Η πρώτη ήταν ο γάμος του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ με τον εκλεκτό της καρδιάς του στη Νέα Υόρκη, μια από τις 33 αμερικανικές Πολιτείες που αναγνωρίζουν πια τον γάμο μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου. Οι ενωμένες παλάμες με τις βέρες πάνω στο γαμήλιο συμβόλαιο καθώς και άλλες, δίχως ίχνος «πρόκλησης» ή «επίδειξης» αλλά ξέχειλες από αγάπη και τρυφεράδα φωτογραφίες που δημοσίευσε το ζευγάρι στο Διαδίκτυο είχαν τόση θετική ανταπόκριση ώστε, αν παντρεύονταν στην Αθήνα, δεν θα έφταναν το Δημαρχείο μαζί με τη Μητρόπολη για να υποδεχτούν τους καλεσμένους τους! Αξιοσημείωτο είναι δε ότι τα θερμότερα «συχαρίκια» τα έδιναν ετεροφυλόφιλοι και μάλιστα γυναίκες.
Χωρίς να προδικάζω οτιδήποτε, θεωρώ την υπουργική δήλωση «πυροτέχνημα» - είναι απίθανο η πρόταση νόμου για το οικογενειακό δίκαιο να κατατεθεί πριν από τις εκλογές κι εξίσου απίθανο να μην προκαλέσει έντονες ενδοκυβερνητικές αντιδράσεις σαν αυτές που απεσόβησαν επιτυχώς την ένταξη του συμφώνου στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.
Η δεύτερη ήταν η κυβερνητική εξαγγελία για πολλοστή φορά (έχω χάσει το μέτρημα) περί επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, στο πλαίσιο μιας συνολικής αναμόρφωσης του οικογενειακού δικαίου. Αυτό τουλάχιστον υποσχέθηκε πρόσφατα, δίχως φυσικά να δεσμευτεί, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου - παραμένουμε, ως γνωστό, από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές όπου δεν αναγνωρίζονται θεσμικά με κανένα τρόπο. Πηγές του υπουργείου έσπευσαν βέβαια να αποκλείσουν εντελώς την προοπτική του γάμου, ενώ είναι άγνωστο αν το υφιστάμενο "straight only" σύμφωνο θα αναμορφωθεί επίσης ώστε να γίνει εγκυρότερο και πιο ελκυστικό. Υπόψη ότι τον Νοέμβριο του '13 το ΕΔΔΑ, κατόπιν ομαδικής προσφυγής (ΕΠΣΕ-Σύνθεση), καταδίκασε την Ελλάδα σχετικά ορίζοντας αποζημίωση 5000 Ευρώ για κάθε θιγόμενο, ενώ ετοιμάζονται άλλες 162 προσφυγές ζευγαριών.
Για τον Αύγουστο, έναν από τους λίγους επώνυμους Έλληνες που έχουν βγει ανοικτά προς τα έξω κι υποστηρίξει σθεναρά το δικαίωμα τόσο στο σύμφωνο συμβίωσης όσο και στον γάμο, ήταν κάτι φυσικό. Και όχι, κανείς δεν δικαιούται να χαρακτηρίζει «μικροαστική» την επιλογή ζωής κάποιων άλλων από την ασφάλεια των δικών του δεδομένων προνομίων (μπορεί, φυσικά, να προκρίνει τη δικιά του/της εναλλακτική). Ναι, αληθεύει ότι το δικαίωμα στον γάμο έχει υπερπροβληθεί από την lgbt κοινότητα - που φοβάμαι ότι εν μέρει τον αντιλαμβάνεται μόνο ως δικαίωμα, ενώ είναι και υποχρέωση -, λες και θα εξαφάνιζε μεμιάς κάθε άλλη διάκριση. Όχι, δεν χρειάζεται, ούτε πιθανόν και μας ταιριάζει να αντιγράψουμε μέχρι κεραίας το ετεροκανονικό μοντέλο. Ναι, ο γάμος θα μπορούσε, ακραία, να ευνοήσει «εκ των έσω» διαχωρισμούς ανάμεσα στους καθώς πρέπει «αποκατεστημένους-ες» και τους υπόλοιπους, προάγοντας έναν queer συντηρητισμό.
