ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα.. Μιας και θα κανω αυριο δημοσιως μια εξομολογηση , ειπα να ξεκινησω απο εδω μιας και διαβαζω σχεδον καθημερινα πλεον την στηλη "Εξομολογησεις".. Ειμαι 21 χρονων, και η ζωη μου εξωτερικα δειχνει τελεια. Ειμαι σε μια πολυ καλη Πολυτεχνικη Σχολη, εχω πολλους και υπεροχους φιλους(και νιωθω πολυ τυχερος γι αυτο),εχω πολυ εντονη κοινωνικη ζωη και γενικα πολλα απο τα ατομα που με γνωριζουν πιστευουν οτι ολα κυλανε τελεια στην ζωη μου. Το θεμα ειναι οτι εχω ενα μυστικο , το οποιο πραγματικα ελαχσιστα ατομα γνωριζουν και το οποιο εχει επεηρεασει αρκετα την ζωη μου.. Εδω και πολλα χρονια πασχω απο Κρισεις Πανικου.. Αν δεν γνωριζετε τι ειναι αυτο καντε ενα google-αρισμα.. Γενικα ειναι κατι απαισιο, και κατι με οδηγησε στο να εχω προβληματα Αγοραφοβιας. . Για μενα δεν ηταν για πολυ καιρο, πραγματα οπως το να μπω στο λεωφορειο, να παω στην σχολη μου, να βγω με φιλους, να παω διακοπες, κτλ δεδομενα..οπως ειναι για το μεγαλυτερο μερος των ανθρωνπων.. Δυσκολευομουν παρα μα παρα πολυ να ζησω φυσιολογικα , ασχετα με το τι φαινοταν προς τα εξω, και χρειαζοταν να προσποιουμε συνεχως (ενω πολλες φορες παθαινα σοβαρες κρισεις) γιατι δεν ηθελα να δειξω κατι προς τα εξω..! Το κακο ειναι οτι ολο αυτο το θεμα με τις κρισεις πανικου, να χανω την ελπιδα μου για τα ονειρα μου.. Πως μπορεις να εχεις ελπιδα, οταν δεν μπορεις να πας στην σχολη, να αθληθεις, να κανεις οτιδηποτε.. Ε φετος τα πραγματα ειναι πολυ καλυτερα, πηγα σε μια ψυχολοχο και με βοηθησε παρα πολυ.. Με βοηθησε να αποδεχτω ολο αυτο , και να δω τι το προκαλει.. Το θεμα ειναι οτι σημερα,θα ειναι η αρχη για να πραγματοποιηθει ενα απο τα μεγαλυτερα ονειρα που ειχα απο μικρος..Για πρωτη φορα, θα βγω σε σκηνη , και θα κανω Stand Up Comedy (ξερω ξερω, δεν κολλαει με τις κρισεις πανικου, αλλα αυτο ειναι και που με πεισμωσε να τα καταφερω). Θα βγω μπροστα σε πολυ κοσμο, και δικα μου ατομα και πολλα ξενα, και θα μιλησω για πρωτη φορα , μεσα απο το πρισμα του Humor, γι αυτο που τοσα χρονια δεν μπορουσα να μιλησωω...! Επιτελους θα συμφιλιωθω οριστικα με αυτο το αδυναμο κομματι του εαυτου μου , που τοσο πολυ μισουσα , και φοβομουν.. Πλεον θα ειμαστε και οι 2 μαζι, εκει πανω στην σκηνη , ως ενα. Εχω τρελο αγχος, νιωθω οτι θα με νικησει ο Πανικος, αλλα θα το προσπαθησω.. Αυτη ειναι η ιστορια μου.. Δεν εχει κατι ιδιαιτερο , απλα ηθελα να την μοιραστω.. Μακαρι ολα να πανε καλα..