Κανείς δεν μπορεί να κάνει κουβέντα για την Αθηναϊκή ηλεκτρονική μουσική σκηνή της τελευταίας εικοσαετίας χωρίς να συμπεριλάβει στη συζήτηση τους Στέρεο Νόβα και τον Μιχάλη Δέλτα. Κάπου ανάμεσα στο συναίσθημα και την τεχνολογία, ο Μιχάλης έχει κάνει σαφές μέσα στα χρόνια πως δεν δημιουργεί χωρίς να αισθάνεται, και δεν μεταφράζει ποτέ αυτό το συναίσθημα χωρίς τα αγαπημένα του μουσικά εργαλεία.
Είναι σχεδόν οξύμωρο, θα έλεγε κανείς, να συνθέτει κάποιος ηλεκτρονικές φόρμες βυθίζοντας τις αισθήσεις του βαθιά στην καρδιά του, ώστε να κάνει παραγωγή σε μπότες, pads και αναλογικά μπάσα. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που, στο τέλος της ημέρας, η ηλεκτρονική μουσική του Μιχάλη Δέλτα απευθύνεται περισσότερο στις αναζητήσεις της ψυχής και λιγότερο στις ποδηγετούμενες μάζες που θέλουν μόνο να χτυπηθούν και να ιδρώσουν.
Ανάμεσα σε DJ sets, ταξίδια, γράψιμο, πολιτικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις μου μίλησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια, όπως συνηθίζει άλλωστε, για ό,τι τον απασχολεί, καθώς έκανε κι ένα rewind στο πρόσφατο παρελθόν του, με σκοπό να συνθέσει μια εικόνα για το πώς ηχογράφησε τη νέα του μουσική και για το ποιος είναι ο ίδιος σήμερα.
Ο νέος του δίσκος, «Inner City Light», κυκλοφορεί στις 16 Μαρτίου, μετά από τέσσερα χρόνια ταξιδιών και πειραματισμών από το ανερχόμενο Techno label, Cold Tear Records, με έδρα τη Λιθουανία. Η επίσημη παρουσίασή του στην Αθήνα θα γίνει το Σάββατο, 28 Μαρτίου, στο ΡΟΜΑΝΤΣΟ.
Τι συνέβη μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια και ξεκίνησες να ηχογραφείς και να πειραματίζεσαι με τους ήχους του «Inner CityLight»;
Συνέβησαν κοινωνικά σκληρά και άγρια πράγματα, που επηρέασαν την καθημερινή μου ζωή, όπως σχεδόν και στους περισσότερους Έλληνες. Το μέγεθος της πολιτικής αγριότητας με ώθησε τελικά, ευτυχώς, με μαθηματική ακρίβεια στον αντίποδα, δηλαδή στη δράση για τη διαφύλαξη των ισορροπιών μου – ταξιδεύοντας και γράφοντας μουσικές και όχι μόνο. Επίσης στα τέσσερα αυτά χρόνια μου έγιναν ξεκάθαρα σε προσωπικό επίπεδο δύο πράγματα· το πόσο λάθος είναι να θέλεις να βοηθάς, όταν δε στο ζητάνε οι άλλοι, και το ότι πλέον με ενδιαφέρει να συναναστρέφομαι ανθρώπους που προσπαθούν με όποιον τρόπο να θεραπευτούν από τον εγωϊσμό, το φθόνο και τη μνησικακία τους. Έτσι, μέσα από αυτή την επίγνωση απομακρύνθηκα από φίλους και πρόσωπα που τελικά οι δρόμοι μας δεν πρόκειται για κανένα λόγο να διασταυρωθούν ποτέ ξανά.
σχόλια