ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καποιοι ανθρωποι εδω μεσα, ζητουν συμβουλες και συμπαρασταση. Αφηνουν τα 'σχολια' ανοιχτα για απαντησεις. Εγω και πολλοι απο σας κινητοποιουνται και στελνουν ο,τι νομιζουν πως θα βοηθησει τον αποστολεα της εξομολογησης. Και μετα...τιποτε. Ουτε ενα ευχαριστω. Ουτε λεξη. Σιωπη. Ποσο προσβλητικο. Σα να λες καλημερα κι ο αλλος να σκυβει και να φτυνει στο χωμα. Αναφερομαι στο κοριτσι που ζητουσε συμβουλες για το παχος στους μηρους της και στο πως να απαλλαγει απ'αυτο. Ειμαι η αθλητρια της ενοργανης που της απαντησα. Που μετα απο ατελειωτες ωρες προπονησης και σκληρης διαιτας το τελευταιο που θελω ειναι να συζητω για διατροφικα tips. Ομως θεωρησα ηθικο, αφου γνωριζω καποια πραγματα,να τα πω σ'εκεινη. Εκλαψα λιγακι. Για την αδιαφορια. Για το φτυσιμο που λεγαμε.[Ισως και γιατι δε μου βγαινει με τιποτε το αλμα-γαμωτι...κι εχω και αγωνα].Οπως και να'χει ομως, δεν τα παραταω. Ειμαι για ολους εδω.