Aπό τις 21 μέχρι τις 31Μαΐου σε κάποια σημεία της πόλης, όταν τη νύχτα θα στρέφουμε το βλέμμα θα συναντάμε τα γυμνά σώματα κάποιων ανθρώπων. Ποιοί είναι αυτοί; “Είναι φυσιολογικοί άνθρωποι”, λέει ο δημιουργός τους Chris Verdonck. «Είναι δώρα στην πόλη. Φυσιολογικά ανθρώπινα όντα που επιζούν σε ένα σύνολο με μεγάλη δυσκολία, πράγμα που συμβαίνει στους περισσότερους από εμάς σήμερα».
Οι βιντεοπροβολές του Chris Verdonck, τα πρώτα Stills, παρουσιάστηκαν στη Ρώμη, το 2006· προβλήθηκαν πάνω στα γιγαντιαία κτίρια της συνοικίας EUR, με τη σοσιαλιστικού ρεαλισμού αρχιτεκτονική. «Αυτές ήταν και οι πρώτες προβολές που έκανα ποτέ» λέει. «Αποφάσισα να προβάλλω γυμνά σώματα, ενσωματωμένα στην αρχιτεκτονική του τοπίου. Ένα καλό έργο τέχνης αποτελείται από τριβές. Με τη δουλειά μου σε δημόσιους χώρους, δεν θέλω να σοκάρω το κοινό. Για τους κατοίκους μιας πόλης, ο δημόσιος χώρος είναι ο ιδιωτικός τους χώρος, η επικράτειά τους. Θεωρώ ότι ένα έργο σε δημόσιο χώρο είναι σαν κάτι που θα έκανα για το καθιστικό αυτών των ανθρώπων».
Τα έργα του Chris Verdonck στην Αθήνα θα προβληθούν στους γυμνούς τοίχους στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ, που οργανώνεται για δεύτερη χρονιά και δημιουργεί στο κοινό πρωτόγνωρες εμπειρίες. Οι δράσεις του γίνονται εντός και εκτός Στέγης.Πρόκειται για ένα φεστιβάλ που μας προσκαλεί να συμμετάσχουμε σε έναν κόσμο τεχνών που έρχεται. Μια γρήγορη κίνηση προς το μέλλον που εξερευνά νέα μέσα, νέες τεχνολογίες και νέες φόρμες. Το φεστιβάλ δημιουργεί μια μοναδική εμπειρία σε κάθε θεατή. Γίνεται ο ίδιος πρωταγωνιστής της δράσης και καλεί να την ερμηνεύσει.
* * *
«Ποτέ άλλοτε το θέατρο δεν διακατεχόταν από τόση επιθυμία για πραγματικότητα» δηλώνει ο πρωτοπόρος Γερμανός επιμελητής Ματίας Λίλιενταλ, που παίρνει μέρος στο FFF με τα το x-Apartments και ο οποίος στις ριζοσπαστικές παραγωγές του μεταφέρει το θέατρο από το τοπίο της ψευδαίσθησης σε εκείνο της αποκαλυπτικής εμπειρίας.
Ο Λίλιενταλ στήνει από το 2002 μια site-specific περιπλάνηση στα… σπίτια των άλλων. Πρόκειται για το x-Apartments. To έκανε στη Βυρηττό, το Γιοχάνεσμπουργκ, το Σάο Πάουλο και τώρα είναι η σειρά της Αθήνας. Μια έρευνα που κράτησε πολύ καιρό οδηγεί τους δημιουργούς σε περιοχές της Αθήνας οικείες αλλά και ανεξερεύνητες. Άγιος Παύλος, Κολωνός, Κυψέλη. Περιοχές της αστικής Αθήνας, που κανένας δε νοσταλγεί σήμερα να τις περπατήσει, παραγνωρισμένες αλλά με τον δικό τους πυκνό αστικό ιστό. Με πολλές ιστορίες.
