Σήμερα δεν έχουμε λίστα ενός συγκεκριμένου καλλιτέχνη ή συγκροτήματος για αρχάριους, αλλά ολόκληρη εισαγωγή στην "Καλή Μουσική", κάτι που μου θύμισε κάτι τέλεια βιβλιαράκια που διάβαζα μικρός και είχαν ως τίτλο «Το εγκόλπιον του καλού μπλοφαδόρου...» (για τη διαφήμιση/μουσική/δημόσιες σχέσεις κλπ). 

Η Αγγελική Κοντακιώτη που είχε την ιδέα να το κάνει για μας, θα περιέγραφε τον εαυτό της κάπως έτσι: "Καλλιεργημένο κορίτσι της Αθήνας, που ακούει καθαρά και βρώμικα είδη μουσικής, και φτιάχνει λίστες. Πολλά ωραία πράγματα εκεί έξω, είναι στη λίστα της. Κι όσα δεν πρόλαβε, ή ανέβαλλε. Κι αυτά."

Η Αγγελική αναλαμβάνει σήμερα αυτό το δύσκολο και φιλόδοξο έργο, και το φέρνει σε επιτυχία με τρόπο απολαυστικό, φτιάχνοντας μια λίστα με τον εξωφρενικά βαρύγδουπο τίτλο...

Facebook Twitter

Γράφει λοιπόν:

Είσαι τύπος που στην ερώτηση «τι μουσική ακούς;» απαντάει «δεν έχω πρόβλημα, τα πάντα». (Αυτή είναι πολύ λάθος απάντηση γενικά, αλλά θα το καταλάβεις σε πιο εξελιγμένο μουσικό στάδιο). Βγαίνεις σε ελληνάδικα, κάνεις clubbing, πας μπουζούκια, πίνεις ποτάρες σε greek nights κι οι σταθμοί στο αμάξι κρατούν απόσταση ασφαλείας από το Τρίτο Πρόγραμμα.

Τώρα ή που καψουρεύτηκες ψαγμένο γκομενάκι και όλο αυτό έχει απώτερο σκοπό (και εύχομαι να σου μείνει και κάτι), ή που βαρέθηκες να σε παίρνουν στο ψιλό γι’αυτά που ακούς. 

Αυτός ο οδηγός, είναι για σένα που θες να αποδείξεις ότι κάτι σκαμπάζεις από καλή μουσική. Στο πώς θα κινηθείς, υπάρχουν δύο επιλογές. 

1) Πας με την δόλια οδό, με σκοπό να εντυπωσιάσεις την κατάλληλη στιγμή, πας ένα βήμα πιο πέρα απ’όλους με ό,τι μόλις κυκλοφόρησε στην παγκόσμια δισκογραφία και δεν έχουν προλάβει να κάνουν catching up οι υπόλοιποι. Αν θες μια συμβουλή, που θες, αυτή η τακτική σε καλό δε θα βγει, αφού θα σε αποκαλύψει στο χρόνο που χρειάζεται ένα μήλο να αρχίσει να μαυρίζει. Θα ανοίξει συζήτηση και σύντομα θα βρεθείς να απαντάς με «δε φαντάζεσαι πόσο συμφωνώ με αυτό που είπες» χωρίς να ξέρεις για τι μιλάτε. 

2) Μονόδρομος είναι ουσιαστικά. Στο ποδόσφαιρο θα το λέγαμε «μάθε λίγο μπαλίτσα».

Πριν ξεκινήσουμε, θα πρέπει να κάνουμε το τεστ του ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να καταλάβεις τη γλώσσα της καλής μουσικής. Αν σκαμπάζεις. Σε αυτό το σημείο δυστυχώς, κάποιοι θα απορριφθούν και θα γυρίσουν σε υπόγεια σκυλάδικα. Συγνώμη. 

