ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΙΑΤΡΙΔΗ
Καταδικασμένες γενιές, αδρανοποιημένες γενιές, γενιές που κουράστηκαν να ζουν, πριν καν να ζήσουν. Η σημερινή νεολαία μοιάζει σαν να έχει παραδώσει σώμα και ψυχή στο έλεος κάποιου συστήματος, πολιτικού, τεχνολογικού, κοινωνικού, τηλεοπτικού… Όποια κίνηση, όποιο δρομολόγιο, όποιο βλέμμα κι αν γίνεται, μοιάζει σαν προκαθορισμένο γεγονός, σαν να έχει μελετηθεί χρόνια τώρα, και απλά να συμβαίνει. Καμία έκπληξη, καμία αλλαγή, καμία εναλλαγή, καμία προσπάθεια. Μας κούρδισαν για να μην περιμένουμε τίποτα. Μας κούρδισαν και μετά μας έβγαλαν τις μπαταρίες. Αφοσιωμένοι μόνο στα εγκόσμια καλά και στον υλισμό προχωράμε με κλειστά μάτια στο γκρεμό.
Παιδιά χωρίς συναισθήματα, παιδιά χωρίς ενηλικίωση, παιδιά χωμένα μέσα σε LCD και retina οθόνες. Παιδιά που επικοινωνούν με usernames και passwords. Παιδιά που ακόμα και όταν βρίσκονται μεταξύ τους συνδέονται σε κοινωνικά δίκτυα, σε group chat, σε snapchat και σε tinder. Παιδιά που αντικατέστησαν τα βλέμματα με τα emoticons, τα χάδια με τα αυτοκόλλητα και την έκφραση με τα status. Κάπως έτσι γίναμε μέρος ενός παγκόσμιου κώδικα· καλωδιωθήκαμε με αλγορίθμους και τοποθετήσαμε έναν αόρατο ορό να πέφτει και να μας ενημερώνει για τα πιο χαζά πράγματα.
Νομίζω πως η ζωή εκεί έξω, έχει ατέρμονες εμπνεύσεις, μα εμείς κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να κλειστούμε λίγο ακόμα στον εαυτό μας.
Ακόμη, παιδιά που μάθανε για έρωτα μέσα από ταινίες πορνό. Με το ένα κλικ του διαδικτύου έτσι κι αλλιώς όλα γίνονται πιο γρήγορα, και αναίμακτα. Παρακολουθήσαμε σεμινάρια τσόντας, μάθαμε το μικρό όνομα του κάθε πορνοστάρ και προσπαθήσαμε να αντιγράψουμε τα νέα πρότυπά μας. Τα μαγιό μας τώρα κοντύναν και πια είναι μικρότερα και από τα εσώρουχα. Τίποτα πια δεν μένει στη φαντασία, όλα έγιναν πριν καν να συμβούν. Εκσπερματώσαμε πριν καν χαϊδευτούμε.
Ύστερα, για να ανέβουμε κοινωνικό status, φτιάξαμε λογαριασμό στο Instagram. Ανεβάσαμε την πιο γυμνή μας φωτογραφία για να μαζέψουμε καρδούλες, οι καρδούλες έγιναν αριθμοί και οι αριθμοί μετοχές συναισθημάτων. Όσες πιο πολλές, τόσο καλυτέρα. Έτσι κι αλλιώς, τα πάντα πια μετριούνται με αριθμούς like και όχι με αισθήματα. Τέλος, βάλαμε hashtags για να συρρικνώσουμε και άλλο λίγο τη ζωή μας, επίσης ορίσαμε και φυλακίσαμε μέσα σε μια γαμημένη ετικέτα τη σχέση που έχουμε με τον άλλον! #friends #love #sex2night #οnenightstand.
Πιο μετά ήρθε η Μύκονος, δώσαμε ραντεβού στο νησί των ανέμων για να συνδέσουμε όλες τις άλλες κατηγορίες μαζί, και να κάνουμε και check in επίσης. Εκεί ξεπουλήσαμε την παρθενιά μας στο πρώτο κότερο, και για κοκτέιλ το βράδυ ήπιαμε ρούμι με μια κουταλιά σπέρμα, το νέο υποβρύχιο δηλαδή. Το πρωί ξυπνήσαμε αγκαλιασμένοι, με το μαξιλάρι και με 500€ στη τσέπη. Τραβήξαμε selfie, γράψαμε για περιγραφή «La vita è bella…», και συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το συμφέρον.
Τον Σεπτέμβρη γυρίσαμε στην πόλη μας, πιο άδειοι κι από μπολ με κεράσια τον Δεκέμβρη. Μέχρι να βρούμε κάποιον χορηγό που να μας παρέχει τροφές, στέγες και αμάξια, κάναμε upload τις ξέφρενες διακοπές μας στα social media, πουλώντας την κάθε photo να φαίνεται πως όλα, μα όλα ήταν παραμυθένια! Τέλος, γράψαμε πως το άλλο καλοκαίρι είναι πολύ κοντά, και έπειτα πέσαμε σε χειμερία νάρκη…
Νομίζω πως η ζωή εκεί έξω, έχει ατέρμονες εμπνεύσεις, μα εμείς κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να κλειστούμε λίγο ακόμα στον εαυτό μας. Λυπάμαι αυτούς που δεν ονειρεύονται, λυπάμαι αυτούς που πραγματοποιούν τα όνειρά τους κάποιοι άλλοι, λυπάμαι για την αλλήθωρη νεολαία, για την αλλήθωρη γενιά μου, λυπάμαι που εθελοτυφλούμε μπροστά στο άδικο και στο όμορφο.
σχόλια