Ο Πρόδρομος Τσινικόρης τρύπωσε σε σπίτια, χτύπησε πόρτες και γνωρίστηκε με τους κατοίκους. Για το πρότζεκτ έχουν επιλεγεί διαμερίσματα, ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με την τέχνη. Θα συνυπάρξουν όμως με καλλιτέχνες στο ίδιο τους το σπίτι.
Λοιπόν, τι θα συμβεί εκεί; Η περιήγηση γίνεται ανά δυο. Ξεκινάμε από ένα σημείο και οδηγούμαστε στα σπίτια. Χτυπάμε κανονικά κουδούνι και μας περιμένει μέσα στο σπίτι ο κάτοικός του και ένας καλλιτέχνης ο οποίος έχει στήσει μια δεκάλεπτη περφόρμανς, παράσταση, εικαστικό έργο, χορογραφία. Συνεχίζουμε στο επόμενο σπίτι. Η περφόρμανς κρατά δέκα λεπτά. Πέρα από τα έργα των καλλιτεχνών έχουμε γνωριστεί με τις ζωές των άλλων. Στο σπίτι τους. Πολύ προσωπικό, πολύ ανοιχτό πείραμα, σε επίπεδο πνευματικό, αισθητικό και βιωματικό. Πόσο γνωρίζουμε αλήθεια τη ζωή των άλλων; Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ανδρέας Αγγελιδάκης, Ανέστης Αζάς, Τζένη Αργυρίου,Γιώργος Δρίβας, Ελένη Ευθυμίου,Σύλλας Τζουμέρκας, Alexandra Bachzetsis, Boris Nikitin, Markus Öhrn,Daniel Wetzel,Akira Takayama,Taldans Company| Mustafa Kaplan, Filiz Sizanli, Doris Uhlich. Είναι καλλιτεχνικές δράσεις που δημιουργούν και επαναδημιουργούν ένα ντοκουμέντο, δίπλα σε ένα παιχνίδι φαντασίας, μυθοπλασίας, εγκατάστασης και περφόρμανς. Αν επιχειρήσει να το δει κανείς δεύτερη φορά η εμπειρία είναι εντελώς διαφορετική. Επαναδιαπραγματεύεται μέσα του όχι μόνο το σύνολο των πραγμάτων που έχει δει, αλλά και τη σχέση που αναπτύσσει με τον διπλανό του. Είναι οι δυο μοναδικοί θεατές μιας μοναδικής μη επαναλαμβανόμενης παραγματικότητας.
Παράλληλα, στο Ινστιτούτο Γκέτε, στις 25 Μαΐου, στις 7.30 θα υπάρχει μια συζήτηση με αυτό ακριβώς το θέμα: Μπορεί ένα καλλιτεχνικό έργο να αναπλαισιώσει τις καθημερινές συνθήκες ζωής χωρίς να συμβάλει στις τάσεις εξευγενισμού τους (gentrification); Ποιες είναι οι προοπτικές και τα όρια των «κοινωνικών έργων»; Πρέπει οι πρωτοποριακές καλλιτεχνικές πρακτικές να εμπλέκονται σε πολιτικά ζητήματα; Μπορεί η δημόσια τέχνη να οδηγήσει τους θεατές σε ενεργό συμμετοχή στην κοινωνία των πολιτών; Θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια καλλιτεχνική δημιουργία που δεν είναι κοινωνικά ή πολιτικά στρατευμένη χωρίς να επιστρέψουμε στο μοντερνιστικό δόγμα του αυτοαναφορικού έργου τέχνης;
* * *
River of Fundament
Το River of Fundament δεν είναι για όλους. Το 1983 ο Νόρμαν Μέιλερ γράφει τα “Αρχαία δειλινά”. Μέσα σε ένα μυθιστόρημα εκθαμβωτικό αναπλάθει το μυσοβυθισμένο στη λήθη πολιτισμό της Αρχαίας Αιγύπτου.
