Ένα από τα πιο δημοφιλή και αγαπητά μιούζικαλς παγκοσμίως σε μουσική και στίχους του Cole Porter, το Kiss me Kate, θα δούμε στο Ηρώδειο στις 24 Ιουνίου από την Καμεράτα. Με αφετηρία το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, “Το ημέρωμα της στρίγκλας”, θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα μιούζικαλ στην ιστορία του μουσικού θεάτρου, το Kiss me Kate, γίνεται αυτόματα επιτυχία σε όποιο μέρος του πλανήτη ανεβαίνει. Μουσική που μαγνητίζει, χιούμορ και συγκίνηση, μέσα από το έργο ενός χαρισματικού δημιουργού απογειώνουν τη δράση. Η Καμεράτα ξανοίγεται για πρώτη φορά σε αυτό το είδος του μουσικού θεάτρου, με το γνωστό της πάθος για διαρκή πειραματισμό, ενώ το έργο παρουσιάζεται στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην αυθεντική γραφή του 1948.
Είναι ένα έργο τέχνης που δεν μπορώ να το κατατάξω ούτε στην όπερα, ούτε στο μιούζικαλ, ούτε στο θέατρο. Ένας τέλειος συνδυασμός μουσικού θεάτρου σε ένα ιδιοφυές σενάριο, ένα αντιδάνειο από τη Στρίγγλα που έγινε αρνάκι του Σαίξπηρ, αλλά ενταγμένο στην σύγχρονη εποχή, κρατώντας όμως ένα μεγάλο κομμάτι του Σαίξπηρ μέσα.
Σε ένα διάλειμμα των προβών, μιλήσαμε με τον μαέστρο και καλλιτεχνικό διευθυντή της Καμεράτα, Γιώργο Πέτρου για το μιούζικαλ, την υπέροχη αυτή ορχήστρα και τα σχέδιά τους.
Πώς αποφασίσατε φέτος να κάνετε το Kiss me Kate;
Έχω μια έντονη σχέση με το μουσικό θέατρο, παράλληλα με μια διαρκή ανάγκη να εκτελούνται διαρκώς καινούργια πράγματα από την Καμεράτα. Με τον ίδιο τρόπο και την ίδια επιθυμία ανακαλύψαμε την όπερα του 18ου αιώνα με όργανα εποχής και την ελληνική οπερέτα. Το Kiss me Kate ανήκει σε μια λίστα έργων που θα ήθελα να κάνουμε και το θεωρώ ως ένα από τα σπουδαιότερα έργα του 20ου αιώνα. Πιστεύω ειλικρινά ότι κανένα μιούζικαλ δεν είναι σαν αυτό.
Μου εξηγείτε γιατί;
Είναι ένα έργο τέχνης που δεν μπορώ να το κατατάξω ούτε στην όπερα, ούτε στο μιούζικαλ, ούτε στο θέατρο. Ένας τέλειος συνδυασμός μουσικού θεάτρου σε ένα ιδιοφυές σενάριο, ένα αντιδάνειο από τη Στρίγγλα που έγινε αρνάκι του Σαίξπηρ, αλλά ενταγμένο στην σύγχρονη εποχή, κρατώντας όμως ένα μεγάλο κομμάτι του Σαίξπηρ μέσα. Και με μια μουσική μοναδικής δραματικότητας, είναι κωμωδία, αλλά είναι υποδειγματικός ο τρόπος του πώς η μουσική ντύνει τόσο αποτελεσματικά το δράμα, και last but not least, η μοναδική ενορχήστρωση του Robert Russell Bennett. Ένας από τους μεγάλους Αμερικανούς συνθέτες των αρχών του 20ου αιώνα, σε αυτόν μάλιστα, απευθύνθηκε και ο Στραβίνσκι όταν πήγε στην Αμερική και ήθελε να ενορχηστρώσει κομμάτια για ορχήστρα. Ο Bennett είναι ο «μαγικός συνθέτης» της χρυσής 20ετίας του Broadway.
Εσείς στην παράσταση τι έχετε κρατήσει ακριβώς;
Εμείς στο έργο έχουμε κρατήσει τη δική του, φυσική ενορχήστρωση, όπως ακριβώς παρουσιάστηκε το 1948, τότε που γίνονταν μεγάλες παραγωγές στο Broadway, με 30- 35 μέλη ορχήστρα. Η αλλαγή σήμερα, είναι εμφανής. Στο Broadway δεν υπάρχουν παραπάνω από 10 – 12 μουσικοί που χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό ήχο. Εμείς είμαστε μια συμφωνική ορχήστρα, μια κλασική ορχήστρα, και η ενορχήστρωση αυτή χρησιμοποιεί τον ακουστικό, συμφωνικό ήχο, με έναν μοναδικό τρόπο. Εγώ δεν έχω δει ξανά κάτι τόσο εντυπωσιακό.
