνεργος, παίζει τόσο μεγάλη σημασία όσο και το πορτραίτο του. Με ενδιαφέρει να δείξω τις συνθήκες διαβίωσης των νέων όσο και τα σημάδια της αδράνειας και ντροπής στο πρόσωπό τους. Από την πλευρά του φωτογράφου τώρα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον και δυσκολία παράλληλα το γεγονός ότι όταν επισκέπτομαι κάποιον στο σπίτι για την φωτογράφιση, δεν γνωρίζω τι θα συναντήσω. Μπαίνω σε έναν ξένο χώρο για πρώτη φορά, που πολλές φορές δεν ενδείκνυται για φωτογράφιση και καλούμαι μέσα στις επόμενες ώρες να συνεργαστώ με ανθρώπους που δεν έχουν κάποια εξοικείωση με τον φακό. Όλο αυτό το πρότζεκτ είναι μια μεγάλη πρόκληση για εμένα.
Ποιες στιγμές και ποια σημεία καθόρισαν τη σκηνοθεσία και πως έπεισες/βρήκες αυτούς που συμμετέχουν? Εσύ ο ίδιος πώς βιώνεις την κρίση; πως σε επηρέασε σαν φωτογράφο δημιουργικά και σαν άνθρωπο στην καθημερινότητα; Μπορείς να μοιραστείς μια ιστορία από το making of του πρότζεκτ (χωρίς να κατονομάσεις τον εικονιζόμενο αν δε θες)
Η ιδέα για το ημίγυμνο πορτρέτο ενός ανέργου προήλθε από μία διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας όπου ένας άνεργος άντρας για να δηλώσει την απόγνωση του έβγαλε τα ρούχα του και άρχισε να τρέχει γυμνός στην πλατεία Συντάγματος.
Στην αρχή προσέγγισα φίλους και γνωστούς που ήξερα ότι θα τους ενδιέφερε να συμμετάσχουν σε κάτι τέτιο. Στην συνέχεια όταν είδα ότι είχε απήχηση και ο κόσμος ενδιαφερόταν να δηλώσει συμμετοχή, το δημοσίευσα μέσω internet. Η αγγελία είναι ανοιχτή για τον οιοδήποτε νέο/ νέα που μένει στην Ελλάδα, με μοναδικό όρο να είναι άνεργος.
Πιστεύω ότι την κρίση στην Ελλάδα την βιώνουν αυτοί που δεν την αντέχουν. Η μεσέα τάξη έγινε φτωχή και οι φτωχή τάξη μένει πια στους δρόμους. Αυτοί που είχαν λεφτά θα συνεχίσουν και να έχουν. Το πρόβλημα είναι ότι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε μόνο έχοντας όλοι τον ίδιο σκοπό και όχι κοιτώντας ο καθένας τον εαυτό του. Πράγμα που δυστιχώς δεν θα γίνει ποτέ.
Όσον άφορα το επάγγελμα του φωτογράφου, έχει υποστεί και αυτό ένα τεράστιο πλήγμα όπως όλα τα επαγγέλματα. Το φωτορεπορτάζ πεθαίνει καθώς πλέον εφημερίδες και περιοδικά προτιμούν να γεμίσουν τα σαλόνια τους με φωτογραφίες είδη δημοσιευμένες στο internet από το να δημοσιεύσουν καινούργιες δουλειές από νέους φωτογράφους που ψάχνουν απεγνοσμένα να πουλήσουν την δουλειά τους σε κάποιο ξένο πρακτορείο ειδήσεων.
Μία ιστορία με προσωπικό ενδιαφέρων μέσα από το project είναι ότι φωτογράφισα τον αδερφό μου που είναι άνεργος τα τελευτέα χρόνια.