Ο Μέιλερ εμφυσά ζωή στα πρόσωπα της εποχής της 18ης Δυναστείας των Φαραώ: στον Ραμσή Β' και στη σύζυγό του Νεφερταρί, στον Μενενχετέτ, δημιούργημα, εραστή και θύμα τους, στους θεούς και τους θνητούς που τους περιστοιχίζουν, διατηρώντας άμεση, τηλεπαθητική επικοινωνία μαζί τους. Ο ήρωάς του, που μετενσαρκώνεται τρεις φορές στη διάρκεια του μυθιστορήματος, κινείται μέσα στο εκτυφλωτικό φως πάλλευκων ναών, στους εξαίσιους κήπους του βασιλικού χαρεμιού, κατά μήκος του επιβλητικού, ζωοδότη Νείλου, αλλά και μέσα στην κλαγγή της μάχης. Το μυθιστόρημα εκφράζει την εμμονή του Μέιλερ με τη μαγεία και τον ερωτισμό.
«...πρέπει να καταλάβεις ότι είσαι νεκρός εδώ και χίλια χρόνια”
Αυτή η πορεία προς την μετενσάρκωση, το νερό, το θάνατο, ο Νόρμαν Μέιλερ, η Αίγυπτος και η σύγχρονη Αμερική είναι η πηγή έμπνευσης του Μάθιου Μπάρνεϊ, ενός καλλιτέχνη γνωστού παγκοσμίως για τα τεράστια, τολμηρά έργα του σχετικά με τα πάντα. Από τα φαλαινοθηρικά πλοία μέχρι την οδοντιατρική.
Χρειάστηκε επτά χρόνια για να δημιουργήσει το τελευταίο του πεντάωρο έπος River of Fundament, ένα στοχασμό για τον ερωτισμό και το θάνατο, την οποία θα δούμε στη Στέγη, στο Fast Forward Festival.
Ο Μάθιου Μπάρνεϊ είναι μια προσωπικότητα που σπανίως συναντάς στο χώρο της τέχνης. Είναι ένας γυμνασμένος 47άρης, πρώην ποδοσφαιριστής και παλαιστής και μοντέλο καταλόγων. Έχει αφιερώσει χρόνια στην εξέλιξη και την κινηματογράφηση του έργου του, στην οποία συνεργάστηκε και αυτή τη φορά με τον συνθέτη Τζόναθαν Μπέπλερ. Ο Mέιλερ χρειάστηκε 10 χρόνια για να γράψει τη νουβέλα του. Ο Μπάρνεϊ δούλευε στο River of Fundament για επτά χρόνια. Ήταν ο Μέιλερ ο ίδιος που πρότεινε στον Barney να διαβάσει τη νουβέλα του, αφότου εμφανίστηκε στην ταινία του καλλιτέχνη, Cremaster 2 του 1999, παίζοντας τον ταχυδαχτυλουργό Χάρι Χουντίνι. Στην αρχή, ο Barney ήταν δύσπιστος. Το μεγαλύτερο μέρος της νουβέλας του Μέιλερ είναι αποσπάσματα του Αιγυπτιακού Βιβλίου των Νεκρών, το οποίο από μόνο του υπάρχει σε διάφορες εκδοχές.
Τι είναι λοιπόν αυτό το πολυσυζητημένο έργο που προκαλεί κραδασμούς και απρόβλεπτες αντιδράσεις, θεωρείται έως και προσβλητικό στις χώρες που προβάλλεται δημιουργώντας θυελλώδεις συζητήσεις;Με διάρκεια άνω των πέντε ωρών, το River of Fundament είναι ένα ρευστό θέαμα με λέξεις και μουσική, υδράργυρο και θείο, λιωμένο σίδερο, αίμα και περιττώματα, ποτάμια από μολυσμένα από βιομηχανικά απόβλητα στη Νέα Υόρκη και το Ντιτρόιτ, ένα ποτάμι στο Αϊντάχο όπου ο σολομός του Ειρηνικού πηγαίνει για να γεννήσει και να πεθάνει. Ρεύματα γεμάτα περιττώματα διαρρέουν μέσα του.
