Κατεβαίνω σχεδόν τρέχοντας τις σκάλες που οδηγούν στο μετρό. Στα μισά κοντοστέκομαι. "Όχι" λέω στον εαυτό μου. "Θα προχωρήσεις κανονικά. Δεν έχεις αργήσει. Σταμάτα να υποκύπτεις στην πίεση του πλήθους που τρέχει χωρίς λόγο!"
Δυστυχώς ο από πίσω μου, που μάλλον δεν έχει τέτοιους προβληματισμούς, αναχαιτίζεται βίαια από το απότομό μου φρενάρισμα και πέφτει όλο φόρα επάνω μου με αποτέλεσμα σχεδόν να με ρίξει. Συγκρατούμαι την τελευταία στιγμή από την κουπαστή και γυρίζω να του ρίξω ένα ενοχλημένο βλέμμα. Μα δεν ήμουν καν στην αριστερή πλευρά! Με προσπερνά βιαστικά σα να μην υπάρχω και συνεχίζει τον αγώνα δρόμου προς τις αποβάθρες, εκεί όπου συμβαίνουν όλα τα σημαίνοντα στο καθημερινό commuting.
Πλησιάζω στα μηχανήματα ακύρωσης και ήδη η καρδιά μου έχει αρχίσει να βουλιάζει από το επικείμενο μαρτύριο. Είναι οκτώ και είκοσι και βρισκόμαστε σε ώρα αιχμής στο σταθμό Ηλιούπολη. Οι οιωνοί δεν προμηνύουν ούτε και σήμερα μία ευχάριστη και ευρύχωρη μετακίνηση.
Ο συρμός καταφθάνει. Ανασκουμπωνόμαστε και παίρνουμε θέση μάχης. Κάποιοι πονηρούληδες χώνονται μπροστά την τελευταία στιγμή. Ανάθεμα! Από τρίτη που είμαι στη σειρά αναμονής βρίσκομαι τέταρτη. Θα χωρέσω; Θα χωρέσω! Είμαι αίλουρος εγώ!
Σταματάω και αναμοχλεύω το περιεχόμενο της τσάντας Sport Billy που έχω περασμένη στον ώμο για να βγάλω τη μηνιαία μου κάρτα. Μια κυρία είναι ακριβώς από πίσω μου. Παραμερίζω για να την αφήσω να περάσει. Με κοιτάζει περίεργα. Δε θέλει να περάσει. Της αντιγυρίζω το βλέμμα υποψιασμένη και τότε καταλαβαίνω. Αχά! Είναι μία τσαμπατζού που θέλει να με πάρει πισωκολλητό για να περάσει από τις μπάρες.
Με ξανακοιτάζει και καταλαβαίνει ότι έχω καταλάβει πως έχει καταλάβει ότι έχω καταλάβει. Περπατά λίγο πιο πέρα ξεφυσώντας αγανακτισμένη. Να μας συγχωρείτε, μανδάμ, που δε σας κάναμε τη χάρη. Δε χρειάζεται όμως να περιμένει και πολύ. Πλησιάζει με αργό βηματισμό ένας ηλικιωμένος κύριος με την κάρτα στο χέρι. Η αγαθοσύνη στο βλέμμα του μου δίνει την εντύπωση πως δε θα καταλάβαινε ακόμα και αν περνούσε ένας ολάκερος λόχος μαζί του. "Ευτυχώς" σκέφτομαι "που υπάρχουν και αυτοί οι επιβάτες για να μπορούν να εξυπηρετούν κατά δεκάδες και τους υπόλοιπους που κωλύονται να πληρώσουν εισιτήριο".
Επιτέλους βρίσκω κι εγώ την κάρτα μου. Έχω την αίσθηση πως κωλυσιεργώ επίτηδες για να αποφύγω το οδυνηρό αναπόδραστο γεγονός της επιβίβασής μου στο μετρό. Περνάω τις μπάρες και, ενώ έχω ήδη αρχίσει να κατεβαίνω τις σκάλες, προσεύχομαι από μέσα μου στο θεό των μέσων σταθερής τροχιάς να μας παράσχει σήμερον συνθήκες αξιοπρεπούς μετακίνησης.
Φτάνω στο τέρμα της σκάλας. Κόσμος πολύς περιμένει στην αποβάθρα. Κοιτάζω τη φωτεινή ένδειξη με το χρόνο αναμονής. Οκτώ λεπτά.
Μάλλον είναι μία από αυτές τις εξαιρετικά σπάνιες περιστάσεις που τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν δύο τρεις φορές την εβδομάδα. Προφανώς κάποια πεταλούδα κούνησε τα φτερά της στον Αμαζόνιo και μαζί με τη βροχή στην Κίνα διπλασιάστηκε και το μεσοδιάστημα διελεύσεως των συρμών. Σίγουρα αυτό θα είναι.
