Κόκκινη ίρις
Δες, Vagualame, το ξερό χορτάρι των λεπτών, τις φλεγόμενες σαβάνες του πόθου και κυρίως αυτά τα μεγάλα δέντρα που τόσο συχνά τα γλείφει η πυρωμένη γλώσσα, τα όνειρα που η περηφάνια σου με τα χέρια της έχτισε. Τοπίο καμμένο, καρβουνιασμένο, κι ωστόσο σαν ανοιχτή πληγή μετά από κάψιμο, ξύλο και σάρκα μαζί. Κι επειδή χρειάζεται μία ίρις στο χρώμα του αίματος, θυμήσου ότι προχτές, μόλις προχτές, κάτι εξίσου εκπληκτικό με τις σταλακτίτες πάγου στα σπήλαια στην καρδιά του καλοκαιριού, ένα ζεστό είδος ορχιδέας ξεπήδησε μέσα από το κρύο στήθος σου, τόσο υπερβολικά κόκκινο για ένα μήνα όπου τα πάντα ξεθωριάζουν. Το κατακόκκινο αστέρι εκρήγνυται μέσα στο στόμα. Σκύβεις, έχεις κλείσει τα μάτια. 'Οταν πάλι θα τα ανοίξεις, θα δεις μια μικρή λίμνη από λάσπη και αίμα στο βάθος μιας λεκάνης. Αυτό είναι το τίμημα για όποιον αγαπάει τις μεγάλες πόρνες τις πόλεις, αυτές που για κολιέ φοράνε πρόσωπα από παπιέ μασέ.
René Crevel, Etes-vous fous ? (Είστε τρελοί ;), 1935. [Μεταφρ. Σ.Σ.]
* Το "όνομα" Vagualame δύσκολα αποδίδεται, τη λέξη μελαγχολία μπορώ μόνο να σκεφτώ.
σχόλια