Το River of Fundament ξεκινά με την ανάσταση του Μέιλερ που τρέχει κάτω από το διαμέρισμά του για να παρευρεθεί στην ίδια του την αγρυπνία. Σαρκοφάγοι φεγγοβολούν μεταξύ των βιβλιοθηκών και των αναμνηστικών του συγγραφέα. Είναι εκεί παρόντες οι συγγραφείς Salman Rushdie, Fran Lebowitz και Τζέφρυ Ευγενίδης, η τραγουδίστρια Debbie Harry, ο σκηνοθέτης Jonas Mekas, οι ηθοποιοί Ellen Burstyn, Elaine Stritch, Paul Giamatti και Maggy Gyllenhaal, η πορνοστάρ Bobbi Starr, η παραολυμπιονίκης και μοντέλο Aimee Mullins, ο 94χρονος αρχηγός της φυλής των Ινδιάνων Lakota και εκατοντάδες ακόμη εμβληματικές φιγούρες της σύγχρονης αμερικανικής μυθολογίας.Τον Μέιλερ υποδύεται ο ίδιος ο γιος του συγγραφέα, Τζον Μπάφαλο Μέιλερ.
"Ο Νόρμαν ήταν πολύ ευαίσθητος και γεμάτος αμφιβολίες," λέει ο Rushdie, καθώς το φάντασμα του συγγραφέα περιδιαβαίνει το δωμάτιο.
Ο Μέιλερ μετενσαρκώνεται τρεις φορές, ενώ η ψυχή του μετενσαρκώνεται σε τρία διαφορετικά κλασικά αμερικανικά αυτοκίνητα: ένα Chrysler Imperial του 1967, ένα χρυσό Pontiac Firebird Trans Am του '79 και ένα περιπολικό Ford Crown του '79.
Ο ίδιος ο Μπάρνεϊ στην ταινία είναι ένα φάντασμα ντυμένο στα χρυσά του γεννημένου στο Ντιτρόϊτ καλλιτέχνη James Lee Byars. Είναι ένας φόρος τιμής σε έναν εννοιολογικό καλλιτέχνη, ο οποίος συνέδεσε τον μινιμαλισμό, την εννοιολογική τέχνη και το ζεν. Το 1994 ο Byars, φορώντας ενα χρυσό κοστούμι, κείτεται στο πάτωμα μιας γκαλερί η οποία είναι εξ ολοκλήρου καλυμμένη με χρυσά φύλλα, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ίδιας του της εξαφάνισης. Ονομάστηκε ο θάνατος του James Lee Byars. Ο καλλιτέχνης, που πέθανε στο Κάιρο τρία χρόνια αργότερα, συχνά περιέγραφε τον εαυτό του ως "τον πιο διάσημο άγνωστο καλλιτέχνη του κόσμου".Ένα ρεφρέν του Χέμινγουέι εμφανίζεται στην τελευταία σκηνή του River of Fundament. Η ιστορία του Ματιού του Μπατάιγ είναι εκεί όπως ο Γέητς, ο Ουίτμαν και ο Μπάροουζ. Το λιμπρέτο του είναι παραγεμισμένο με παραπομπές στη ποπ κουλτούρα, την τέχνη και τη λογοτεχνία.
Επίσης, προκαλεί τη διαστροφή των δικών μας φαντασιώσεων. Ο Μπάρνεϊ θέλει η δουλειά του να διαβαστεί αλλά όχι πάντα με την παραδοσιακή ερμηνεία του όρου. Όπως Γιόζεφ Μπόϋς, ο Μπάρνεϊ δημιουργεί ιστορίες και μύθους γύρω από κάθε έκφανση της δουλειάς του, ανοίγει ένα παράθυρο στη δική του προσωπική χαώδη ιδεολογία. Αλλά το να χάνεσαι μέσα στη δουλειά του Μπάρνεϊ μπορεί να είναι και καλό.
