ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, if you care πειτε μου την γνωμη σας! :) Κοπελα 20 ετων εδω. Σπουδαζω και εχω παθος με το αντικειμενο μου, εχω πολλους φιλους τους οποιους θεωρω δευτερη οικογενεια μου, γενικα εχω μια καλη ζωη, με δραστηριοτητες που γεμιζουν τον χρονο μου και (συνηθως) αισθανομαι παραγωγικη και χρησιμη σε αυτον τον κοσμο!Κλασικο λοιπον "προβλημα", το γεγονος οτι ειμαι ελευθερη. Ναι, δεν ειχα ιδιαιτερες σχεσεις, ουτε μεγαλες και δεν εχω ολοκληρωσει- απο πεισμα στην υποσχεση που ειχα δωσει στα 14 μου οτι την πρωτη μου φορα θα την περασω με καποιον που αγαπω και με αγαπα ( και ναι τα εβλεπα πολυ ρομαντικα τοτε μαλλον). Βεβαια οσο μεγαλωνα αρχισα να αναπτυσσω τον τροπο σκεψης μου και την προσωπικοτητα μου και αρχισα, επισης, να βλεπω διαφορετικα το θεμα του ερωτα και των σχεσεων. δεν μου ειναι ευκολο να το εξηγησω, καθως ουτε να το κατανοησω μπορω καλα καλα, αλλα αμφιβαλλω εαν μπορω να ερωτευτω, να δεθω ερωτικα,εστω να συνεχισω να βλεπω σεξουαλικα εναν ανθρωπο αφου περασει λιγος καιρος. μπορει να εχω αισθανθει την ελξη καποιες μετρημενες φορες, ομως αυτο δε κραταει παρα μονο για λιγες στιγμες ή συμβαινει περιοδικα με καποιο ατομο. Ακομη και με ατομο που μου αρεσε πραγματι πολυ δεν ειχα ανεση σεξουαλικα, οχι επειδη ντρεπομουν αλλα επειδη δεν ενιωθα την αναγκη να το κανω , οτι το εκανα μονο επειδη "επρεπε" , επειδη αυτη ειναι η φυσικη συνεχεια σε μια σχεση. Βεβαια με τον συγκεκριμενο δεν ημασταν μαζι μαζι, οποτε ισως εφταιγε η ανασφαλεια μου στο οτι δε μου εβγαινε.Γενικα ειμαι ατομο που θελει να εχει τον ελεγχο των καταστασεων και να τα υπολογιζει ολα και επισης με προβληματιζουν πολλοι ηθικοι κανονες σχετικα με την ανθρωπινη συμπεριφορα και τις σχεσεις.Εχω χαρακτηριστει ως ψυχρη, περιεργη και κατανοω για πιο λογο. Ομως δε το κανω επιτηδες, δε μου ειναι καθολου ευκολο να ανοιχτω συναισθηματικα και επισης χανω πολυ ευκολα το ενδιαφερον μου. Ακουγεται σκληρο το να μην δινεις ευκαιριες στους ανθρωπους, να τα παρατας τοσο ευκολα, ομως αν δε σου βγαινει καθολου; Ναι ισως δεν εχω συναντησει τον ανθρωπο που μου ταιριαζει.και μερικες φορες μπορει να μελαγχολησω. Ομως βρε παιδια, νιωθω καλα μονη μου, ειναι τοσο κακο; Αισθανομαι οτι η δεσμευση δεν ειναι για μενα, μου αρεσει η ζωη μου και δε με πειραζει που δεν εχω κανει σεξ ή που δεν εχω αγορι. Απλα νομιζω οτι δεν εχω κατανοησει ακομη εαν δε θελω πραγματι ιδιαιτερες σχεσεις με το αλλο φυλο (σεξουαλικες εννοειται) ή δεν συνανταω συνχα ανθρωπους που υπαρχουν προοπτικες. Αλλα πως το κανεις αυτο; Και επισης, οταν γνωρισεις καποιον ενδιαφερων ανθρωπο, πως καταλαβαινεις οτι σου αρεσει πραγματι ή απλα θελεις να σου αρεσει επειδη πιεζεσαι/νιωθεις μοναξια;