Πόσα άτομα αποτελούν την ορχήστρα;
Στο συγκεκριμένο έργο είμαστε 36, 37 άτομα, ένα πολύ μεγάλο σύνολο.
Θα μου μιλήσετε για την προετοιμασία;
Ο Πάρης Μέξης σκηνοθετεί. Με τον Πάρη έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση και αγάπη και όταν συνεργαζόμαστε είμαστε διπλά παραγωγικοί, πράγμα σπάνιο. Το μιούζικαλ είναι χορός, τραγούδι, δηλαδή έχουμε ένα ensemble από 12 άτομα, που τα διαλέξαμε μέσα από ακροάσεις 200 ατόμων. Είναι άνθρωποι με μουσική παιδεία, σολίστ, κατά βάση, και κάποιοι από αυτούς, έχουν ένα μεγάλο ρόστερ από ρόλους, τόσο στη Λυρική όσο και αλλού, και είπαν ότι θέλουν να είναι σε αυτό το ensemble γιατί είναι απαιτητικό, με τραγούδια, χορό. Ο χορογράφος μας, ο John Todd, δημιουργεί πράγματα που εγώ δεν έχω ξαναδεί. Δεν θέλαμε να έχουμε αμιγώς χορευτές, θέλαμε να πετύχουμε επί σκηνής το να υπάρχουν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, άνθρωποι που χορεύουν, τραγουδούν, παίζουν και είναι ανθρώπινοι, όχι στυλιζαρισμένα πράγματα.
Το ευέλικτο σχήμα της Καμεράτας σας βοηθά;
Πάρα πολύ. Μας βοηθά σημαντικά. Ούτως ή άλλως αυτό το μικρό σχήμα και η απλή μουσική είναι που έκαναν τα θαύματα στο εξωτερικό. Η Καμεράτα έχει τρομερές επιτυχίες, πέρα των βραβείων, και των αναγνωρίσεων, είναι η μικρότερη ελληνική ορχήστρα που κάλεσαν τα Bronx, το proms του ΒΒC, και νομίζω η πρώτη ελληνική ορχήστρα που θα πάει στο φεστιβάλ του Salzburg του χρόνου το Μαϊο, το υψηλότερο επίπεδο που μπορεί να φθάσει κανείς.
Έχουμε κερδίσει πολύ κόσμο. Και έχουμε αποτελέσει, πιστεύω, σε μεγάλο βαθμό το παράδειγμα της επιμονής. Γιατί η Καμεράτα δεν έχασε την ποιότητά της. Αντιθέτως, όσο πιο δύσκολα της έρχονταν τα πράγματα, τόσο καλύτερα πήγαινε. Έκοβαν τις επιχορηγήσεις και εμείς πηγαίναμε στο Theatre D' Elysse.
Πόσα χρόνια είστε στην Καμεράτα;
Από το 2010. Με την Καμεράτα έχουμε πάρει ήδη τέσσερα Diapason d’ or, μέσα σε τρία χρόνια, δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Το βραβείο αυτό το δίνουν με μεγάλη δυσκολία οι Γάλλοι και σχεδόν ότι κάνουμε παίρνει αυτό το βραβείο.
Τι άλλο κάνετε φέτος το καλοκαίρι;
Στον αντίποδα του Kiss me Kate, έχουμε τα δύο μονόπρακτα του Γιώργου Κουρουπού, την Ιοκάστη και τον Πυλάδη τον Ιούλιο, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δύο έργα πολύ σκληρά, πολύ δυνατά, με τη Θοδώρα Αθανασίου, και την Μυρτώ Παπαθανασίου. Είναι κάτι που αγαπώ πολύ και περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία. Ο Κουρουπός είναι μεγάλος συνθέτης, μπορεί να σου γράψει από κάτι πολύ χατζιδακικό, μέχρι κάτι που να θυμίζει Μεσιάν, όπως είναι αυτά τα δύο έργα. Δεν είναι μουσική, είναι κάτι που βασίζεται στην προσωδία της ελληνικής γλώσσας. Ένας τρόπος να απαγγείλει κανείς, όπως στην Αρχαία Ελλάδα, που οι απαγγελίες εντάσσονταν στους μουσικούς κανόνες. Και υπάρχει και ένα ακόμη καλοκαιρινό, μια συναυλία με τον Γιάννη Κότσιρα. Ζήτησε ο ίδιος ο Κότσιρας τη δικιά μας την ορχήστρα, με τις νέες ενορχηστρώσεις που κάνει ο Βασιλικός για την Καμεράτα.