Λίγα ακόμα λόγια για τον Μάθιου Μπάρνεϊ
Ο Μάθιου Μπάρνεϊ είναι μια κινητή επιτυχία. Έφυγε από το Yale το 1989, όταν έδωσε μόνος του μια παράσταση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο το 1992 και όταν εμφανίστηκε στο Documenta 9 και στο Biennial έναν χρόνο αργότερα. H αλήθεια είναι ότι η τέχνη του δεν ήταν ποτέ για τον καθένα. Όντας γλύπτης, περφόρμερ και σκηνοθέτης, ο Μπάρνεϊ συχνά εξελίσσει τα έργα του με το πέρασμα των ετών.
Ξεκίνησε τη συλλογή του, με τίτλο (Drawing Restraint) το 1987, κυκλοφορώντας μια ταινία το 2005, το Drawing Restraint 9, γυρισμένη σε ένα ισλανδικό φαλαινοθηρικό και με πρωταγωνίστρια την τότε σύντροφό του, Μπιόρκ. Οι ταινίες του Μπάρνεϊ με τίτλο Cremaster Cycle, (οι οποίες ολοκληρώθηκαν μεταξύ του 1994 και του 2002 και ονομάστηκαν έτσι από τους μυς που ελέγχουν την άνοδο και την πτώση των όρχεων) ήταν περίεργα, βασανιστικά, μυθολογικά αινίγματα, τα οποία κινούνταν από την κέλτικη μυθολογία και τους μοτοσυκλετικούς αγώνες TT στη νήσο του Μαν, σε σκηνές από το μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης, με πρωταγωνιστές εκτελεστές της μαφίας, εμπνευσμένες από τη οδοντιατρική και με τον Γκάρι Γκίλμορ και τον γλύπτη Ρίτσαρντ Σερρά σαν μεγάλο ειδικό του τεκτονισμού.Αυτό που ενώνει όλα τα έργα του Μπάρνεϊ είναι η ψύχωση με το σώμα, τη ζωή και τον θάνατο, η δημιουργικότητα, τα συστήματα της πίστης, η δύναμη και η βιομηχανία.
* * *
Αλλαγή τοπίου και χώρου. Θέατρο εκτός θεάτρου και χωρίς ηθοποιούς. Στην πλατεία Κοτζιά. Στο δημόσιο χώρο της πλατείας, οι θεατές γίνονται οι πρωταγωνιστές ενός αποκαλυπτικού παιχνιδιού, η έκβαση του οποίου εξαρτάται αποκλειστικά από εκείνους.
Το έργο αυτό ανάγει τον θεατή από απλό παρατηρητή σε περφόρμερ, αλλά και παίκτη ενός τρισδιάστατου παιχνιδιού ρόλων, το οποίο αντλεί τους κανόνες του από τη στατιστική, ενώ συγχρόνως μοιάζει με ανθρωπολογικό, κοινωνιολογικό, πολιτικό και οντολογικό πείραμα. Ο κάθε θεατής φοράει ένα ζευγάρι ακουστικά και δέχεται τις ερωτήσεις μιας φωνής. Η φωνή καλεί τους θεατές να χωριστούν σε ομάδες και υπο-ομάδες, ανάλογα με τις επιλογές τους, και τους αναθέτει ρόλους φυλακισμένων, δεσμοφυλάκων και εκπροσώπων του Ερυθρού Σταυρού σε μια διαδραστική και πέρα για πέρα αποκαλυπτική αναπαράσταση.