Παραμένει, ωστόσο, ένα δικαίωμα σεβαστό – αν είναι δυνατό αναχρονιστικοί θεσμοί και αντιλήψεις που αλληλοτροφοδοτούνται ερήμην της εξέλιξης να εμποδίζουν δύο ανθρώπους να σταθούν μαζί στα εύκολα αλλά και τα δύσκολα, όπως θέματα υγείας και μια σειρά ασφαλιστικά, φορολογικά, συνταξιοδοτικά και κληρονομικά ζητήματα που, όσο «πεζά», είναι ρεαλιστικά όσο η ζωή. Δεν εξανεμίζονται βέβαια αυθημερόν προκαταλήψεις αιώνων. Ο γκέι γάμος συνεχίζει να ενοχλεί ακόμα και σε χώρες που τον έχουν αναγνωρίσει – μια από τις κύριες προεκλογικές υποσχέσεις του Νικολά Σαρκοζί, που ξανακατεβαίνει για πρόεδρος στη Γαλλία, είναι η αναθεώρηση ή και κατάργηση του σχετικού νομοσχεδίου που πεισματικά προωθεί η δεξιά πρωτοβουλία «Κοινή Λογική».
Το να κηρύσσει, όμως, διά νόμου η ίδια η Πολιτεία έκπτωτη την υποκρισία είναι σίγουρα μια κίνηση αποφασιστική, είτε πρόκειται για το σύμφωνο είτε τον γάμο που είναι το - εξίσου «κοινής λογικής» - επακόλουθο. Άσχετα με την προσωπική μου άποψη, θα τον υπερασπιζόμουν απλώς και μόνο επειδή ξινίζει σε ό,τι συντηρητικότερο διαθέτει αυτή η χώρα, από τους Φαήλους (που αναρωτιόνταν αν θα φορέσει νυφικό ο Μήτσος ή ο Μπάμπης) και τους Ανθιμοϊερεμίες με τους ανορθόγραφους «κύναιδούς» τους μέχρι τις έξτρα - και επιθετικά - ομοφοβικές Χρυσές Αυγές κι από τους Βερύκιους (η ακατάσχετη τηλεοπτική ομοφοβική χυδαιολογία του οποίου «επιβραβεύθηκε» με το πρόστιμο-χάδι των 3000 Ευρώ στον Alpha από το ΕΣΡ, που απέρριψε και την αίτηση θεραπείας των συνηγόρων του συγγραφέα) μέχρι τη φιλελεύθερη Ντόρα, που εκφράστηκε πρόσφατα κατά του γκέι γάμου επειδή, λέει, «η εικόνα την ενοχλεί πάρα πολύ» (προφανώς λιγότερο από εκείνη που την έδειχνε να χαριεντίζεται με τον Χρυσαυγίτη υπόδικο Παναγιώταρο). Μάταια η κ. Μπακογιάννη προσπάθησε ύστερα να τα «μπαλώσει» εφόσον ως βουλευτίνα ουδέποτε υποστήριξε έμπρακτα τα lgbt δικαιώματα, καθώς ισχυρίστηκε.
Χωρίς να προδικάζω οτιδήποτε, θεωρώ την υπουργική δήλωση «πυροτέχνημα» - είναι απίθανο η πρόταση νόμου για το οικογενειακό δίκαιο να κατατεθεί πριν από τις εκλογές κι εξίσου απίθανο να μην προκαλέσει έντονες ενδοκυβερνητικές αντιδράσεις σαν αυτές που απεσόβησαν επιτυχώς την ένταξη του συμφώνου στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Πόσο μάλλον που το «φλερτ» της ΝΔ με την ευρύτερη ακροδεξιά κοντεύει να γίνει γάμος κανονικός. Να 'ναι «στάχτη στα μάτια» με ψηφοθηρικό στόχο; Όχι πως είμαι προκατειλημμένος αλλά η κυβέρνηση αυτή έχει αποδείξει ότι είναι ικανή να συμμαχήσει ακόμα και με τον διάβολο για να παραμείνει στην εξουσία! Μόνο που οι «σύμμαχοι» θα πρέπει να τα βρίσκουν κι αναμεταξύ τους – και δεν νομίζω πως τα lgbt δικαιώματα είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στα στελέχη και τους ψηφοφόρους του κόμματος του κ. Σαμαρά, ούτε φυσικά υπάρχει κάποια «διαφωτιστική» πρωτοβουλία ώστε να καμφθούν οι αντιρρήσεις. Όλα δείχνουν ότι το ζήτημα θα παραπεμφθεί εκ νέου στις καλένδες, με την ελπίδα ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα τολμήσει, επιτέλους, το αυτονόητο.
σχόλια