2 χρόνια ακριβώς έχουν περάσει από το πάρτυ γενεθλίων της Lifo τον (πολύπαθο) Δεκέμβρη του 2008 στο οποίο επανενώθηκαν για μια και τελευταία φορά οι Στέρεο Νόβα και το σήμα εκείνης της βραδιάς παραμένει ακόμα δυνατό σε όσους την έζησαν.
Υπήρχε κάτι ανεκλάλητο που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα στο παλιό εργοστάσιο Μπήτρου στην Πειραιώς.
Από τη μια ήταν η χαρά για την επέτειο των 3 χρόνων του περιοδικού. Η ωφέλιμη αίσθηση των συνεργατών για τα όσα είχαν περάσει μαζί και για ότι είχαν καταφέρει. Η δημοσιογραφία μοιάζει παιδί της έκπληξης όταν δεν γίνεται συμβατικά και αδιάφορα και δημιουργεί αξέχαστους σπινθηρισμούς σε όσους έχουν την διάθεση να πειραματιστούν μαζί της όπως στη Lifo.
Κι απ' την άλλη υπήρχε η τεράστια προσμονή για μια τελευταία βραδιά κάτω από το ποιητικό beat των Στέρεο Νόνα, οι οποίοι ως ιδιότυπο δώρο γενεθλίων επανενώθηκαν μονάχα για εκείνη τη βραδιά με σκοπό ν' ανταλλάξουν κάτι από τις μελαγχολικές αυταπάτες της νιότης και να μας χαρίσουν (όπως και το κατάφεραν) λίγη από τη κρυμμένη παιδική χαρά που όλοι έχουμε λίγο ως πολύ αυτοκατεδαφίσει.
Έχω την υποψία πως η γιορτή θα είχε καταφέρει να ενώσει και να συνδυάσει κι άλλα πράγματα όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Ενδεχομένως μας έκανε να δεχτούμε πως κάπου ανήκουμε και ότι με κάποιους γιορτάσαμε μαζί. Το γεγονός πως προσπαθήσαμε να χαρούμε.
Δεν είναι και λίγο.
Την επόμενη μέρα θα ξεκίναγε η μεγάλη κατηφόρα.
Ήταν 6 Δεκέμβρη κάπου στα Εξάρχεια.
σχόλια