Έχω προσδεθεί ψυχολογικά και προετοιμάζομαι για ματς/κατς προκειμένου να καταφέρω να μπω. Αισθάνομαι φευγαλέα μία σκιά οίκτου για τους δύσμοιρους που θα προσπαθήσουν να επιβιβαστούν από τις επόμενες στάσεις αλλά γρήγορα επανέρχομαι στην αστική πραγματικότητα. Εδώ, μάτια μου, είναι ο θάνατός σου η ζωή μου. Μέχρι και μπουνιές έχουν παίξει κάποιοι για το μπες βγες. Δε με παίρνει να δείξω έλεος ή συμπόνοια. Ας πρόσεχαν! Να πάρουν ταξί!
Ένα λεπτό μέχρι την άφιξη του συρμού στην αποβάθρα. Ακούγεται η γνωστή φωνή από τα μεγάφωνα η οποία ανακοινώνει πως ο επόμενος συρμός θα περάσει σύντομα και να αφήσουμε πρώτα τους αποβιβαζόμενους να αποβιβαστούν. Ένας κύριος δίπλά μου ξεφυσά. Νομίζω πως δε θα ακούσει τη φωνή του μετρό. Τον ξανακοιτάζω και βλέπω γυμνή αποφασιστικότητα στο βλέμμα του. Οκ. Σίγουρα δε θα την ακούσει.
Ο συρμός καταφθάνει. Ανασκουμπωνόμαστε και παίρνουμε θέση μάχης. Κάποιοι πονηρούληδες χώνονται μπροστά την τελευταία στιγμή. Ανάθεμα! Από τρίτη που είμαι στη σειρά αναμονής βρίσκομαι τέταρτη. Θα χωρέσω; Θα χωρέσω! Είμαι αίλουρος εγώ!
O συρμός σταματά, οι πόρτες ανοίγουν και έπειτα αρχίζουν να συμβαίνουν ταυτοχρόνως διάφορα πράγματα. Οι έξω μπουκάρουν, οι μέσα προσπαθούν να βγουν, ενώ την ίδια στιγμή ξεσπούν οι γνωστοί καβγάδες με τα απαραίτητα συνοδευτικά "γαλλικά". Ακούγεται πάλι η φωνή του μετρό με μία χροιά πανικού αυτή τη φορά που παρακαλεί να απομακρυνθούμε από τις θύρες γιατί ο επόμενος συρμός θα εισέλθει σε λίγα λεπτά. Χα! Δε σε πιστεύουμε! Πάντα έτσι λες, μετρό!
Παρόλες τις τρομερά αντίξοες συνθήκες έχω καταφέρει να χωθώ σαν καλός καταδρομέας μέσα σε ένα χώρο όπου λογικά θα μπορούσε να σταθεί όρθιο μόνο ένα μακαρόνι νούμερο 10. Τα κατάφερα πάλι! Προτού προλάβω να συνειδητοποιήσω το θρίαμβο μου νιώθω να μου επιτίθεται από όλες τις πλευρές μία τρομερή αποφορά. Είναι η δυσωδία του άπλυτου επί μήνες στόματος. Εικάζω πως θα είναι επί μήνες γιατί δε φημίζομαι για την όσφρησή μου και αν εμένα μου έρχεται λιγοθυμιά, οι υπόλοιποι επιβαίνοντες, εκτός από τον ένοχο, θα βρίσκονται σε δεινότατη θέση.
Οι υποψίες μου επιβεβαίωνονται καθώς κοιτάζω την κυρία δίπλα μου που έχει καταλάβει τη θέση του διπλανού μακαρονιού. Έχει καλύψει το στόμα και τη μύτη της με το κασκόλ της ενώ το βλέμμα της κραυγάζει βοήθεια. Με πιάνουν νευρικά γέλια και κάνω το λάθος να ανοιξω το στόμα μου την ίδια ακριβώς στιγμή που η μπροστινή μου, που έχει ένα τεράστιο κότσο, γυρίζει απότομα το κεφάλι της. Ο κότσος μου μπαίνει στο στόμα και, μα το θεό, είμαι σίγουρη πως έχω καταπιεί τουλάχιστον μία τούφα τρίχες. Ωραία! Πήρα και την απαιτούμενη δόση κερατίνης για σήμερα.
Οι πόρτες επιτέλους κλείνουν και ο συρμός ξεκινά. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι πως είμαι κάπου αλλού. Όχι, αγαπητοί γκουρού του διαλογισμού και του mindfulness thinking. Δεν είναι πάντα το καλύτερο να ζεις στο τώρα.
