22.5.2013 | 01:42
Το τελευταίο κομμάτι του πάζλ.
Απο παιδιά μαζί, αμέτρητες στιγμές πάντα μας ένωναν.Ενταξει, μπορεί στο μακρυνό παρελθόν όλα αυτά τα χρόνια που ήμασταν κοντά να υπήρξαν καποιες μερικες στιγμές που να ένιωσα λιγο τσιμπημένος μαζί σου, ποτέ δεν στο έδειξα όμως και αυτό επειδή δεν ήταν τόσο δυνατό όσο έπρεπε ώστε να έμπαινα σε διαδικασία να ρίσκαρω τη φιλία μας. Αλλωστε ήμασταν έφηβοι τοτε οπότε έκανα πάσο. Συνεχίσαμε τις ζωές μας λοιπον χωριστά και μακρυά σε άλλες αγκαλιές και αλλους τόπους για αρκετα χρόνια, και να τώρα που τα έφερε η μοίρα να ξανασμίξουμε βαδιζοντας ήδη τα -αντα και οι δυο μας .Νιωθω οτι εισαι οτι καλυτερο μου εχει συμβει τον τελευταιο καιρό. Με έχεις κανει να σε σκεφτομαι περισσοτερο απο οσο χρειάζεται.. Παρολαυτα ο φόβος του να μην χαλάσουμε τα τόσα πολλά χρόνια φιλίας που μας ενώνουν συνεχίζει να με κομπλάρει άσχημα και να με κάνει να προσπαθω να συμπεριφερομαι οπως με ηξερες παντα, δηλαδη σαν κολλητός σου.Κάτι μου λέει οτι σύντομα ίσως ζήσουμε τη μεγαλύτερη τρέλα που θα μπορούσε να μας συμβεί. Νομίζω πως έχεις αρχίσει να το πιστεύεις και εσύ αυτό, το βλέπω στο βλεμμα σου καθε μερα τον τελεταιο καιρό. Ευχομαι να μην απογοητευσω τον εαυτο μου αλλα και εσένα, με επιλογες μου.