Σε καμμιά δεκαριά εγώ- εγώ και κάτι άλλα εκατομμύρια που βουτήξαμε σε κολυμπήθρα (κι ο νονός μας είπε απεταξάμην) θα έχουμε Χριστούγεννα. Και σ' εμένα -εμένα αρέσουν πολύ τα Χριστούγεννα. Γιατί είμαι της επανάληψης, κολλάω στις συνήθειες, τα ίδια και τα ίδια θέλω- να γεννιέται συνέχεια ο Χριστούλης και να τον ζεσταίνουν τα ζωάκια με τις ανασούλες τους. Κι είμαι και σε αντίφαση με το νέο και τ' αλλιώτικο και το απ' αλλού φερμένο. Κάθε χρόνο ελπίζω στη σύγκλιση- να γίνει το θαύμα και να μεταμορφωθώ σε συμβατή, να ταιριάξω τη μέρα της μαρμότας με τη γαλλική επανάσταση. Τον όρκο του θα γεννιέμαι σταθερά στις εικοσιπέντε δεκεμβρίου με τον όρκο του σφαιριστηρίου. Ο χρόνος θα δείξει το αν. Γιατί ο χρόνος είναι με το μέρος μου και το μέρος μας.
Καλύτερο φίλο από τον χρόνο δεν έχω και δεν έχουμε. Αυτός θα μας ξεσκεπάσει, αυτός και θα μας ρίξει το παλτουδάκι στον ώμο για να μην τουρτουρίζουμε. Είναι ο άτεγκτος εισαγγελέας Ζώρας Τσάπελης- ακριβώς όπως στις ελληνικές ταινίες, μόνο που θα έχει μαλακώσει και θα έχει αστράψει φως και θα υπερασπίζεται αποκλειστικά τους δίκαιους και τους πολύ δίκαιους.
Κι εγώ το Χριστιανόπουλο που πρέπει και φέτος να φέρω το μήνυμα της χαράς και που με περιμένει με λαχτάρα όλη η γη, όλο και κάτι θα (ξανα)βρώ. Επιβάλλεται. Θα κινήσω πρωί πρωί με την αυγή- τι να κάνω, κολλάω στις συνήθειες.
Την επομένη (εικοσιέξι ανήμερα) εγώ-εγώ και κάτι άλλα εκατομμύρια που βουτήξαμε στην κολυμπήθρα, θα μπορούμε να μην έχουμε Χριστούγεννα.
Μέχρι να ξανάρθουν.
Και να ξανάρθουν.
-Μέχρι να πάρει ο χρόνος την υπόθεση στα χέρια του.
σχόλια