Πάουντ: Tραγούδι των τοξοτών του Σου
Εδώ είμαστε, μαζεύοντας τα πρώτα βλαστάρια της φτέρης
Και λέγοντας: Πότε θα γυρίσουμε στον τόπο μας;
Εδώ είμαστε γιατί τους Κέν-νιν έχουμε για εχθρούς μας,
Χάσαμε την ησυχία μας μ’ αυτουνούς τους Μογγόλους.
Ξεριζώνομε τα τρυφερά βλαστάρια της φτέρης,
Όταν κανένας πει τη λέξη «Γυρισμός», οι άλλοι γεμίζουν θλίψη.
Θλιμμένες ψυχές, η θλίψη είναι πράμα δυνατό, πεινάμε και διψάμε.
Την άμυνα μας δεν τη σιγουρέψαμε, κανείς δε θ’άφηνε το σύντροφο του να γυρίσει πίσω.
Ξεριζώνομε τα ξερά κοτσάνια της φτέρης.
Λέμε: Θ’ απολυθούμε τάχα τον Οκτώβρη;
Τα πράματα στο βασίλειο δεν πάνε καλά, δεν έχομε ησυχία.
Η θλίψη μας πικρή, μα δε θα γυρνούσαμε στον τόπο μας.
Ποιό να΄ναι κείνο το λουλούδι που άνοιξε;
Ποιό να ‘ναι το άρμα; Του Στρατηγού.
Τ’ άλογα κουράστηκαν, ως και τα δικά του κουρασμένα.
Ήτανε ζώα γερά.
Δεν ξαποσταίνομε μιά στάλα, τρείς μάχες το μήνα.
Γιά τ’ όνομα του Θεού, ως και τα δικά του κουρασμένα.
Οι στρατηγοί πάν καβάλα, οι στρατιώτες πεζή.
Άλογα καλογυμνασμένα, οι στρατηγοί κρατάνε
φιλντισένια βέλη και φαρέτρες πλουμιστές
με δέρματα-ψαριών.
Ο εχθρός είναι γρήγορος, πρέπει να προσέχομε.
Όταν παραταχθήκαμε, οι ιτιές με την άνοιξη κρεμούσαν,
Ξαναγυρίζομε πάνω στο χιόνι,
Πάμε σιγά, πεινάμε και διψάμε,
Γεμίζει θλίψη ο νους, ποιός θα μάθει την πίκρα μας;
Μπούννο
Φημολογούμενο γύρω στα 1100 π.χ.
______
Από την Κατάη του Πάουντ, μεταφρασμένη από τον Ζήσιμο Λορεντζάτο... Είχα την καταπληκτική πρώτη έκδοσή της, από τη Λέσχη του Δίσκου, σε ανάγλυφη, απτή μονοτυπία και το μεγάλο κίτρινο εξώφυλλο (κι αυτό, κάποιος μού το σούφρωσε). Καλαισθητικό βιβλίο με ένα κάποιο twist, τότε που υπήρχαν μεν πολλοί καλοί οίκοι, λίγοι όμως τολμούσαν τυπογραφικούς πειραματισμούς -με εξέχοντα, τα "Κείμενα". Είναι καλό που ξανατυπώθηκε μόλις, στον καταλληλότερο οίκο (τις εκδόσεις Ίκαρος), ως μέρος ενός τόμου με τις μεταφράσεις του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Επί της ουσίας, δεν δικαιούμαι να ομιλήσω -οι φαν του Ζήσιμου είναι και σκληροπυρηνικοί! Υπάρχει ακρίβεια στη γλώσσα, η υπερβολική της βάσανος προσωπικά με κουράζει, όπως και το αστικό της ίχνος που είναι πλέον νεκρό ("ξαναγυρίζομε, ξαποσταίνομε"). Τα ποιήματα είναι διαμάντια. Εκτός από την Κατάη (που σημαίνει Κίνα), υπάρχει Μοντάλε, Μπλαίηκ και ένα καταπληκτικό ολιγόστιχο της Ζιμπόρσκα, που ακολουθεί:
Wislawa Szymborska: Δύο μαϊμούδες του Μπρέγκελ
Έτσι ονειρεύομαι τις πτυχιακές εξετάσεις μου:
στο παράθυρο κάθονται δυό αλυσωμένες μαϊμούδες,
έξω απ' τό παράθυρο φτερουγάει ο ουρανός
και ξεπλένεται η θάλασσα.
Εξετάζομαι στην ιστορία του ανθρώπου: Τραυλίζω και κομπιάζω
Η μια μαϊμού, τα μάτια στυλωμένα απάνω μου, ακούει
ειρωνικά,
η άλλη τάχα λαγοκοιμάται –
και όταν στο τέλος μιας ερώτησης απλώνεται σιγή,
μου κάνει τον υποβολέα
με ένα απαλό κουδούνισμα της αλυσίδας
σχόλια