Άκου αυτό: 

Αν αισθάνθηκες πράγματα να κινούνται μέσα σου ενώ έπαιζε, έχεις κάποιες ελπίδες και μπορούμε να προχωρήσουμε. Ίσως παρατήρησες ότι υπάρχουν παραπάνω από δύο επίπεδα σε αυτό το κομμάτι, περίεργο θα σκεφτείς, η ελαφρολαϊκή μουσική γιατί δεν το σκέφτηκε ποτέ. Εύλογο.

Προσδέσου, ξεκινάμε.

1.

Αληθινή μουσική

Ο Sébastien Tellier με το La Ritournelle θυμίζει ταλαντούχο Ιησού (υπονόησα αυτό που υποψιάστηκες).

Πόσταρέ το τοίχο. Πρέπει να το παραδεχτείς πάντως, άλλο να αφιερώνεις Αν είσαι ένα αστέρι του Βέρτη, κι άλλο τώρα Ριτουρνέλ που αν το αποδομήσεις λέει και «κάνουμε έρωτα στο γρασίδι κάτω απ’το φεγγάρι», για να μην περνάς και τη φάση για τίποτα φλωριά.

Give me more: L'amour naissant, L'Amour Et La Violence, Love, Roche.

2.

The Cure

Θυμάσαι που είναι Παρασκευή και είσαι ερωτευμένος; Να το εξελίξουμε λίγο ακόμα. Και μπορεί να χοροπηδάμε σε κάποια, αλλά ο πυρήνας του γκρουπ είναι σκοτεινός κι απόκοσμος, όπως εκφράζεται μέσα από τον Ρόμπερτ Σμιθ. «I had no desire to be famous; I just wanted to make the greatest music ever made.» Δεν είπε ο Χατζηγιάννης, ποτέ.

Give me more: A Forest , Lovesong, Just Like Heaven, Boys Don't Cry, Fascination Street

3.

Radiohead

Ρέκβιεμ σε όσα άκουγες μέχρι τώρα. Από δω ο Τομ, ο Τζονι, ο Εντ, ο Κολιν κι ο Φιλ, που όταν γνωρίστηκαν ήταν ακόμα στο σχολείο ως συμμαθητές. Θα μου πεις πόσο συχνά συμβαίνει αυτό, θα σου πω πόσο συχνά συμβαίνει αυτό: Reckoner 

Give me more: Creep, Everything In Its Right Place, Lotus Flower, True Love Waits, Idioteque (μα φυσικά), Lucky 

4. 

Επανάλαβε με πειστικότητα. (Τι μουσική ακούς;) “Ακούω Portishead..”.

Ότι έχεις και ευαισθησίες δηλαδή εκτός από γούστο. Και είσαι και σέξυ. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να εχει ακούσει Πόρτισχεντ και να μην έχει κατανοήσει τι σημαίνει ατμοσφαιρικότητα στη μουσική (τι σου λέω τώρα). Δεν θα ρθεις τώρα εσύ να πεις το αντίθετο.. Παρόλο σου τον Οικονομόπουλο, το Give Me A Reason To Love You (κατά κόσμον Glory Box) πρέπει να το ξέρεις. Η φωνή της Beth είναι από άλλο πλανήτη. Και της Πάολα εντάξει, αλλά και της Beth. 

Give me more: Numb, Over, Sour Times, Mysterons, Roads

(κατόπιν αυτού μπορείς να λες ότι ακούς και trip hop. Lol)

5.

Depeche Mode

Αυτό που έχουν χτίσει τόσα χρόνια (1981 με 2013 που βγήκε το τελευταίο αλμπουμ) είναι τεράστιο. Μη φανταστείς ότι είναι τίποτα ιδιαίτερο, απλά το VH1 τους ταξινόμησε στη θέση #98 στην λίστα με τους 100 καλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Αρκετά πιο χαμηλά απ΄το Μαζώ, εννοείται. Από τα κλασικά Enjoy The Silence, και Personal Jesus που σίγουρα έχεις στα αφτιά σου, όχι ότι ξέρω τι έχεις στα αφτιά σου, μέχρι τα πιο πρόσφατα Wrong και Heaven, αυτό το μπαντ δεν μπορεί να μη σε συγκινήσει. 

