ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι πολυ δύσκολο να είσαι μακριά από την οικογένειά σου και να ακούς κακά νέα. Πόσο μάλλον για πολύ στενό οικογενειακό πρόσωπο. Για τον άνθρωπο που σου έμαθε ποδήλατο, σε κυνηγούσε στις οικοδομές που έτρεχες σαν παιδί και που σε πήγαινε κάθε μέρα το καλοκαίρι στην πλατεία του χωριού για σουβλάκια και μετά παγωτό. Ναι, οκ δεν τα εκτιμούσα τόσο όταν ήμουν μικρή αλλά με την απώλεια και την απόσταση τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Όταν σου λένε ένα δυσάρεστο νέο και εσύ είσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.. Μακάρι να μπορούσα να πετάξω και να βρεθώ εκεί μαζί με την οικογένειά μου να με στηρίξουν και να τους στηρίξω. Όταν ακούς ότι μία μάνα έγινε άγγελος σε έναν άλλον κόσμο πανικοβάλλεσαι. Σκέφτεσαι την δική σου μάνα, που την στενοχωρείς, την νευριάζεις. Η επόμενες σκέψεις μου είναι ότι θέλω να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με την μάνα μου. Το επόμενο δύσκολο κομμάτι είναι η συνειδητοποίηση. Πας εκεί που έμενε με την οικογένειά της και όλα είναι ξένα. Δεν είναι όπως ήταν και πιθανόν ποτέ να μην είναι όπως παλιά. Και αυτό μου ξύνει την πληγή πιο πολύ. Έπρεπε να τα καταφέρει και να είναι εδώ με τα παιδιά της, τον άνδρα της, τον κήπο της; με όλα.Η απώλεια είναι η πιο δύσκολη εμπειρεία που θα ζήσει κάθε άνθρωπος. Προσπαθώ να ξεσπάσω αλλά δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα.... Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές λένε. Ελπίζω να δουλέψει και στην δική μου περίπτωση.