20.3.2014 | 17:40
Κάθομαι
στο μπαλκόνι και ακούω δίπλα τις φοιτητριούλες να μιλάνε για δουλειά και μέλλον, και μπαίνουν στο νόημα σιγά σιγά, με μια ανησυχία αλλά και μια αθωότητα κι ελπίδα και σαφώς όχι με την βαριά καταθλιψη που έχουμε όλοι εμείς. Μου ΄ρχεται να βάλω τα κλάματα γι'αυτό που θα αντιμετωπίσουν, αυτό το γκντουπ, την ανώμαλη προσγείωση, για την απόγνωση που τις περιμένει και δεν έχουν ακόμα ιδέα για το μέγεθός της. Θέλω να τους μιλήσω και να τους πω τα μαύρα μαντάτα για το τι ακριβώς συμβαίνει στην αγορά εργασίας αλλά δεν μου πάει η καρδιά.
