Όταν είδα στο Τwitter την πρώτη φωτογραφία, αδιαφόρησα. Δεν έδωσα απολύτως καμία σημασία. Το ίδιο συνέβη και τη δεύτερη φορά, και την τρίτη. Λίγα λεπτά αργότερα, στο timeline εμφανίστηκε ακόμη μια λήψη του παιδιού που έμοιαζε να κοιμάται - κάπως άτσαλα - στην παραλία. Κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά τα tweets στα τουρκικά δεν έδιναν την πλήρη εικόνα της τραγωδίας και του θανάτου που περιείχε η φωτογραφία. Αν κάνεις αυτή τη δουλειά και περνάς άπειρες ώρες στο ίντερνετ, η αλήθεια είναι πως παθαίνεις ανοσία. Συνηθίζεις το αίμα, τη βία, την καταστροφή, το σεξ, το ακατάλληλο, το "ΣΟΚ". Η εικόνα καμιά φορά δε φτάνει από μόνη της για σε κρατήσει πάνω από 2 δευτερόλεπτα. Αυτοί είμαστε οι ιντερνετάδες - αν όχι όλοι, οι περισσότεροι.
Όταν κατάλαβα τι ακριβώς έβλεπα, αυτομάτως σκεφτόμουν αν την παγωμάρα που ένιωθα έπρεπε να τη μεταδώσω και να τη μοιράσω στο διαδίκτυο. Δίστασα και το άφησα στην άκρη. Ήξερα πως σε λίγη ώρα θα έκανε το γύρο του διαδικτύου, αλλά σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να τη βάλουν άλλοι και να ακολουθήσουμε, για να υπάρχει η ξεδιάντροπη δικαιολογία του "το παίζουν όλοι".
Όταν κατάλαβα τι ακριβώς έβλεπα, αυτομάτως σκεφτόμουν αν την παγωμάρα που ένιωθα έπρεπε να τη μεταδώσω και να τη μοιράσω στο διαδίκτυο. Δίστασα και το άφησα στην άκρη. Κόντεψα σχεδόν να μην ασχοληθώ καθόλου και να αδιαφορήσω. Συνεχίζοντας το χαζολόγημα, είχα την εικόνα καρφωμένη στο μυαλό μου. Ήξερα πως σε λίγη ώρα θα έκανε το γύρο του διαδικτύου, αλλά σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να τη βάλουν άλλοι και να ακολουθήσουμε, για να υπάρχει η ξεδιάντροπη δικαιολογία του "το παίζουν όλοι". Κότα δηλαδή. Κότα, αλλά ναι, πιστέψτε με, και νομίζω πως μιλώ εκ μέρους αρκετών συναδέλφων, δεν είναι εύκολο. Στη δουλειά αυτή υπάρχουν αυτές οι αμήχανες στιγμές που δεν ξέρεις αν πρέπει να δείξεις όλη την αλήθεια, αν πρέπει να πετάξεις στα μούτρα του άλλου κάτι τόσο σκληρό ή αν πρέπει να το φτιασιδώσεις για να μην υπάρχουν αντιδράσεις και διαμαρτυρίες. Τα όρια και οι αντοχές είναι λεπτά. Δεν ξέρεις πόσα στομάχια είναι γερά εκεί έξω. Ξεκίνησα να γράφω την είδηση, περιγράφοντας τι είχε συμβεί. Γύρναγα στις εικόνες και επέστρεφα στο άχαρο γραπτό που είχα επιλέξει να δημοσιεύσω με μια φωτογραφία αναποδογυρισμένης βάρκας. Μια βάρκα από τις χιλιάδες. Ήξερα πως η είδηση θα πήγαινε άπατη και θα χάνονταν μέσα στον ιντερνετικό ορυμαγδό. Το έκανα απλά μηχανικά για να μεταδώσω ξερά το νέο που απλά θα πέρναγε απαρατήρητη. Δεν θα προκαλούσε καμία αίσθηση και θα είχε μόλις 10 λεπτά διάρκεια ζωής. Η εικόνα δεν μπορούσε να περιγραφεί.
Μπορούσα να το κάνω αυτό; Είχα το δικαίωμα; Είχαμε όλοι κάποιο ελαφρυντικό να αδιαφορήσουμε για την είδηση, όπως γίνεται σε τόσες άλλες με πνιγμένα παιδιά. Διάβασα ένα tweet, που ειλικρινά δεν θυμάμαι σε ποιον το χρωστάω. Με μια φράση εξηγούσε πως αυτό συμβαίνει, είναι έτσι ακριβώς και η μόνη, σκληρή αλήθεια είναι στην εικόνα. "Τhe picture you can't unsee" έγραφε στο τέλος θυμάμαι. Ρώτησα και τους άλλους στο γραφείο και συμφωνήσαμε πως αυτές οι φωτογραφίες είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Κάπως έτσι τις δημοσιεύσαμε και γνωρίζαμε πως σίγουρα θα προκαλούσαν δυσφορία, παράπονα και αντιδράσεις. Δεν υπήρχε καμιά διάθεση για κάτι τέτοιο και αυτό είναι κάτι που ευτυχώς δείχνει πως αναγνωρίζεται. Όλος ο πλανήτης απόψε μεταδίδει αυτές τις φωτογραφίες. Τις έχουμε δείξει ήδη και αν δεν τις είδατε εδώ, τότε θα τις είδατε σίγουρα στην τηλεόραση ή κάπου αλλού. Ο μικρός που πνίγηκε, ήταν ένας από τα τρία παιδιά που χάθηκαν σήμερα στο νερό και τα σώματά τους ξεβράστηκαν στην παραλία. Ήταν μόνο ένα από τα δεκάδες παιδιά και τα χιλιάδες θύματα, αυτού που μας (θα έπρεπε να) ανατριχιάζει. Είναι πολύ δύσκολο αυτές οι φωτογραφίες να σώσουν άλλα παιδιά ή να προσφέρουν κάτι σημαντικό. Αλλά, να μας συγχωρείτε, δεν θα μπορούσαμε να βάλουμε βάρκα στη θέση του.
σχόλια