ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω έναν ανιψιό, κοντεύει τριών. Ο πατέρας του παπάρας, δεν έχει σχέση με την οικογένειά μας από τη γεννηση του παιδιού σχεδόν. Εγω με τα παιδιά πολλα δεν είχα, μα και να ταΐζω έμαθα, και να αλλάζω, και να κανω μπάνιο, ηταν χαρα μου να πηγαίνουμε συνεχώς βόλτες, να παίζουμε στην παιδική χαρά. Εκει ακουγε τα παιδιά που έλεγαν 'μπαμπα' κι άρχισε να με αποκαλεί κι εμενα. Έπρεπε να του επαναλαμβάνω οτι ειμαι θείος. Μακάρι να ήμουν ο πατέρας του εγω, του εχω σταθεί περισσότερο κι απο πατέρας. Δε ξέρω αν θα αποκτήσω ποτε δικο μου παιδί, αν μου αξίζει, χαίρομαι τουλάχιστον που είχα την τύχη να με μάθω καλύτερα μεσα απο αυτον και εύχομαι να μη χρειαστεί να τον αποχωριστώ. Ακομα ομως νιώθω περίεργα όταν ακούει αλλα παιδιά να λένε μπαμπά και βλέπω να με κοιτάει κάπως. Η όταν ακούμε επαναλβανομενα τη λέξη βλέποντας παιδικά, θέλω να σπάσω το ηχείο να σωπάσει. Δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες χρήσιμοι, δεν εξυπηρετεί απαραιτητα κάπου ο τίτλος μόνος του, αν το ρόλο του πατέρα τον επιτελεί ένας θείος η ένας φίλος η οποιοσδήποτε άλλος. Κι εγω που είχα πατέρα τι κατάλαβα; Σκατα ενδιαφέρον μου έδειχνε, συχνά σα να μην είχα ηταν..