Για πολλά χρόνια πίστευα ότι ο λόγος που εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε δικά μας φτερά να πετάξουμε είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα όρια στις αέναες άπληστες επιθυμίες μας. Όταν ήμουν παιδί, ζήλευα όλα εκείνα τα πετούμενα όντα που με ευκολία διέσχιζαν τον αγαπημένο μου ουρανό και ταξίδευαν αδιάκοπα από το ένα μέρος στο άλλο, ξανά και ξανά.
Σε ένα από τα κινούμενα σχέδια της εποχής, ο αγαπημένος μου ήρωας έβγαζε φτερά το βράδυ και μεταμορφωνόταν σε ένα ιπτάμενο αστέρι. Μέχρι τότε πίστευα ότι θα ξυπνήσω μέσα στη μέση της νύχτας και θα ταξιδέψω όπως και εκείνος, μαζί του. Η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας είχε φτερά, είχε ζωή και ο απροσπέλαστος ουρανός ένας καμβάς φιλοξενίας. Έτσι, περίμενα να πετάξω. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά κάθε τόσο που ο άνεμος χτυπούσε το παραθύρι του δωματίου μου.
«Ίσως ήρθε» έλεγα στον εαυτό μου και κρατούσα μέχρι και την ανάσα μου μήπως οι γονείς μου τον αντιληφθούν και φύγει...
Οι μέρες περνούσαν, η μια μέρα διαδεχόταν την άλλη και εκείνος δεν ήρθε ποτέ. Με κάθε αυγή, ο καμβάς μου ντυνόταν στα χρώματα της αφιλόξενης ανατολής και έτσι σταμάτησα να αγαπώ αυτόν τον ήρωα.
Όταν μέσα σου υπάρχει σπίθα που σου γαργαλάει το στομάχι, σου τιτιβίζει το μυαλό και την περιμένεις κάθε βράδυ να σε συναντήσει στα πιο μεγαλειώδη σου όνειρα, τότε τίποτα δε μπορεί να μείνει στάσιμο.
Προσπάθησα να βάλω και όρια στον εαυτό μου. Ο ουρανός που τόσο αγαπούσα ήταν άγονο μέρος πια για μένα. Αφού δεν είχα φτερά ήταν αδύνατον να περιηγηθώ στις παράξενες χρωματιστές ιστορίες του. Έτσι, υιοθέτησα και την ιδέα περί απληστίας. Ήθελα να κατακτήσω ολόκληρο τον ουρανό, ήθελα να αφουγκραστώ την μυρωδιά του, να χορεύω μέσα στο πέπλο του, να βυθιστώ στα σύννεφα και να ταξιδέψω σε ολόκληρο τον κόσμο.
Να μάθω. Να δω. Να νιώσω.
Φαινόταν μάταιη στ' αλήθεια η προσπάθεια μου.
Γίνεται όμως να είναι κάτι αδύνατο όταν το θέλεις τόσο πολύ;
Κι όμως, αργότερα έμαθα ότι τίποτα, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Τίποτα. Όταν μέσα σου υπάρχει σπίθα που σου γαργαλάει το στομάχι, σου τιτιβίζει το μυαλό και την περιμένεις κάθε βράδυ να σε συναντήσει στα πιο μεγαλειώδη σου όνειρα, τότε τίποτα δε μπορεί να μείνει στάσιμο.
Όλη σου η αγάπη διαμορφώνει την πραγματικότητα σου. Οι επιθυμίες είναι ξελογιάστρες, σπάνε κάθε φραγμό και κινούν τα νήματα για τα μεγαλύτερα σου όνειρα.
Ο ήρωας μου δεν φάνηκε ποτέ, όρια όσο και αν προσπάθησα να βάλω, ποτέ δεν τα κατάφερα. Σήμερα αντιλαμβάνομαι πως για ένα μικρό παιδί διψασμένο για περιπλάνηση, φτερά και ταξίδια είναι δύσκολο να ανακαλύψει τον τρόπο όμως ο χρόνος δεν ξέχασε ποτέ κανένα. Τα όνειρα παίρνουν σάρκα και οστά όταν η δύναμη σου, ο καλά κρυμμένος πόθος σου σιγοβράζει και ψάχνει τρόπο να ξαμοληθεί στην δύναμη της πραγματικότητας και να φανερωθεί στη ζωή σου.
Κάθε ευγενής πόθος, κάθε ''τίμια απληστία'' στη ζωή να θυμάσαι ότι κάπου σε περιμένει, κάπου σε ζητάει, κάπου εκεί που την ζητάς και εσύ. Ο χρόνος είναι πάντα σχετικός γι' αυτό και αξίζει να περιμένεις, να περιμένεις όπως και εγώ εκείνο το αστέρι ακόμη και αν δεν φάνηκε ποτέ. Ακόμη και έτσι, θα καταλάβεις ότι τίποτα δε μπορεί να σε σταματήσει από την ζωή που επιθυμείς και φαντάστηκες να ζήσεις.
Και για να σου τελειώσω την ιστορία μου, τελικά όπως ξέρεις, έκανα χιλιάδες ταξίδια. Οι εμπειρίες μου καρφιτσώθηκαν σαν σημειώσεις στον τεράστιο πίνακα των ονείρων μου και ουρανός που αγάπησα από τόσο δα παιδί έγινε κομμάτι της ιστορίας μου, μέρος του παραμυθιού μου. Έτσι, διαπίστωσα ότι στον κύκλο της ζωής μας όλα είναι πιθανά ακόμη και η πολιορκία του.
Έχω στ' αλήθεια να σου διηγηθώ πολλές ιστορίες για τα σχήματα του ουρανού, τα χρώματα, τις καταιγίδες από ψηλά, τους ανέμους, τις βροχές...
Έχω να σου διηγηθώ πολλές ιστορίες για τα αρώματα του κόσμου, τα πολύχρωμα τοπία και την αίσθηση του πρώτου ραντεβού, την πρώτης γνωριμίας κάθε φορά που τα μάτια μου αντίκρυζαν εικόνες που ανεξίτηλα αποτυπώνονταν για πάντα μέσα μου.
Και ξέρεις κάτι, όταν κοιτάζω το παραθύρι μου στο πατρικό μου σπίτι, βλέπω καμιά φορά και κανένα αεροπλάνο να διασχίζει τον ουρανό και σκέφτομαι ποια συνάδελφος να βρίσκεται εκεί...
«Ίσως αργότερα τελικά ανακαλύπτεις ότι ο ήρωας που αναζητάς δεν είναι πάντα αυτός που ψάχνεις...
Μπορεί πάλι να έχει μια μορφή που του δίνεις...
ή ίσως και να βρίσκεται εκεί τριγύρω και να θέλει χρόνο...»
(Η απάντηση της μητέρας μου όταν την ρώτησα για τα όνειρα, την υπομονή και τις βαθιές επιθυμίες της)
σχόλια