Η υπόθεση Gabrielle Russier
"Αναστατωμένη είναι η Ήπειρος για την υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης μαθήτριας"
"Τη γη κάτω από τα πόδια τους έχασαν οι γονείς της μαθήτριας στην Ήπειρο, όταν άρχισαν να διαβάζουν τα ερωτικά μηνύματα που είχε δεχθεί στον ηλεκτρονικό της υπολογιστή"
"Με μηνύματα ερωτικής φύσεως βομβάρδιζε μαθήτριά της, καθηγήτρια στην δευτεροβάθμια"
Βλέποντας σήμερα το πρωί τον ξαναμμένο δημοσιογράφο του Mega να τον πνίγει η αγανάκτηση καθώς φώναζε στην ρεπόρτερ του "για πες μας γι ' αυτήν την ιστορία που γράφουν σήμερα οι εφημερίδες", θυμήθηκα την "υπόθεση Gabrielle Russier" που είχε συγκινήσει τη Γαλλία στα τέλη της δεκαετίας του '60, και που ακόμη νομίζω δεν έχει ξεχαστεί. Η Gabrielle Russier ήταν τότε φιλόλογος σε σχολείο της Μασσαλίας. Είχε ερωτευθεί έναν δεκαεξάχρονο μαθητή, τον Christian Rossi, τον οποίον είχε γνώρισε σε μία διαδήλωση στον απόηχο του Μάη του '68, κι ενώ στην αρχή οι γονείς του παιδιού, εκπαιδευτικοί και οι ίδιοι, δεν είχαν φέρει αντίρρηση για τη σχέση της μαζί του, στη συνέχεια ενοχλήθηκαν και αντέδρασαν. 'Οταν ο νεαρός μαθητής το έσκασε από το σπίτι του για να πάει στη Γερμανία, οι γονείς του υπέβαλαν μήνυση και η καθηγήτρια κατηγορήθηκε για αποπλάνηση ανηλίκου. Ο γάλλος πρόεδρος Georges Pompidou την αμνήστευσε προσωρινά, αλλά ο εισαγγελέας άσκησε έφεση. Στερημένη από τη δουλειά της κι έχοντας ήδη περάσει πέντε βδομάδες στη φυλακή, η Gabrielle Russier δεν είχε το κουράγιο να αντιμετωπίσει μία νέα καταδίκη της και αυτοκτόνησε. Όταν ζήτησαν οι δημοσιογράφοι από τον Pompidou ένα σχόλιο για το θανατό της, εκείνος απάντησε με τους στίχους που είχε γράψει ο ποιητής Paul Eluard για τις γυναίκες που κατηγορήθηκαν στην Απελευθέρωση για τη σχέση τους με τους Γερμανούς -τις κούρευαν με το ζόρι για να τις εξευτελίσουν: "Ας καταλάβει όποιος θέλει, Εγώ, τύψεις έχω για το εύλογο θύμα με το βλέμμα χαμένου παιδιού, εκείνου που μοιάζει στους νεκρούς που πέθαναν για να αγαπηθούν".
Η Annie Girardot με τον Bruno Pradal στην ταινία Mourir d' aimer (Πεθαίνοντας από αγάπη). Γυρισμένη από τον γάλλο σκηνοθέτη André Cayatte το 1970, μόλις ένα χρόνο μέτα την αυτοκτονία της Gabrielle Russier, η ταινία προσέλκυσε το ενδιαφέρον έξι εκατομμυρίων θεατών.
"Την θέλω πίσω"
Τρια χρόνια πριν και ως τότε μαθήτρια πρώτης λυκείου γνώρισα μια καθηγήτρια στο φροντιστήριο στο οποίο πήγαινα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή ένιωσα μια απρόσμενη έλξη για εκείνη, κάτι που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Ως μικρότερη βέβαια δεν μπορούσα να καταλάβω ακόμη πως η έλξη αυτή ήταν καθαρά ερωτική. Με συμπαθούσε κι εκείνη και με το καιρό αρχίσαμε να μιλάμε και για πιο προσωπικά πράγματα. Να προσθέσω εδώ πως εκείνη ήταν τότε 40 κι εγώ 16.
Όταν ήμασταν μαζί ωστόσο ήταν σαν να μην υπήρχε καμία διαφορά. Προς το τέλος της χρονιάς, μου πρότεινε ν' ανταλλάξουμε τηλέφωνα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όπως φαντάζεστε. Δεν μπορούσα να φανταστώ όμως πως τότε θα άλλαζε όλη μου η ζωή. Στην αρχή μιλούσαμε στο τηλέφωνο όχι όμως σε καθημερινή βάση και μόνο με δική μου πρωτοβουλία. Με κάλεσε στο σπίτι της και γνώρισα τον άντρα της και τα παιδιά της κάτι το οποίο ήταν άβολο καθώς ήξερα ήδη πάρα πολλά γι' αυτούς. Σχεδόν σε κάθε συζήτησή μας μου πέταγε μια σπόντα για το πόσο δυστυχισμένη είναι στο γάμο της και στο σπίτι της και ότι εύχεται να μην είχε παντρευτεί ποτέ της. Με τον καιρό μου εξήγησε πως δεν ήθελε να έχει ερωτική επαφή με τον άντρα της, πως παντρεύτηκε με το ζόρι κι οτι δε χωρίζει λόγω των παδιών. Πέρασε αρκετός καιρός αδράνειας ώσπου τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Ένα απόγευμα με κάλεσε στο σπίτι της για καφέ (...)
Από το μπλογκ Femmes, "ένα μπλογκ για τις γυναίκες που αγαπούν άλλες γυναίκες".
Η τάξη μου, ένα χρόνο μετά την αυτοκτονία της Gabrielle Russier. Συμπαθέστατος και πολύ αγαπητός ο φιλολογός μας -με τον οποίον βγήκαμε εδώ φωτογραφία- αλλά με την καθηγήτρια Γερμανικών είμασταν όλοι ερωτευμένοι.
σχόλια