Οι θεατές παραμένουν βωβοί· οι χειρονομίες και οι σιωπηλές επιλογές τους, οι δράσεις και οι αντιδράσεις τους, η τροχιά τους στο χώρο είναι αρκούντως δηλωτικές. Μια παράδοξη χορογραφία του πλήθους εκτυλίσσεται στο κέντρο της πλατείας. Ο πολυβραβευμένος δημιουργός Ροζέρ Μπερνάτ στήνει από το 2008 το ιδιότυπο αυτό θέαμα σε ανοιχτούς δημόσιους χώρους, από τη Βαρκελώνη μέχρι το Ρίο ντε Τζανέιρο και από το Λονδίνο μέχρι το Τόκυο. Ποιος νιώθει έτοιμος για μια βωβή, δημόσια εξομολόγηση;
Σε παράλληλη δράση, στη Στέγη, μια συζήτηση στο πλαίσιο του Domini Public. «Η δημοκρατία χθες, σήμερα, αύριο: Κρίση και προοπτικές», την Κυριακή 31 Μαΐου.
Όλοι σήμερα μιλούν για κρίση της δημοκρατίας. Οι παράμετροί της είναι ποικίλες και πολυεπίπεδες, καθώς αφορούν τη βαθμιαία απομάκρυνση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων από το λαϊκό δημοκρατικό έλεγχο, την αλλοίωση και υπονόμευση των θεσμών αντιπροσώπευσης, την ανισομερή κατανομή δύναμης ανάμεσα στους πολλούς και τους λίγους, την απαξίωση του δημόσιου χώρου, αλλά και τον πολιτικό κυνισμό. Τα επίπεδα εκδήλωσης της κρίσης είναι επίσης πολλαπλά, καθώς από το τοπικό και εθνικό επίπεδο βαίνει προς εκείνο του «δημοκρατικού ελλείμματος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πολιτικών συνεπαγωγών της παγκοσμιοποίησης.
***
Αυτοί οι τύποι που λέγονται FC Bergman, είναι ένα αληθινό κλαμπ ποδοσφαίρου. Στην τέχνη. Παίζουν μπάλα με τις έννοιες. Έχουν το αξιοπερίεργο όνομα FC Bergman (Football Club Bergman, δηλαδή Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Μπέργκμαν), η οποία ανακυκλώνει στις σκηνικές της αλληγορίες στοιχεία από cult ταινίες τρόμου της δεκαετίας του 1970, αλλά και από τις παραγωγές κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, από το φιλμικό σύμπαν των Ingmar Bergman, Roy Andersson, David Lynch και Lars von Trier, καθώς επίσης από τα χάπενινγκ, τις εικαστικές τέχνες και τα βιντεοκλίπ!
Το πιο σημαντικό για ένα θεατή είναι το ότι στήνουν βουβές παραστάσεις. Σε έναν κόσμο που μιλά ακατάπαυστα η υποχρεωτική σιωπή διαστέλλει τη φόρμα του θεάματος. Στην σκηνή της Στέγης θα στήσουν ένα αληθινό χωριό με ξύλινα καλυβάκια. Σούπερ ρεαλιστικό. Με δάσος στο βάθος. Με αληθινά δέντρα και βρεγμένα φύλλα. Ένας κάμεραμαν τρυπώνει στα έξι ξύλινα καλυβάκια. Θα προβάλλει σε γιγαντοοθόνες τα όσα παρανοϊκά εκτυλίσσονται εκεί. Η μικρή κοινότητα γευματίζει, γλεντά, ερωτοτροπεί, αυνανίζεται, φτάνει στα όρια της ψύχωσης: ένας υπερρεαλιστικός μικρόκοσμος, απ’ όπου κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Δεν θα ακούσουμε ποτέ τους κατοίκους της να μιλούν. Θα τους δούμε, όμως, να ζουν υπό την απειλή μιας επικείμενης καταστροφής σε μια 55λεπτη βωβή τελετουργία θεατρικών και φιλμικών tableaux-vivants, που μιλά με τον τρόπο της σκοτεινής αλληγορίας για την οδυνηρή ομορφιά της αποτυχίας, την ήττα του ορθολογισμού και την αδυσώπητη σαγήνη των ενστίκτων.
