ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μερίμνησες πατέρα για τα παιδιά και τη γυναίκα σου...δεν μερίμνησες για το παιδί που σε προσέχει και εκείνο τώρα κλαίει από την αδικία και τη στεναχώρια που του προκάλεσε η ζωή. Δεν παίρνεις θέση, δεν μιλάς. Δεν το βλέπεις θλιμμένο? Δεν ακούς τα κλάματά του? Γιατί τόση αναισθησία? Πες κάτι, διαφώνησε, συμφώνησε, πες μου έστω μη στεναχωριέσαι παιδί μου. Είναι λυπηρό που ενώ έχεις λύση στα χέρια σου για να σωθούμε όλοι μας είσαι στη κοσμάρα σου. Νιώθω ότι μιλάω σε τοίχο και τα λόγια πέφτουνε κενά. Είμαι θυμωμένη και απογοητευμένη μαζί σου...δεν μερίμνησες πατέρα και τα χρόνια περάσανε, γέρασε το σπίτι μας και γεράσαμε όλοι μας σε αυτό. Ήρθαν και πάλι τα προβλήματα, μα και πάλι δεν σε νοιάζει τίποτα. Κάθεσαι απλά και κοιτάζεις λυπημένα. Τι να το κάνω αυτό? Μου αρκεί η δική μου λύπη, δεν χρειάζομαι περισσότερη. Είμαι θυμωμένη με όλους γύρω μου, με τον άνθρωπό μου, ακόμη και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Νιώθω ένα κενό και μια θλίψη για τα χρόνια που έχασα και για αυτά που θα ακολουθήσουν. Βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό δάσος και ψάχνω μια αχτίδα φωτός να ξεπροβάλλει. Μα δεν έχω ελπίδα, είμαι πλέον ματαιόδοξη όχι απλά απαισιόδοξη που ήμουν. Πώς έγινα έτσι? Κουράστηκα πραγματικά με όλα. Ζει κανείς άραγε αυτά που βιώνω εγώ? Συχνά αναρωτιέμαι και αν το μάθω δεν θα χαρώ, αλλά θα νιώσω ότι τουλάχιστον δεν είμαι μόνη...