ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με εμένα για χρόνια ήταν ότι δεν με ικανοποιούσε τίποτα και ποτέ. Ήμουν μια αχόρταγη, εργασιομανής πιτσιρίκα που έχανε το δάσος για το δέντρο και δεν έδινε την αξία που έπρεπε σε κανέναν άνθρωπο. Είχα βρει ένα αγόρι να με αγαπά αλλά από βλακεία μου δεν περπάτησε.. Του είχα πει στα μούτρα μάλιστα πως ότι και να γίνει εγώ ποτέ δεν θα είμαι ευτυχισμένη, αυτή είναι η φύση μου. Δεν ήμουν ποτέ από τα χαρούμενα ή χαρωπά κορίτσια. Αυτός ένα τέτοιο κορίτσι ήθελε.Μου θύμωσε, ήθελε να είμαι αλλιώς, ήθελε πολύ να είμαι αλλιώς και μου το φώναξε, μαλώσαμε. Βασικά δεν μαλώσαμε ακριβώς.Αυτός φώναζε και εγώ άκουγα απαθής (είμαι από τους εκνευριστικά ήρεμους ανθρώπους). Είχαμε χημεία, από αυτές που την καταλαβαίνουν και οι περαστικοί από 5 μέτρα απόσταση.Αλλά.. τελικά οι δρόμοι μας χώρισαν. Πέρασαν λίγα χρόνια..αλλά δεν μπόρεσα να προχωρήσω. Νιώθω συνεχώς στη σκιά του, θυμάμαι τις μέρες που καθόμασταν τόσο κοντά που άκουγα την καρδιά του να χτυπάει και προσπαθούσα να συντονίσω την ανάσα μου με τη δική του. Τίποτα δεν ήταν εύκολο.Δούλεψα πολύ, πάντα δούλευα, δούλευα, δούλευα για να ξεχνιέμαι. Από το σχολείο ακόμα. Πρώτα με το διάβασμα, διάφορα άλλα, μετά πανεπιστήμιο,δουλειά. Αν περιέγραφα με μια λέξη τη ζωή μου αυτή θα ήταν η λέξη δουλειά. Τι να λέμε..σκόρπιες σκέψεις ένα βράδυ που ο ύπνος δεν με καταδέχτηκε πάλι.Έμαθα να μην περιμένω τίποτα από τους άλλους χρόνια τώρα..ούτε καν την παρουσία τους, ούτε καν την κακία τους, ούτε καν τις προσβολές τους. Κι ούτε μπορώ να πω πως τον περιμένω γιατί να περιμένεις μπορείς μόνο κάποιον που ξέρεις ή ελπίζεις πως θα έρθει. Αυτός δεν θα έρθει..το ξέρω.. το νιώθω.Μα ένιωσα την ανάγκη να το βγάλω από μέσα μου και να του πω αν τυχαίνει να διαβάζει αυτή τη στήλη πως τελικά τα βρήκα με τον εαυτό μου. Επίσης βρήκα αυτό το σκοπό που μου έλεγες ...λίγο χρόνια μετά αλλά το βρήκα. Είναι η αγάπη, η αγάπη μόνο. Ούτε η γνώση, ούτε τα χρήματα,ούτε η αναγνώριση, ούτε τίποτα άλλο. Και για μένα όσα χρόνια και αν περάσουν, ότι και αν συμβεί στη ζωή μου η λέξη αγάπη θα έχει πάντα το δικό σου πρόσωπο.Το πρόσωπο αυτού που μου έδειξε το φώς στη μέχρι τότε δυσκολότερη περίοδο της ζωής μου.