ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γενικώς βλέπω στο φόρουμ (προφανώς επειδή το ποσοστό των αδέσμευτων/ανύπαντρων υπερτερεί συντριπτικά) ότι η παραμονή σε μία σχέση που εμπεριέχει χωρισμούς ή διάφορα προβλήματα αποδίδεται σχεδόν πάντοτε και αυτομάτως σε ανασφάλεια ή σε συνήθεια. Ωστόσο επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Η μη απόφαση πάλι απόφαση συνιστά. Πληγώνει τον ερωτώντα (και την εξομολογούμενη) που διερωτώνται το "γιατί όμως αφού..." αλλά κάποιος λόγος υπάρχει. Αν δε αυτός ο λόγος είναι τελικά όντως η ανασφάλεια ή η συνήθεια είναι τρισχειρότερο για αυτόν που τρώει την απόρριψη! Δεν μπόρεσε δηλαδή να εμπνεύσει ούτε την αναγκαία ποσότητα έρωτα ώστε ο άλλος να κάνει την υπέρβαση της συνήθειας ή της ανασφάλειας...Οπότε θεωρώ ότι η δική μου ερμηνεία ότι υπάρχει λόγος σοβαρός είναι πιο συμπονετική και εν τέλει πιο ανακουφιστική.

Σου επιτρέπω να διαφωνήσεις, πλην όμως όσον αφορά στο πρόσωπό μου δεν υιοθετώ τις ''ανακουφιστικές'' λύσεις αλλά εκείνες τις οποίες θεωρώ ρεαλιστικές. Ακόμη και ''λόγος'' όπως αναφέρεις να υπάρχει, πάλι στην ανασφάλεια κατά κανόνα θα καταλήξει: λ.χ. αν εγώ κάθομαι σε μία σχέση επειδή είμαι άνεργος και η κοπέλα η κόρη μεγαλοβιομήχανου, και χωρίζω- γυρίζω πίσω και τούμπαλιν, αν δεν κάθομαι λόγω συναισθηματικής ανασφάλειας αλλά οικονομικής δυσπραγίας, πάλι η ανασφάλειά μου με κρατά εκεί. Από βιώματα στον περίγυρό μου θεωρώ πως η ανασφάλεια είναι ο συγκολλητικός παράγοντας, σε συνδυασμό με τις κοινωνικές πιέσεις (εννοώ των οικογενειών). Εάν σε αυτό υπάρχουν εξαιρέσεις, δεν αναιρείται η αξία ενός κανόνα.

Το να της πούμε ότι ο άλλος τελικά την άλλη προτιμάει ίσως είναι πιο σκληρό από όσο εκείνη μπορεί να αντέξει την παρούσα στιγμή. Ιδιαίτερα αφού (κρίνοντας από το γράψιμο) δεν έχει δοκιμαστεί καν και απλώς πλανιόταν στον αέρα μια "συμπάθεια" στην οποία η εξομολογούμενη είχε κρεμάσει τις ελπίδες της. Η ρεαλιστικότητα αυτή ενδεχομένως είναι πιο χρήσιμη σε δεύτερο χρόνο. Όταν πλέον θα έχει καταλαγιάσει η απογοήτευση μέσα της. Τώρα όσο για το άλλο που λες. Ναι ΟΚ αλλά πόσες κόρες βιομηχάνων πια έχει η χώρα όλη; Προσωπικά πιστεύω ότι η δυνατότερη συγκολλητική ουσία στις σχέσεις είναι τα κοινά βιώματα. Ακόμα και τα με ελαφρώς αρνητικό πρόσημο αρκεί να ισορροπούνται από κάποια θετικά (που για τον καθένα ποικίλλουν ως προς την προσημοθέτηση)

Καλή μου το παράδειγμα του βιομηχάνου είναι ακραίο, και η κόρη του μπακάλη της γειτονιάς μπορεί να προσφέρει οικονομική ασφάλεια σε μένα που κοιμάμαι στα παγκάκια.Επίσης, η ανασφάλεια έχει πολλές μορφές: λ.χ. έχω ένα ανατομικό πρόβλημα στο μόριό μου, η Κίτσα το έχει αποδεχθεί, και φοβάμαι μήπως η Πίτσα έχει πρόβλημα, οπότε μένω με την Κίτσα που το γνωρίζει.Τέλος, και τα κοινά βιώματα (με τα οποία συμφωνώ μαζί σου) πάλι σε ανασφάλεια καταλήγουν και φόβο προς το νέο: μένουμε εκεί που ξέρουμε γιατί φοβόμαστε το νέο. Εν ολίγοις, παρά την εν πρώτοις ''διαφωνία'' μας, κατ' ουσία λέμε το ίδιο.

Δεν θα μου κάνει καμμία κατάπληξη να λέμε το ίδιο με άλλα λόγια (κρίνοντας από τις αναρτήσεις σου). Και εννοείται ότι το παράδειγμα το εξέλαβα ως παράδειγμα και μόνον. Έκανα λίγο χιούμορ. :)Αναρωτιέμαι όμως. Η ανασφάλεια -με την υπαρξιακή έννοια που της αποδίδουμε τελικά και οι δύο (συνειδητοποίηση θνητότητας και πεπερασμένου) κι όχι την επιφανειακή τύπου "πού να τρέχεις τώρα να ξεβολεύεσαι"- δεν είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης; Κι επομένως το καπάρο δεν θα υπερισχύει πάντοτε; Γιατί η γνώση (και εν τέλει αποδοχή) των αρνητικών μας από τον άλλο απαλύνει την υπαρξιακή μας ανησυχία ότι είμαστε ανεπαρκείς και μηδαμινοί στο συμπαντικό όλον;Για να προβληματιστούμε. Κάτι καλό θα προκύψει.