ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν πέντε και κάτι μήνες, μάζεψα ότι είχα και δεν είχα, κι έπειτα απο ένα δακρύβρεχτο αποχαιρετισμό φίλων στο αεροδρόμιο, μετακόμισα στο εξωτερικό για μια καλύτερη δουλειά και μια καλύτερη ζωή. (?) Όλα προχωρούν κανονικά, έτσι όπως ήθελα και φανταζόμουν. Επιτέλους πέταξα απο πάνω μου το άγχος, τη μιζέρια και ότι είχε απομείνει απο μία καθημερινότητα που κατάντησε ρουτίνα τα τελευταία χρόνια. Αφού φάνταζε ακατόρθωτο αρχικά το να μεταναστεύσω και τον φόβο οτι δεν θα τα καταφέρω και οτι θα είμαι μόνος μου (ξένος μεταξύ ξένων), σαφώς και έγινε το αντίθετο. Ξεκίνησα απο το μηδέν, γνωρίζοντας κόσμο, βγαίνοντας με άτομα απο τη δουλειά, που και αυτά θέλοντας και μη παρέσυραν τον εαυτό τους σε εξόδους που καταβάθος δεν πέθαιναν να κάνουν, αλλά η ανάγκη για να κοινωνικοποιηθούν και να ξεφύγουν απο τη σκέψη της ξενιτιάς τους έκανε να "βγουν" απ τα νερά τους. Αφού πέρασε και ο πρώτος (δεύτερος) μήνας προσαρμογής, όλα πηγαίνουν καλά, είμαι ευχαριστημένος και ικανοποιημένος με τη (νέα) ζωή μου πια. Όμως εξακολουθεί να υπάρχει ένας μικρός κόμπος στο στομάχι που προς το τέλος της εβδομάδας μεγάλωνε όλο και περισσότερο, το σπαστικό αυτό συναίσθημα που αναστενάζεις σε ανύποπτο χρόνο και δεν ξέρεις τον λόγο. Κι έρχεται ξημέρωμα Κυριακής, ξυπνάω φορώντας το χειρότερο κατσουφιασμένο μου πρόσωπο. Δεν θέλω να δω άνθρωπο και το στομάχι μου στις 900 στροφές για ευαίσθητα. Δεν ξέρω γιατί ξύπνησα έτσι, σκέφτομαι. Ο καιρός θα φταίει, η συννεφιά. Το ταυλανδέζικο που έφαγα χθες βράδυ με τους καινούριους μου φίλους θα μου έκατσε βαρύ. Αφού πίνω τον καφέ μου, ανοίγω το facebook. Κατακλυσμός από post φίλων και μη για τον καταπληκτικό καιρό της Ελλάδας. "Πρώτο μπανάκι" γράφει η κολλητή μου, "Καφεδάρα στη παραλία" ο άλλος, συνοδευόμενο κι απο σχετική φωτό. Αφήνω τον καφέ μου, ανάβω τσιγάρο και κλαίω σαν μωρό από μέσα μου για να μην με ακούσει ο συγκάτοικός μου. Τότε συνειδητοποίησα γιατι υπήρχε αυτός ο κόμπος στο στομάχι μου. "Θέε μου, πόσο μου λείπουν οι Κυριακές μου στην Αθήνα..που ξυπνούσα και περίμενα στο κινητό μου μήνυμα απο τους φίλους μου για τον επι χρόνια καθιερωμένο καφέ στο στέκι μας. Και μετά απο 4 ώρες, αφού θα έχουμε αναλύσει τα πάντα (στη γλώσσα μας), στάνταρ θα έχω βαρεθεί και θα θέλω να πάω σπίτι μου αλλα δεν θα με αφήνουν, γιατί θα θέλουν μετά να πάμε για θαλασσινό στο επίσης καθιερωμένο μας ταβερνάκι. Η μάνα μου θα γκρινιάζει που δεν πήγα σπίτι να φάω μαζί τους μιας και μία Κυριακή έχουμε για να φάμε όλοι μαζί. Κι αφού θα χουμε σκάσει απο το φαί κι απ τα ουζάκια, θα πρέπει να γυρίσω σπίτι να κάνω μπάνιο, να ντυθώ και να τους ξανασυναντήσω γιατί θα πρέπει να "χτυπήσουμε κάρτα" στο κέντρο για ποτό. " Πάντα, στο τέλος της Κυριακής αυτής, παραπονιόμουν για το πόσο γρήγορα πέρναγε η μέρα. Όταν περνάς καλά, έτσι είναι. (έλεγα)Όλες αυτές οι σκέψεις και εικόνες πέρασαν σε δευτερόλεπτα και το κλάμα ανέβαζε ντεσιμπέλ. "Τι βλάκας που είμαι, γιατί κλαίω;" ψιθύρισα. Αλλά εκεί εγώ, πρίμο σεκόντο! Αυτές οι Κυριακές πλέον ανήκουν στο παρελθόν, μιας και πλεόν οι Κυριακές μου περνούν βασανιστικά αργά να με βρίσκουν στον καναπέ μπροστά στον υπολογιστή, να κοιτάω το κινητό και να μην βλέπω το μύνημα που τόσο λαχταράω. Πρώτη φορά στη ζωή μου ανυπομονώ να έρθει η Δευτέρα να πάω για δουλειά. Αμέσως μετά το κινηματογραφικό κλάμα με συνοδεία τσιγάρου, έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου οτι θα τις αλλάξω τις κυριακές μου σύντομα και οτι θα ξαναγίνει η αγαπημένη μου μέρα, έστω και χωρίς τους φίλους(=οικογένεια) μου. Φιλαράκια μου σας αγαπώ!! Εις το επανιδείν...