Για να το τερματίσω και στο νούμερο πέντε, είναι σαν να σε μεγάλωσαν οι Depeche Mode και να μην το ξέρεις.

Give me more: Never Let Me Down Again, Precious, Policy of Truth, Stripped, People Are People, Home και τα ρέστα.

6.

Τhe Smiths

Wiki time. “First indie outsiders to achieve mainstream success on their own terms”. "Most influential artists ever" είπε το NME το 2002, καπελώνοντας ακόμα και τους Beatles. Τραγουδάει-συνθέτει ο Steven Patrick Morrissey. Γιατί να ακούσεις The Smiths; Επειδή αν έχεις τάσεις φυγής, θα σε πάνε βόλτα. Και ακόμα κι αν δεν έχεις τάσεις φυγής και ποιος δε θέλει να πάει βόλτα;

Give me more: This Charming Man, Please, Please, Please Let Me Get What I Want, Some Girls Are Bigger Than Others , Asleep 

(Λίγη ίντριγκα: Ο Ρομπερτ Σμιθ-The Cure-τον είδαμε προηγουμένως, έχει κάνει δηλώσεις μίσους για το Morrissey, κι ο Morissey για τον Smith-ενίοτε επιπέδου δημοτικού. Τελευταία, κάπως προόδευσε η σχέση και ο Ρομπερτ κάλεσε το Μόρισευ και σε ένα απ’τα ιδιωτικά του πάρτυ, κι ο Morissey τον είπε “nice person”. Τέτοια πρόοδος.)

7.

NIRVANA

Αν δεν έχεις ακούσει Νιρβάνα, δεν έχεις ακούσει την αλήθεια (ποιους Σεξπίστολς). Κι όταν λέμε Νιρβάνα δεν εννοούμε το Smells like teen spirit, που το έχει παίξει και το τελευταίο μεηνστριμ κλαμπ (στο οποίο προφανέστατα έχω βρεθεί για καθαρά ερευνητικούς σκοπούς). 

Αν ο Κερτ ήταν άσχημος και δεν αυτοκτονούσε μπαίνοντας στο ένδοξο κλαμπ 27, πιστεύω ειλικρινά ότι θα γινόταν με πολύ μικρότερα βήματα, παγκόσμιος θρύλος. Αλλά ήταν πανέμορφος και αυτοκτόνησε στα καταραμένα 27. Και η ευαισθησία του αποτυπώνεται απολαυστικά στη φωνή του, ευτυχώς. 

Give me more: Heart-Shaped Box, In Bloom, Rape Me, Dumb, Something in the Way, Sappy  

[+] 

Και κλασική μουσική ρε θηρίο;

Αν θες να το παίξεις της κλασικής και να πείσεις, μην αρχίσεις τις γενικότητες «ακούω Μότσαρτ, Μπετόβεν, Μπαχ» ή «οι 4 εποχές του Βιβάλντι γαμάνε». Πες κάτι πιο ψαγμένο. Κανέναν Borodin, κανέναν Strauss. Rachmaninoff έστω. Ακόμα καλύτερα, άκου κιόλας. 

Από εγχώρια δρώμενα, τώρα στην Ελλάδα ακούμε Σtella, έκανε επιτυχία με αυτό:

 και έχεις περισσότερες πιθανότητες να σου αρέσει αυτό:

*Υποθέτω ότι ένας βασικός φόβος, είναι στο πώς θα βιώνεις πλέον το ντέρτι, το νταλκά, και το σεκλέτι. Να μην ανησυχείς όσο υπάρχουν τέτοια κομμάτια. Νομίζω καλύπτεσαι. 

Ωστόσο, όταν σε συνεπάρει ο καημός, σηκώνεσαι απ’τα κρουστά σου και κάνεις αυτό. Πήγαινε στο 3.20 (όλα τα δυνατά γέλια του κόσμου γι’αυτή τη συγκυριακή στιγμή):

Αυτό φίλε θα σ’το δώσω. Σε αυτό το σημείο το μπουζούκι σκόραρε.
Απ’την άλλη, καιρό είχε να του συμβεί.