Είναι περίπου μεσημέρι, από τη μαγική είσοδο του νεοκλασικού της Βενιζέλου αναδύεται μια λιγωτική ευωδιά κατσαρόλας που κάτι νόστιμο μαγειρεύει στα βάθη της, στους ορόφους επικρατεί μια απόλυτη σιγαλιά, παρέα με τον Δημήτρη Κοπαράνη, νοιώθουμε σαν μόλις να μπήκαμε σε ένα αλλόκοτο σύμπαν. Χαμηλόφωνα και με τον ενθουσιασμό των παιδιών που ανακάλυψαν ξεκλείδωτη την πόρτα του στοιχειωμένου πύργου, περιφερόμαστε σε ορόφους μιας υπέροχης νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, η εγκατάλειψη και η ζωή μαζί, σε μια εναλλακτική οπτική που βάφει φούξια και τιρκουάζ τις καρέκλες της μπροστά σε έναν τοίχο που καταρρέει την παλιά του αρχοντιά.
Τα ξύλινα παρκέ τρίζουν όσο σκαλίζουμε τους τίτλους της δανειστικής βιβλιοθήκης, μια πείνα να χωθείς στις πολυθρόνες και να διαβάσεις όσα σου ξέφυγαν στα χρόνια, πιο κάτω το παντοπωλείο. Μια άλλη πείνα, να ψωνίσεις καλλυντικά, φρέσκα λαχανικά, σπάνια γαλακτοκομικά μικρής παραγωγής, λάδια, βαζάκια με νοστιμιές, αθώο φαγητό της φύσης και της εναλλακτικής νοοτροπίας που δεν θέλει μεσάζοντες στα πόδια της. Γεμίζουμε σακκούλες με μήλα και καροτάκια σαν ζωγραφιές, τσίπουρο από το κτήμα «Ζατζητάδε», μαρμελάδα καρπούζι και κάστανο με σοκολάτα από τη «Γλυκομαγεία», μπάρες από χαρούπι, κεφίρ, παστέλι με μαστίχα και γλυκάνισο της «Annie". Και επιμένοντας, βασανιστική, η άλλη πείνα από τις μυρωδιές της κουζίνας που μαγειρεύει, ρωτάμε κάθε τρεις και λίγο, σαν ανυπόμονα μωρά, το φαγητό, λέει, θα είναι έτοιμο στις 2, τότε που ξεκινά και το σερβίρισμα.
Άστεγος, φοιτητής ή πάμπλουτος, ό,τι κι αν είσαι, δεν αξίζει να ψωνίζεις και να μαγειρεύεις, όταν υπάρχει το ταλέντο των κοριτσιών και τα αγνά υλικά της «Μικρόπολης»
Περνάμε στην άδεια ακόμη σάλα με τους κόκκινους τοίχους, καθόμαστε στο τραπεζάκι του μπαλκονιού με την παραμυθένια θέα στα απέναντι νεοκλασικά, πίνουμε καφέ μελετώντας το αναρτημένο μενού της κάθε μέρας.
Η «Αντίπεινα» αντεπιτίθεται με μια ολόφρεσκη κουζίνα «κοινωνικής ενίσχυσης», μαγειρεμένη με τα καλύτερα υλικά των μικρών παραγωγών, υγιεινή και σπιτίσια. Τα κορίτσια-εθελοντές-μαγείρισσες, ετοιμάζουν τα πιάτα που θα πουληθούν μόλις 1 ευρώ οι σαλάτες και 3 ευρώ το τεράστιο πιάτο με τα συνοδευτικά του, το ψωμάκι διατίθεται δωρεάν. Όσο χυλώνει η φασολάδα, μιλώ με τα παιδιά, προσπαθώντας να κατανοήσω το πνεύμα τους. Εγώ πάντα μπερδεύομαι με τους όρους της εναλλακτικής γλώσσας, τις κοοπερατίβες και τις κοινοπραξίες, τα παιδιά είναι φειδωλά στα λόγια τους, οπότε θα σας πω μόνον πως εδώ είναι ένας «κοινωνικός χώρος για την ελευθερία» που διοργανώνει χίλιες-μύριες δραστηριότητες, εκτός από το φαγάκι που εναγωνίως περιμένουμε από τις για-ένα-μεσημέρι-μαμάδες μας στην κουζίνα!
Φάγαμε μια ολοζώντανη μαρουλοσαλάτα, μια εξαιρετική φρέσκια πολίτικη σαλάτα, μαυρομάτικα με λαχανικά, μια χυλωμένη όλο άρωμα αληθινή φασολάδα και σας ορκίζομαι-το νοστιμότερο, τεράστιο, αφράτο, αρωματικό μπιφτέκι που έχω φάει στη ζωή μου, με έναν πουρέ-όνειρο, γεμάτο από το άρωμα του αληθινού, αγελαδινού βούτυρου. Και δώσαμε, 8 ευρώ!
Άστεγος, φοιτητής ή πάμπλουτος, ό,τι κι αν είσαι, δεν αξίζει να ψωνίζεις και να μαγειρεύεις, όταν υπάρχει το ταλέντο των κοριτσιών και τα αγνά υλικά της «Μικρόπολης». Κλείσε την κουζίνα και ανοίξου στην «κοινωνική κουζίνα»!
Μικρόπολις, Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου 18, Θεσσαλονίκη, 6978467825
σχόλια