Είσαι υπέρ του να ανοίγεται η ορχήστρα σε πολλά πεδία;
Ναι, βέβαια υπάρχει ο κίνδυνος του «αχταρμά», όταν τα κάνεις όλα μέτρια. Αυτό που κάνω δεν είναι πραγματικά τα πάντα, θα κάνω για παράδειγμα, το Kiss me Kate, δεν κάνω γενικά μιούζικαλ, ούτε κάνω γενικά σύγχρονη μουσική, ούτε ελληνικό τραγούδι, κάνω το Γιάννη Κότσιρα. Είναι συγκεκριμένα και στοχευμένα αυτά που κάνουμε, πιο πολύ το πρότζεκτ παρά η ταμπέλα ότι κάνουμε και τζαζ και κλασσική, και όργανα εποχής. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, όλα είναι κάτι που θέλουμε να κάνουμε. Από την άλλη, αυτό ανανεώνει συνέχεια τον κόσμο μας, γιατί αυτός που έρχεται να δει τον Κότσιρα με εμάς, ενδεχομένως, να μην έρθει να δει το Kiss me Kate, και αυτός που θα έρθει σε αυτό, δεν θα έρθει να δει τον Κουρουπό, αλλά έχεις τρία διαφορετικά groups, από τα οποία κάποιοι θα κάνουν κάποια overlaps που θα έρθουν και στα δύο και στα τρία αλλά κατά βάση είναι διαφορετικά target groups.
Αυτά ανανεώνουν και εσάς;
Ναι πάρα πολύ. Χθες κάναμε μια θαυμάσια πρόβα του Kiss me Kate, και σήμερα, κάνουμε πρόβα τον Alessandro με μια μικρή ορχήστρα και τελείως άλλη λογική με όργανα του 18ου αιώνα. Φυσικά μας ανανεώνει αυτό.
Ποιο είναι αυτό που ζητάτε περισσότερο να έχετε σαν ορχήστρα, γιατί κινείστε σε ένα πεδίο το οποίο είναι σχεδόν διαλυμένο.
Δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος. Ειδικά, όταν είσαι όπως η Καμεράτα και περιμένεις χρήματα που ποτέ δεν έρχονται. Κάπως πρέπει να ζήσεις. Το γεγονός ότι η κατάσταση είναι δύσκολη το γνωρίζουν όλοι. Είναι μαχητές και εκείνοι κι εγώ. Δεν είναι εύκολα.
Πόσοι είστε σε σύνολο;
Είναι 10 έμμισθοι μουσικοί, και οι υπόλοιποι έκτακτοι συνεργαζόμενοι. Αυτοί οι μουσικοί είναι πια ιδρυτικά στελέχη της Καμεράτας και λένε πια «εγώ θα πεθάνω όρθιος». Είναι η ορχήστρα τους, δεν θα τους την πάρει κανείς, ούτε υπουργός, ούτε ΠτΔ, ούτε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ούτε εγώ. Αν θέλουν με διώχνουν αύριο, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους πάρει τίποτα. Ακόμη και αν τους κλείσεις όλες τις κάνουλες, η δυναμική των 10, 12 ή 20 ανθρώπων, υπάρχει και θα υπάρχει. Κι όσο και αν κάποιος θέλει να το υποτιμήσει, αυτοί οι άνθρωποι μεθαύριο θα ακουστούν ζωντανά στη γερμανική ραδιοφωνία. Για αυτούς θα μιλούν όλοι, για κανέναν άλλο.
Όλα αυτά τα χρόνια έχετε κερδίσει ή έχετε χάσει κόσμο;
Έχουμε κερδίσει πολύ κόσμο. Και έχουμε αποτελέσει, πιστεύω, σε μεγάλο βαθμό το παράδειγμα της επιμονής. Γιατί η Καμεράτα δεν έχασε την ποιότητά της. Αντιθέτως, όσο πιο δύσκολα της έρχονταν τα πράγματα, τόσο καλύτερα πήγαινε. Έκοβαν τις επιχορηγήσεις και εμείς πηγαίναμε στο Theatre D’ Elysse.
