Συναντήθηκαν την Πέμπτη, μια Πέμπτη ενός άδειου μήνα που μόνο περιπέτειες δεν περίμενες ότι θα προκαλούσε.
Παρακαλώ συγκρατηστε την ημέρα.
Εκείνος κουβαλούσε στη πλάτη του σημάδια και ουλές από τα αλησμόνητα θέλω της ζωής. Εκείνη, μια τεράστια πληγή στη καρδιά που πίστευε πως η κατάσταση της ήταν ανίατη. Ο καιρός περνούσε μα εκείνος ήξερε πώς κάποια στιγμή η πληγή της θα τον πλήγωνε χωρίς εκείνη να το θέλει. Βλέπετε, εκείνος μετατράπηκε σε θεατής κάθε φορά που εκείνη τον προσκαλούσε σε μια παράσταση με τίτλο «πως να ερωτευτείς το χαμόγελο μου». Όλα στη ζωή της έλεγε είναι πιθανά, κι εκείνη με το γοητευτικό της μειδίαμα του είπε «δηλαδή είναι πιθανό να με ερωτευτείς;» εκείνος δεν απάντησε, γέλασε ελαφρώς γιατί ήξερε πως εκείνη τη στιγμή την είχε ερωτευτεί.
Στη ζωή δεν προγραμματίζεις κάποια πράγματα και πόσο μάλλον πράγματα σαν κι τον έρωτα. Είναι λες και περιμένεις να βρέξει σε μια ηλιόλουστη ημέρα δίχως ένα σύννεφο. Έτσι κι εκείνη ένιωσε άνεση μαζί του μα κάποιες στιγμές η πληγή στην καρδιά της την φαγούριζε. Κι εκείνος το κατάλαβε αμέσως γιατί ήξερε τι γινόταν στο κεφάλι της, ήξερε να διαβάζει τη σκέψη της. Εκείνο που δεν ήξερε ήταν πως η φαγούρα της θα γίνει και φαγούρα του. Βλέπετε στη ζωή όταν νοιάζεσαι για κάποιον δεν πετάς ότι δεν σου κάνει στο καλάθι των αχρήστων. Δέχεσαι όλα τα απορρίμματα μαζί με τα κοσμήματα. Κι εκείνος στην αρχή δέχτηκε πολλά απορρίμματα τα οποία μόνος του μετέτρεψε σε κοσμήματα. Πνιγόταν στις σκιές του εαυτού της τόσο πολύ όμως την ήθελε όπως το αλάτι την θάλασσα.
Εκείνος πλήγωσε εκείνη. Μα ποτέ του δεν σκόπευε να κάνει κάτι τέτοιο. Ούτε εκείνη φυσικά ήθελε να του μεταφέρει την φαγούρα της.
Και ξέρετε τι άλλο της έκανε; Αφού μετέτρεψε όλα της τα απορρίματα σε κοσμήματα δεν τα κράτησε για εκείνον, της τα πρόσφερε και εκείνη τα δέχτηκε τόσο αβίαστα όπως και το πρώτο τους φιλί στο πρώτο τους ραντεβού.
Κι εκείνη ξεκίνησε να ανθίζει, ξεκίνησε να του δείχνει πως ίσως ο κόσμος είναι μια μεγάλη αγκαλιά που θέλει να κρυφτεί μέσα σε εκείνον.
Κι τότε όλα στράβωσαν. Ξέρετε τι μέρα ήταν;
Πέμπτη.
Εκείνος πλήγωσε εκείνη. Μα ποτέ του δεν σκόπευε να κάνει κάτι τέτοιο. Ούτε εκείνη φυσικά ήθελε να του μεταφέρει την φαγούρα της.
Εκείνος πάλευε με το σκοτάδι που του προκαλούσε μνήμες πόνου από το παρελθόν κι εκείνη ήθελε να του σταθεί δίπλα του. Εκεί λοιπόν, μέσα στο σκότος σκεφτόταν μόνο εκείνη.
Εκείνη δεν θέλει να μάθει εάν μπορεί πλέον να σταθεί δίπλα του. Εκείνος ζητά απλώς εκείνη. Πράγμα λιτό αλλά τόσο αληθινό, σαν κι τα φιλιά που της έδινε. Σαν και τις στιγμές που πέρασαν μαζί, τόσο αληθινές που ακόμα και ο χρόνος τρόμαζε σώπαινε.
Ανθή... Ας γίνουμε όσα μπορούμε.
σχόλια