Με αφορμή την εικόνα των γυμνών οπισθίων -που έκαναν ή ετοιμάζονταν να κάνουν ότι τους έταξε η φύση-που αντίκρισε πηγαίνοντας στο χώρο εργασίας του ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος μπαίνει σε σκέψεις και γράφει μεταξύ άλλων στα «ΝΕΑ»:
«∆ιακριτικός όπως είµαι, δεν τον ρώτησα τι έκανε. Σκέφτηκα πολύ απλά ότι είναι ανθρωπιστικό δικαίωµα του καθενός να υπηρετεί τη φύση του, όπως και είναι ανθρωπιστική µου υποχρέωση να µην εµποδίζω την άσκηση των σωµατικών δικαιωµάτων του οποιουδήποτε».
Για να ασχοληθεί στη συνέχεια με τις διάφορες «εκδοχές» του ανθρωπισμού και τους «κοινωνικά ευαίσθητους»:
«Πολλοί σιτίζονται απ' αυτήν, και δεν εννοώ µόνον τους λαθρέµπορους από την Κεντρική Αφρική ή την Ασία που καλύπτουν τα κενά της οικονοµικής κρίσης. Εννοώ και όσους ασκούν το συµπαθές επιτήδευµα του «κοινωνικώς ευαίσθητου» καταδικάζοντας όλους τους υπόλοιπους να βράζουν στο ζουµί της αναλγησίας τους.
Σαν τους παλιούς καλούς ραφτάδες, έχουν πάρει µια µεζούρα και κόβουν κοστούµια ανάλογα µε τις διαστάσεις του ανθρωπισµού του καθενός. ∆εν ξέρω αν και τα δικά τους καταστήµατα θα ανοίγουν τα Σάββατα, όµως εκείνο που ξέρω είναι πως πρέπει και το επάγγελµα τού «κοινωνικώς ευαίσθητου» κάποτε, επιτέλους, να ανοίξει.
Ισως ο ανταγωνισµός επιτρέψει να αποκατασταθεί κάποιο µέτρο της αξίας και στο µέτρο του ανθρωπισµού.
Θεωρούν, για παράδειγµα, πως είναι πιο ανθρωπιστικό να µετατραπούν οι µεγάλες πόλεις σε χωµατερές της ανθρώπινης απελπισίας παρά να προστατευθεί ο δηµόσιος χώρος από τη δραστηριότητα των λαθρεµπόρων της ζωής.
Και εξεγείρονται µε την ιδέα του «τείχους».
«Το τείχος συµβολικά περιφράσσει το τοπίο της κρίσης» λένε, και όποιος καταλάβει τι λένε πολύ θα ήθελα να µου το εξηγήσει. Μακάρι να έφταναν µερικά χιλιόµετρα από συρµατόπλεγµα για να περιφράξουµε την κρίση, να την αποµονώσουµε και να τελειώνουµε.
Εχουν και τα σύµβολα την αξία τους, θα µου πείτε. Η επίδειξη γυµνών οπισθίων µπροστά στο Κοινοβούλιο είναι µια χειρονοµία που συµβολίζει την αγανάκτηση. Η δηµόσια αφόδευση όµως δεν συµβολίζει τίποτε. Κατεβάζει την κοινωνική ζωή στο επίπεδο της στυγνής πραγµατικότητας, πνιγηρής, δύσοσµης, ανεξέλεγκτης. Και υπό το πρίσµααυτής της πραγµατικότητας, οφείλουµε να αντιµετωπίσουµε και το πρόβληµα της λαθροµετανάστευσης, του τείχους ή των θαλάσσιων συνόρων. Να συνειδητοποιήσουµε κατ' αρχάς πως, ασχέτως αριθµών, οικονοµικής κρίσης και λοιπών εύκολα µετρήσιµων παραµέτρων, µια κοινωνία η οποία έχει καταργήσει τα εσωτερικά της σύνορα, τα όρια της κοινωνικής συµπεριφοράς, είναι ανοχύρωτη πρωτίστως απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό. Τα συρµατοπλέγµατα στον Εβρο είναι µια σχεδόν γραφική λεπτοµέρεια στο όλο τοπίο.
Οι αντιδράσεις όµως που προκάλεσαν δείχνουν, εκτός από την επαγγελµατική συνέπεια της εργολαβικής Αριστεράς, ότι τα ερείσµατα της κοινής λογικής, ακόµη και σ' αυτό το ζήτηµα, αφήνουν τη σκέψη µας απροστάτευτη. Το θέµα δεν είναι αν ο πακιστανός άστεγος που αφοδεύει στην πλατεία του Αγίου Παντελεήµονα έχει λιγότερα δικαιώµατα από τον έλληνα άστεγο που αφόδευε χθες το πρωί δίπλα στην πόρτα του γραφείου µου. Το θέµα είναι αν η ελληνική κοινωνία έχει ακόµη τα αντανακλαστικά για να µπορέσει να αποκαταστήσει τα όρια της κοινωνικής συµπεριφοράς που έχει η ίδια καταλύσει.
Γιατί, ως γνωστόν, η ίδια η έννοια του δικαίου στηρίζεται στην αποδοχή των ορίων, µε συρµατοπλέγµατα ή χωρίς.
Είναι λάθος η «κοινωνική ευαισθησία» που θεωρεί ότι είναι πιο ανθρωπιστικό να µετατραπούν οι µεγάλες πόλεις σε χωµατερές της ανθρώπινης απελπισίας παρά να προστατευθεί ο δηµόσιος χώρος από τη δραστηριότητα των λαθρεµπόρων της ζωής .