Ο τίτλος της παράστασης 300 x 50 x30 αναφέρεται στις διαστάσεις που είχε, σύμφωνα με τη Βίβλο, η Κιβωτός του Νώε: 300 πήχεις μήκος, 50 πήχεις πλάτος και 30 πήχεις ύψος.13 ηθοποιοί, 80 εθελοντές Φίλοι της Στέγης και ένα ολόκληρο χωριό επί σκηνής. Οι FC Bergman αντιμετωπίζουν με συμπόνια και κατανόηση τους ανήσυχους χαρακτήρες τους, ο καθένας εκ των οποίων προσπαθεί με το δικό του τρόπο να αντιπαλέψει την αμαρτωλή φύση του. Μια ζωντανή εκδήλωση παίρνει σάρκα και οστά, ένα οπτικό θέαμα ξετυλίγεται.
Και μέσα σε αυτή τη βωβή συμφωνία θεατή-δημιουργού, θα δημιουργηθεί το δικό μας ατομικό έργο μέσα στους ελεύθερους συνειρμούς που προκαλεί το να βλέπεις εικόνες οικείες και εντελώς ξένες.
To πρόγραμμα αναλυτικά:
Stills | Kris Verdonck
21-31 Μαΐου 2015
Εκτός Στέγης, Δωρεάν προβολές
Χαριλάου Τρικούπη 12 | Παρνασσού & Παπαρηγοπούλου (Πλατεία Κλαυθμώνος) | Σίνα 8 & Βησσαρίωνος, 22:00-1:00
X Apartments – Athens
21-24 Μαΐου 2015
Εκτός Στέγης
Διαδρομή 1η
Σημείο εκκίνησης: Καφέ «Κρικέλας», Δηληγιάννη 2 (Σταθμός Μετρό Μεταξουργείο – Έξοδος Δηληγιάννη)
Διαδρομή 2η
Σημείο εκκίνησης: Καφέ “Pronto”, Λιοσίων 161 (Σταθμός Μετρό Αττική – Έξοδος Λιοσίων 149-169)
Ώρες παραστάσεων: Πε-Κυρ 16:00-20:00 (οι διαδρομές ξεκινούν κάθε 10 λεπτά, με 2 θεατές ανά διαδρομή).
Εισιτήρια: 10 € | Φοιτ. & Άνεργοι 5 €
Πραγματοποιείται στα ελληνικά και τα αγγλικά
Matthew Barney και Jonathan Bepler
River of Fundament
22-24 Μαΐου 2015
Στέγη | Κεντρική Σκηνή
19:00
Εισιτήρια: 10 € | Φοιτ. & Άνεργοι 5 €
Το River of Fundament προβάλλεται ανά τον κόσμο από το Manchester International Festival, εκ μέρους των καλλιτεχνών.
1η Πράξη (1 ώρα και 55 λεπτά)
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
2η Πράξη (1 ώρα και 40 λεπτά)
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
3η Πράξη (1 ώρα και 36 λεπτά)
Στα αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους
Roger Bernat
Domini Public
29-31 Μαΐου 2015
Εκτός Στέγης
19:00 και 21:00 | Πλατεία Κοτζιά (οδός Αιόλου, απέναντι από το Δημαρχείο)
Εισιτήρια: 10 € | Φοιτ. & Άνεργοι 5 €
Πραγματοποιείται στα ελληνικά και τα αγγλικά
Toneelhuis / FC Bergman
300 el x 50 el x 30 el
29-30 Μαΐου 2015
Στέγη | Κεντρική Σκηνή
21:00
Εισιτήρια: 10 € | Φοιτ. & Άνεργοι 5 €
Χωρίς λόγια
Πληροφορίες: www.sgt.gr
σχόλια