Η Kαμεράτα ήταν μια ορχήστρα πλούσια και αυτή η φήμη την ακολουθούσε για πολλά χρόνια. Αυτό πιστεύετε ότι έχει αλλάξει στη συνείδηση του κόσμου;
Πλέον ναι, γιατί είναι γνωστό ότι δεν είναι μια πλούσια ορχήστρα. Είναι πλούσια καλλιτεχνικά, και αυτό έχει κατακτηθεί, δεν το δώρησε κανείς. Τον πλούτο μπορείς να τον δωρίσεις, αλλά η κατάκτηση του επιπέδου σου και της φήμης της ορχήστρας, αποκτάται. Όλα τα ξένα έντυπα γράφουν για αυτή. Γερμανικό έντυπο είχε αφιερώσει δισέλιδο αφιέρωμα στην Καμεράτα. Το καλοκαίρι είμαστε καλεσμένοι σε ένα φεστιβάλ στην πόλη Froville της Γαλλίας, ενώ η μεγάλη συναυλία του καλοκαιριού θα δοθεί στο Palau de la Musica στη Βαρκελώνη. Με αυτό κάνουμε ντεμπούτο στην Ισπανία και θα μεταδοθεί ζωντανά σε όλη την Ισπανία.
Είστε πολύ δραστήριοι, μου λέτε τα μελλοντικά σας σχέδια;
Η επόμενη σεζόν ξεκινά με την ηχογράφηση πέντε δίσκων για τη Ντέκα, και ακολουθεί μια περιοδεία σε Μόσχα, Κρακοβία, και Άμστερνταμ. Είμαστε ,επίσης, residents στο φεστιβάλ Handel της Καρλσρούης, οι οποίοι είχαν μια δικιά τους ορχήστρα και από φέτος θα είμαστε εμείς. Και υπάρχει και η συνεργασία με την deutsche grammophon. Kάθε φορά προκύπτει κάτι ακόμη μεγαλύτερο , και η Καμεράτα έχει αποδείξει ότι είναι σε θέση να κατακτά κορυφές, άρα δεν ξέρω πού μπορεί να φθάσει. Τώρα είμαστε στον κόσμο του Κiss me Kate.
Πληροφορίες:
ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ
24 ΙΟΥNΙΟΥ
Cole Porter Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής
KISS ME KATE
Κείμενο: Sam και Bella Spewack
Στίχοι - μουσική: Cole Porter
Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου
Σκηνοθεσία/μετάφραση: Πάρις Μέξης-Γιώργος Πέτρου
Σκηνικά / κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Χορογραφίες: John Todd
ΔΙΑΝΟΜΗ
Lilly Vanessi/Kατερίνα: Ειρήνη Καράγιαννη
Fred Graham/Πετρούκιος: Χάρης Ανδριανός
Lois Lane/Μπιάνκα: Νάντια Κοντογεώργη
Bill Calhoun/Λουκέντιος: Ιάσονας Μανδυλάς
Δύο άντρες: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Δημήτρης Ναλμπάντης
Harry Trevor/Μπατίστα: Κώστας Βουτσάς
Ναύαρχος Harrison Howell: Χάρης Ρώμας
Ορτένσιος: Γιάννης Φίλιας
Γκρέμιος: Μιχάλης Ψύρρας
Χάττυ: Κωνσταντίνα Τσιριμώνα
Ralph: Αποστόλης Ψυχράμης
Χορεύουν: Μιμή Αντωνάκη, Αυγή Παναγιωτοπούλου, Seth Belliston, Μιχάλης Κριεμπάρδης.
Ένα φωνητικό σύνολο που αποτελείται από διακεκριμένους λυρικούς καλλιτέχνες.
Συμμετέχουν: Ελένη Σταμίδου, Αναστασία Κότσαλη, Βάγια Κωφού, Λητώ Μεσσήνη, Πένυ Δεληγιάννη, Μαριλένα Χρυσοχοΐδη, Κώστας Ζαμπούνης, Βαγγέλης Αγγελάκης, Τίμος Σιρλατζής, Γιάννης Φίλιας, Σωτήρης Τριάντης, Μιχάλης Ψύρρας.
Ώρα έναρξης: 21.00
Τιμές εισιτηρίων: VIP: 35€, 28€, Ζώνη A: 30€, 24€, Ζώνη B: 25€, 20€, Ζώνη C: 15€, 12€, Επάνω Διάζωμα: 10€, 8€, Φοιτητές, 65+: 10€, 5€, Άνεργοι, ΑΜΕΑ: 5€
σχόλια