- Η διάκριση- η συμμετοχή στον διαγωνισμό και τα μελλοντικά σχέδια -εκθέσεις και η ολοκλήρωση του πρότζεκτ
Τα μελλοντικά μου σχέδια όσον αφορά το ντοκιματέρ " Young Greeks under the economic crisis" είναι μία ολοκληρωμένη ατομική έκθεση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και μία έκδοση ενός φωτογραφικού άλμπουμ. Πιστεύω ότι η διάκριση στο Λονδίνο να με βοηθήσει αρκετά στο να οργανώσω μία καλή έκθεση. Αυτό που είναι σιμαντικό να σημιωθεί είναι ότι υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το ντοκιμαντέρ μου στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα. Πράγμα που δεν με ξαφνιάζει καθώς το καλλιτεχνικό επίπεδο στην Ελλάδα είναι πολύ χαμηλό.
- αγαπημένα φωτογραφικά θέματα? Θέματα που σε απωθούν η βρίσκεις πως κρύβουν ελάχιστη γοητεία;
Αγαπημένα φωτογραφικά θέματα είναι δουλειές των W. Eugene Smith,Robert Frank, Sally Μann, Susan Bright και άλλων πολλών κλασικών και νεότερων φωτογράφων. Όσον αφορά τώρα θέματα που με απωθούν θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν, περισσότερο με αφήνουν αδιάφορο φωτογραφικά θέματα που πηγάζουν από τον χώρο της μόδας, ένας χώρος που δεν με έχει απασχολήσει καθόλου στο παρελθόν.
- Εκτός από το πρότζεκτ αυτό, έχεις κάνει ακόμη ένα συγκλονιστικό ταξίδι για δουλειά με ασθενείς AIDS το οποίο από ότι είδα είχε μια "ελληνικότατη" αντιμετώπιση... από την άλλη ασχολείσαι και ξεχωρίζεις με η δουλειά σου σαν φωτογράφος γάμων με ιδιαίτερο στιλ...πως συνδυάζει τα δύο άκρα...από τη λύπη στη χαρά και από το σοκ στο χαμόγελο; Ποιες περιστάσεις προτιμάς;
Τα περισσότερα προσωπικά φωτογραφικά μου ντοκιμαντέρ, όπως αυτό στην Ζάμπια για τον ιό HIV και το αφιέρωμα στους τοξικομανείς που διαλέγουν το Άγιο Όρος για απεξάρτηση, είναι βαριά θέματα και με έχουν επηρεάσει πολύ στην καθημερινότητά μου. Αυτό κάνει την δουλειά μου πάνω στους γάμους να την αντιμετωπίζω με χαρά. Δημιουργείτε μία ισορροπία και μία σχέση εξάρτησης ανάμεσα στα φωτογραφικά μου ντοκιμαντέρ και στην φωτογραφία γάμου. Κανένα από τα δύο δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το άλλο.
- Πως είναι το επάγγελμα του φωτογράφου στην εποχή της υπερβολικής επεξεργασίας και των social media; Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία ενός φωτογράφου και ποια η μεγαλύτερη επιβράβευση;
Τα social media και η ψηφιακή εποχή όσο καλό άλλο τόσο κακό έχουν προκαλέσει στο επάγγελμα του φωτογράφου. Μπορεί πλέον ο καθένας να αγοράσει μία αυτόματη ψηφιακή κάμερα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται και φωτογράφος. Το να καταφέρεις να περάσεις τα συναισθήματα που σου προκαλεί μία εικόνα στους άλλους μέσω μιας φωτογραφίας είναι κάτι που δεν αγοράζετε. Μπορεί οι φωτογράφοι να είναι πολλοί, αλλά έτσι ξεχωρίζουν καλύτερα οι πραγματικοί καλλιτέχνες. Μέσω των social media το μάτι των ανθρώπων βομβαρδίζετε καθημερινά από εκατοντάδες κακές εικόνες με αποτέλεσμα να μπορεί πλέον ο καθένας να ξεχωρίσει μια καλή φωτογραφία.
Η μεγαλύτερη αγωνία ενός φωτογράφου στις μέρες μας είναι αν θα αναγνωριστεί η δουλειά του ή θα χαθεί μέσα στο χάος της πληροφορίας. Πιστεύω ότι μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν φωτογράφο ειναι να βρίσκετε η δουλειά του στον τοίχο και να παρατηρεί τους ανθρώπους/θεατές να περνανε και να σταματάνε μπροστά της.
βιογραφικό
σχόλια