ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είπε χθες η μάνα μου μπροστά σε άγνωστο,πως το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ήταν που δεν με άφησε να σπουδάσω......Μάλιστα!!!Μετά απο 10-11 χρόνια το θυμήθηκε,η κυρία...Όταν εγω έκλαιγα και το μοναδικό που άκουγα ήταν ''μην στεναχωρείς την μαμά'' απο τον εναν και ''είναι μακριά και δεν θα σε βλέπω'' απο τον άλλον,και εγω να λιώνω στο κλάμα μπροστά τους αλλά και το βράδυ στο κρεββάτι μου,δεν τους ίδρωνε το αυτάκι καθόλου...Όταν περίμενα να με βοηθήσουν για να μπορέσω να σταθώ και εγω στην κωλογαμημένη την ζωή μου,απλά αδιαφορούσαν...Χωρίς να με ρωτήσει κανένας απο τους 2 τους,τι θέλω εγω,και υποτίθεται οτι ''με λατρεύουν''..Ας μην είμαι τόσο κακιά όμως,φροντίζουν για την υγεία μου και για να με παντρέψουν....Αν εγω μετά απο αυτήν την δήλωση,τα κάνω όλα πουτάνα στο σπίτι και στην ζωή τους και στην ψυχολογία τους,θα είμαι μεγάλο καθίκι;;;Ένα πράγμα εύχομαι μόνο:να με αξιώσει ο Θεός ώστε να φύγω και να με βλέπουν 2-3 φορές το χρόνο και πολύ λέω.....Δεν θα άντεχαν 4-5 χρόνια,για να δω πόσα χρόνια θα αντέξουν παραπάνω;;ΥΓ.Μην μου πει κανένας σας,ότι και πτυχείο να είχα θα το είχα απλώς κορνίζα,επειδή και μόνο κορνίζα να το είχα θα ήμουν ευχαριστημένη!!Κι ούτε πως και τώρα μπορώ να σπουδάσω,επειδή δεν μπορώ!ΥΓ2.Εξάλλου αυτό το πτυχείο θα ήταν η βάση μου για να προχωρήσω παραπέρα και σε άλλη σχολή,και αφού δεν τελείωσα την μια σχολή τότε δεν μπορούσα να προχωρήσω και στην επόμενη....Και η μαλακία είναι πως είχα 2 σχολές,2 χρονιές μηχανογραφικό και οι 2 σχολές δεν ήταν στην πόλη μου(επειδή τότε δεν θα είχαν πρόβλημα οτι θα είμαι μακριά και δεν θα με βλέπουν!!),και μαντέψτε;;Στην πόλη μου πανεπιστήμιο φτιάχτηκε κάποια χρόνια αργότερα..............ΥΓ3.Ίσως να έχω και ψυχολογικά προβλήματα,δεν ξέρω,αλλά για γονείς μου δεν τους αισθάνομαι καθόλου...Απλά μένουμε στο ίδιο σπίτι...