ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όσο είμαστε παιδιά μας λένε να διαβάσουμε γιατί μετά θα καθόμαστε. Το ίδιο μας λένε και αργότερα στο πανεπιστήμιο και μια μέρα παίρνουμε το πτυχίο μας και αλλάζει το γνωστό ποιηματάκι. Πλέον μας λένε να βρούμε δουλειά, να κάνουμε μεταπτυχιακό, να παντρευτούμε, να κάνουμε οικογένεια, να "χτίσουμε" την ζωή μας, αλλά αναρωτιέμαι. Ποια ζωή; Αυτή που δεν θα προλάβουμε να ζήσουμε στην προσπάθεια να καταφέρουμε όλα αυτά που μας λένε; Τη ζωή που η μισή θα πάει χαμένη μέσα σε ένα γραφείο κάνοντας καθημερινά σε επανάληψη τα ίδια πράγματα ή τη ζωή που ορισμένοι δεν θα μπορέσουμε καν να ζήσουμε όπως την ονειρευόμαστε λόγω της οποιαδήποτε διαφορετικότητας; Αυτή "χτίζουμε" από τα παιδικά μας χρόνια; Αυτήν ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρή και ανυπομονούσα να μεγαλώσω για να μένω μόνη μου και να κάνω όσα ήθελα; Δεν ξέρω πόσοι σκέφτονται έτσι, δεν ξέρω αν θα έπρεπε να υπάρχουν αυτές οι σκέψεις, αλλά όταν αισθάνεσαι εγκλωβισμένος μέσα σε προκαθορισμένες τελικά επιλογές, συνειδητοποιείς ότι όλες αυτές οι σκέψεις ήταν ήδη εκεί, στο πίσω μέρος του μυαλού σου και απλώς δεν είχες αντιληφθεί την κατάσταση των πραγμάτων μέχρι τώρα.